Δεν υπάρχει πιο σοδομισμένο ΜΜΕ από το ραδιόφωνο….

Καιρό τώρα παρατηρώ την κατάσταση στο ελληνικό ραδιόφωνο και γεμίζω θυμό και αγανάκτηση. Περιχαρακωμένες playlist άσχετες personές που καβαλάνε το μικρόφωνο νομίζοντας ότι το ραδιόφωνο είναι τηλεόραση και οι ακροατές στο πουθενά. Αναρωτηθήκατε ποτέ για πιο λόγo αυτή τη στιγμή πρώτος σε ακροαματικότητα είναι ο Real fm? Γιατί όλοι ακούνε αθλητικά ραδιόφωνα; Γιατί οι μουσικοί σταθμοί που παίζουν όλοι τα ίδια τραγούδια φυτοζωούν αν όχι πεθαίνουν;

\r\n\r\n

Το καλοκαίρι που πέρασε αυτό το ρημάδι το Take Me To Church πρέπει να έπαιξε μέχρι και στο ραδιοφωνικό σταθμό της εκκλησίας! Δεύτερο καλό τραγούδι μέσα σε αυτό το σουβεράκι που έβγαλαν για δίσκο αυτοί οι καλλιτεχναράδες δεν υπήρχε; Αλλά βέβαια, το Take Me To Church ήταν αυτό που είχε το βίντεο με το gay ζευγάρι που προκαλούσε και έκλεινε το μάτι στην gay κοινότητα για υποστήριξη. Το Take me to church είχε κυκλώσει η δισκογραφική στα υπάκουα στρατιωτάκια των ραδιοσυχνοτήτων να παίζουν ανά μια ώρα για να ανέβει στο Music Control. Το Take me to church άκουγες σαν το σκυλί του Pavlov από παντού ώσπου στο τέλος πείστηκες ότι είναι κομματάρα!

\r\n\r\n

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι υπήρχε πάντα ένα ανοιχτό ραδιόφωνο. Με ραδιοφωνικούς παραγωγούς, που σου έλεγαν και κάποια πληροφορία για τον καλλιτέχνη, ήξεραν κάτι περισσότερο από εσένα να πουν στον αέρα και δεν ήξερες ποτέ τη φάτσα τους. Δεν σε ένοιαζε κιόλα, το προτιμούσες έτσι, να ακούς κάποιον και από την επικοινωνία που είχες μαζί του να φαντάζεσαι πως είναι, πως είναι το στούντιο, αν βγαίνει από ένα σκοτεινό ραδιοθάλαμο ή να είναι χωμένος μέσα σε εφημερίδες και να σου μεταφέρει τις ειδήσεις. Ακούγαμε την εκπομπή που έκανε τότε ο Μικρούτσικος με τη Βόσσου, με την Σοφία Βόσσου να αλλάζει φωνές με τον Πίππη και την Ποτούλα που όσο ήμουν μικρή ήμουν σίγουρη ότι ήταν υπαρκτά πρόσωπα. Πιο μεγάλη θυμάμαι τον Πολυχρονίου να κάνει εκπομπή 18.00 με 20.00 στον Capital 96,3 και να βάζει μουσικές που πάντα μου δημιουργούσαν την εικόνα της φωτισμένης Νέας Υόρκης όπως την βλέπουμε στις ταινίες. Όπως ήταν στα γράμματα εκείνης της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 80 με το ραδιοφωνικό παραγωγό που έλυνε τα μυστήρια τον θυμάσαι; Midnight Caller με τον Jack Killian.

\r\n\r\n

Εντελώς και απολύτως ερωτευμένη με το ραδιόφωνο αποφάσισα να γίνω και δημοσιογράφος για να μπορέσω να κάνω και εγώ ραδιόφωνο μιας και από μικρή είχα το μικρόβιο να ψάχνω μουσικές, να ανακαλύπτω τραγούδια, να αναρωτιέμαι την ιστορία πίσω από τα τραγούδια. Εκείνη την εποχή άκουγες ένα τραγούδι, καινούριο που σου άρεσε, είχες το κασετόφωνο stand by και περίμενες να το βάλει ο σταθμός χωρίς να μιλήσει επάνω ο παραγωγός για να το ηχογραφήσεις. Έπαιρνες τηλέφωνο για να μάθεις ποιο ήταν το τραγούδι που άκουσες και σου άρεσε. Άκουγες τον Πολυχρονίου, τον Πετρίδη γιατί ήταν μουσικές εγκυκλοπαίδιες και χωρίς αυτούς δεν θα μάθαινες ποτέ ότι το Without You ήταν αυθεντικά των Bad Finger και όχι του Nilsson και ότι μέλος του συγκροτήματος αυτοκτόνησε όταν είδε την επιτυχία που σημείωσε ο Nilsson με το τραγούδι του. Ούτε ότι το House Of The Rising Sun ήταν το πρώτο που ξεπέρασε σε διάρκεια τα 3.00 λεπτά.

