ΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ METALZONE ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΝ LEMMY

Έπαιξες prog, έπαιξες punk rock, ηγήθηκες της μπάντας (καλύτερα: "ήσουν η μπάντα") που επηρέασε όσο καμία άλλη σχεδόν την εξέλιξη του σκληρού ήχου, ένωσες τα πανκιά με τους μεταλλάδες και τους ροκάδες, έγραψες πεντακόσιες κομματάρες που θα τραγουδιούνται για πολύ καιρό ακόμα, ήσουν ειλικρινής, ευθύβολος, συνεπής, εργατικός, ασυμβίβαστος... Για όλους αυτούς τους λόγους (και χίλιους ακόμα που δεν χώρεσαν), το Metalzone σε αποχαιρετά, Ian Kilmister, για τους φίλους και τους εχθρούς "Lemmy", βάζοντας το κάθε μέλος της συντακτικής ομάδας ν’ ανασύρει κάποια ιστορία από τα παλιά που συνδέθηκε με την αφεντιά σου.

\r\n\r\n

Καλό ταξίδι, "Σιδερένια Γροθιά"!

\r\n\r\n

                                  

\r\n\r\n

Λάμπρος
\r\nΕιλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα Motorhead. Λογικά κάπου στα τέλη των 90s από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή στον τόπο καταγωγής μου, την Άρτα. Μήπως ήταν το “Born To Raise Hell”; Δεν θυμάμαι, τουλάχιστον αυτό το κομμάτι έχω γραμμένο σε κασέτα από την εν λόγω εκπομπή… Το όνομα των Motorhead βέβαια το ήξερα αρκετά πιο πριν. Το έβλεπα γραμμένο σε σχολικές τσάντες και σε θρανία (ακόμα και στο δημοτικό!) και αναρωτιόμουν τι κρυβόταν από πίσω. Όταν είδα και το σύμβολό τους, τον Snaggletooth (ο δημιουργός του, ο περίφημος Joe Petagno λέει ότι ο εν λόγω “κύριος” βασικά δεν έχει όνομα) με πλημμύρισε ένα δέος και σκέφτηκα ότι μάλλον πρόκειται για κάτι χμ… δυνατό! Φυσικά δεν έπεσα έξω. Όταν εντρύφησα λίγο περισσότερο κατάλαβα ότι δεν υπήρχε γυρισμός. Αν με την πρώτη ακρόαση τους αγαπήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να “ξενερώσεις” αργότερα, απλά δεν γίνεται. Το πρώτο μου album από Motorhead το αγόρασα πριν καν ακόμα αποκτήσω δικό μου cd player… δεν μπορούσα να περιμένω! Μέσω των Motorhead ήρθε και η γνωριμία με τους Hawkwind, οι οποίοι παραμένουν και σήμερα από τις αγαπημένες μου μπάντες. Η μουσική του Lemmy παραμένει και θα παραμείνει πολύτιμη παρέα σε χαρές και λύπες, να δίνει κουράγιο στα δύσκολα και να με βοηθάει να το γιορτάζω στις χαρές. Αν θα μου λείψει; Δεν νομίζω, πάντα εδώ θα είναι… Καλό ταξίδι μεγάλε, δείξ’ τους όπου και αν είσαι πώς τραγουδάνε τα blues…

\r\n\r\n

\r\nΓεράσιμος
\r\nΥπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με τον Lemmy. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει την απολυτή rock n roll ζωή. Όλα τα συστατικά στοιχεία υπάρχουν, καταχρήσεις, υπερβολές, μύθοι, θρύλοι κ.λπ. Όταν όμως καταλαγιάζει όλο αυτό, υπάρχει, τουλάχιστον για εμένα, κάτι που δύσκολα θα διακρίνει κάνεις και που ήταν πιο εμφανές από οτιδήποτε άλλο. Στις συναυλίες των Motorhead έβρισκες όλες τις τάσεις του rock n’ roll στο ακροατήριο. Υπήρχε ο μεταλλάς (η πλειοψηφία), ο κλασικοροκάς,ο ψυχεδελικός, ο πανκής , ο εναλλακτικός και όλοι αυτοί απλά για να γουστάρουν ακούγοντας ζωντανά τα αγαπημένα τους κομμάτια, τιμώντας τον Lemmy ως καλλιτέχνη και ως προσφορά αλλά και επιρροή στο επιμέρους μουσικό παρακλάδι που γουστάρουν. Εδώ είναι και το ζουμί της γνωστής του ρήσης: "παίζω απλά rock n’ roll", που πάντα χαλούσε κάποιους αυστηρά δογματικούς ακροατές.

\r\n\r\n

                                      

\r\n\r\n

\r\nΆννα
\r\n1994 νομίζω και πέφτει στα χέρια μου το “Bomber”! Βάζω την Α πλευρά να παίζει και ακούγεται ένα βραχνό, δυνατό και αλήτικο: "This is it". “Dead Men Tell No Tales” και that was it for me! Κάπου μέσα στα χρόνια χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε, αλλά ο σεβασμός γι’ αυτόν τον μουσικό θρύλο υπήρχε και θα υπάρχει. No “RIP” από μένα. Μόνο: “Make some fuckin’ noise up there, ρε αλήτη”!!