\r\n\r\n

Κάπου στην αλλαγή της χιλιετίας όμως κάποιος λαμπρός νους, κάποιος γατόπαρδος, κάποιος γνώστης της σχολής «δεν ξέρεις εσύ θα σου πω εγώ» αποφάσισε ότι θα έκανε το ραδιόφωνο καλύτερο αν έβαζε να κάνουν εκπομπή μοντέλα, τηλεπερσόνες, ηθοποιοί. Όμως φυσικά κανένας από αυτούς δεν ήξερε να επιλέγει μουσική, ή είχε γνώσεις στη μουσική και επομένως πήραν φωτιά τα playlist. Για να μην παίξουν καμιά ασχετοσύνη και ξεφτιλιστεί ο σταθμός, που να ήξεραν ότι λίγα χρόνια αργότερα και την μεγαλύτερη ασχετοσύνη να έλεγαν κάνεις δεν θα την έπαιρνε χαμπάρι.  Ακόμη σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ένα συγκρότημα που είχε βγάλει κάπου στην πρώτη δεκαετία του 2000 ένα τραγούδι που ήταν μια μικρή παραλλαγή του Beautiful Day των U2 και ακούω την μοντέλα παραγωγό του Nitro που ούτε το όνομά της δεν θυμάμαι «να μου το θυμηθείτε αυτοί είναι οι επόμενοι U2, σας το λέω εγώ»… Ούτε δεύτερο σινγκλάκι δεν έβγαλαν τα παλικάρια αλλά η μοντέλα ήξερε ότι μπορούν να κάνουν την καριέρα των U2. Δεν φταίει αυτή όμως αλλά αυτός που της έδωσε το βήμα να το πει!

\r\n\r\n

Φτάνουμε λοιπόν στο 2016 σε μια μπάντα fm παραγεμισμένη με την ίδια playlist, «μικροφονιάδες» γιατί ραδιοφωνικούς παραγωγούς δεν τους λες με ελάχιστες εξαιρέσεις που έχουν υποκύψει στο καθεστώς της εποχής και παίζουν ότι τους επιβάλει ο σταθμός τους και μιλάνε χρονομετρημένα στο μικρόφωνο. Πείτε μου τι διαφορά έχει αν επιλέξεις ανάμεσα στους σταθμούς που παίζουν mainstream ξένη μουσική, τους ελληνικούς που παίζουν βλαχομπαροκ, τους ελληνικούς που παίζουν «έντεχνο» (γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι άτεχνα) ή τους δύο σταθμούς που παίζουν ροκ; Καμία! Και επειδή έχεις βαρεθεί να ακούς τα ίδια και τα ίδια βάζεις να ακούσεις Real που δεν είναι κάποια γλάστρα στο μικρόφωνο αλλά ένας δημοσιογράφος ή σχολιαστής ΖΩΝΤΑΝΑ, ότι και αν λέει. Νομίζετε ότι οι αθλητικοί είναι τόσο δημοφιλείς επειδή πουλάει η μπάλα μόνο; Ή επειδή οι αθλητικογράφοι κάνουν πλάκα στο μικρόφωνο και μιλάνε πιο ελεύθερα;

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Ενώ όσον αφορά τους μουσικόφιλους φίλε διευθυντή ραδιοφωνικού σταθμού δεν περιμένει εσένα να του πεις ποια είναι η επόμενη επιτυχία, ψάχνει μόνος του και δεν σε ακούει πια γιατί οι Playlist σου δεν διαφέρουν σε τίποτα από το ipod που έχει, εκτός από το γεγονός ότι στο ipod έχει μεγαλύτερη ποικιλία από τα 100 τραγουδια που παίζουν κάθε μέρα με την ίδια σειρά στην ίδια συχνότητα. Σας προκαλώ να το παρατηρήσετε. Ακούστε ένα μουσικό σταθμό… οποιονδήποτε, σε όλη τη διάρκεια της μέρα για μια εβδομάδα. Την επόμενη εβδομάδα θα ξέρεις ότι την Τρίτη στις 09.30 το πρωί παίζει Χαρούλης και στον άλλο σταθμό τις Τετάρτες στις 09.00 παίζει Poets of the fall. Για αυτό σε βαρέθηκε φίλε ραδιοφωνατζή το ακροατήριο σου και σε απαξιώνει και βγάζεις μετά σποτάκι να παρακαλάς όταν μας πάρουν τηλέφωνο στην έρευνα για το ραδιόφωνο να θυμηθούμε να απαντήσουμε ότι ακούμε τον Χ σταθμό, γιατί αν δεν μας το πεις μπορούμε κάλιστα να απαντήσουμε ότι ακούμε το Ψ,Γ,Δ, γιατί δεν έχει διαφορά η μουσική που ακούμε, οι playlists είναι ίδιες παντού. Και αν νομίζεις ότι βγάζοντας αφίσες που μου δείχνουν ότι αν συντονιστώ το πρωί στο ραδιόφωνο σου θα ακούσω τον τάδε τηλεπαρουσιαστή θα με πείσεις είσαι γελασμένος. Ραδιόφωνο δεν ακούω για να μου περιορίσεις τη φαντασία, την οποία μου έχεις ευνουχίσει με το να ξέρω ακριβώς πιο τραγούδι θα παίξει μετά και ποιος ή ποια μιλά στο μικρόφωνο. Θέλω να μην ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι, θέλω να έχει έμπνευση ο παραγωγός και να παίξει τραγούδια που να μην τα έχω ξανακούσει, θέλω να μου πει ότι όταν ο Marvin Gay ηχογραφούσε με τη Diana Ross το You are everything ήταν σε ξεχωριστά στούντιο γιατί αυτός κάπνιζε μαριχουάνα και εκείνη ήταν έγκυος, θέλω να αλλάζω συχνότητα και να ακούω ένα άλλο ραδιοφωνικό σταθμό με δική του ταυτότητα, όχι τον ίδιο σταθμό με διαφορετικό jingle.

\r\n\r\n

Αυτά πάρε τα σαν μια εξομολόγηση μιας απογοητευμένης ραδιοφωνατζούς, που θα έδινε τα πάντα για να ξανάκουγε αληθινό ραδιόφωνο.

\r\n\r\n

Με όλη μου την αγάπη
\r\nΈλενα Μιχαηλίδου

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.