\r\n\r\n

\r\nΤάσος
\r\nMotorhead δεν άκουσα ποτέ και δεν ήμουν οπαδός για να είμαι ειλικρινής, σέβομαι απεριόριστα όμως τους ανθρώπους που -όπως λέμε συχνά για πολλούς- είναι “true”. Και νομίζω ότι ο Lemmy ήταν “true”, ασχέτως της μετά θάνατον αγιοποίησης που κάνουμε για κάθε ένα από τα είδωλά μας. Δεν με συγκίνησε ποτέ ούτε για τα ξύδια, ούτε για τη rock n’ roll ζωή και αλητεία, ούτε για το στιλ. Δύο κομμάτια, που όταν τα πρωτάκουσα είπα απλά: «ω, ρε φίλε!», ήταν λοιπόν αρκετά για να στεναχωρηθώ -όσο μπορεί να στεναχωρηθεί κανείς για κάποιον που δεν ήξερε- και για να πω κ εγώ με σεβασμό το: «Καλό ταξίδι, man»: Το “Love me forever” και το “One more fuckin΄ time”.

\r\n\r\n

\r\nΔημήτρης Μ.
\r\nΤο 2003 ήταν για εμένα η χρονιά που συστηθήκαμε με την μπάντα. Δυστυχώς όχι εξ επαφής αλλά ευτυχώς μέσω της μουσικής και πιο συγκεκριμένα ακούγοντας σαν πρώτο κομμάτι τον θρυλικό "άσσο μπαστούνι". Πολλοί κέρδισαν χρησιμοποιώντας τον σε κάποιον χαρτοπαικτικό συνδυασμό στον τζόγο, αλλά χωρίς αμφιβολία πιο κερδισμένοι βγήκαμε όλοι εμείς οι ανερχόμενοι μεταλλάδες ανά τον κόσμο. Μία χρονιά επίσης που υπήρχε τεράστια γκάμα για ένα σχολιαρόπαιδο σαν και του λόγου μου, ώστε να μπορέσω να μυηθώ στην μουσική τους και να καταλήξω να ακούω ένα κομμάτι την ημέρα. Albums σαν και τα “On parole”, “Overkill”, αλλά και το προαναφερθέν ομώνυμο “Ace of spades”, δεν σταματούν να αποτελούν σταθερές αξίες. Επίσης, ιδιαίτερες αδυναμίες αποτελούν τα “Bastards”, αλλά πολύ περισσότερο το “Orgasmatron” που κυκλοφόρησε εφτά χρόνια πριν από αυτό. Ρίζωσαν από τότε βαθιά στην καρδιά και δεν έφυγαν ποτέ. Motorhead… μία ιδεολογία απο μόνοι τους.

\r\n\r\n

                                
\r\n 

\r\n\r\n

Κώστας X.
\r\n2003 και μαθαίνω ότι οι Motorhead έρχονται για live στον Λυκαβηττό. Τηλέφωνο στον Λάμπρο, κανονίζουμε, πάμε. Κόλαση και χάος! Φοβερό setlist, θεός ο Lemmy, απίστευτη εμπειρία. Εγώ είχα πάρει κι ένα κασετοφωνάκι για να φτιάξουμε bootleg, μπας και πουλάμε μούρη μετά στους φίλους μας - ούτε που μου είχε περάσει η ιδέα να το πουλήσω. Όταν πήγαμε σπίτι του Λάμπρου, βάλαμε την κασέτα ν’ ακούσουμε τι γράψαμε… Τα τέτοια μας γράψαμε, το προϊόν ακουγόταν χειρότερα και από δίσκο των Motorhead. Την πετσοκόψαμε τη μαγνητοταινία και κάτσαμε να φάμε γιουβέτσι που ’χε ξεμείνει του Λάμπρου απ’ το μεσημέρι, επαναλαμβάνοντας κάθε δεύτερη φράση πόσο συγκλονιστική ήταν η εμπειρία μας.
\r\n2007 και ξαναμαθαίνω ότι έρχονται οι Motorhead. Το παίζω υπεράνω, «πάλιουρας», σιγά μη στριμωχτώ με τα παιδαρέλια στην αρένα, εγώ τα γέννησα αυτά. Με παίρνει τηλέφωνο ο αδελφός μου: «Σου κέρδισα εισιτήριο απ’ το ραδιόφωνο». Πάω ανόρεχτα και στρογγυλοκάθομαι στα πίσω της αρένας. Βγαίνει η μπάντα: “OK, we are Motorhead… and we play rock n’ roll”… Είναι το ένα και μοναδικό live στη ζωή μου (κι έχω πάει σε κάμποσα) που χτυπιόμουν ασταμάτητα για μιάμιση ώρα μέσα στη βιομάζα 200 θεότρελων μεταλλοπανκιών. Έφτυνα χώμα απ’ το στόμα για δυο μέρες, ενώ μια αμυχή που μου έγινε στο live έκλεισε μετά δυο βδομάδες.
\r\nΑυτοί ήταν οι Motorhead, κυρίες και κύριοι. Και για να γίνουμε πιο ακριβείς: Αυτός ήταν ο Lemmy. Με τα λόγια του μεγαλύτερου rock n’ roll ποιητή: “Only way to feel the noise is when it’s good and loud”. Θα μου λείψεις…

\r\n\r\n

\r\nΔημήτρης Ντ.
\r\nΟ Lemmy πέθανε. Long live the king! Ένας βασιλιάς στο μεγάλο βασίλειο του rock n’ roll και όχι στο μικρότερο του heavy metal. Μορφή σαν άνθρωπος και ειλικρινής, απλός, με τα αρνητικά και θετικά του χαρακτηριστικά. Από την άλλη, ανήκω στη μειοψηφία που δεν μου ταίριαξαν ποτέ οι Motorhead στα μουσικά μου γούστα. Επιλεκτικά μονό να απολαύσω μερικά τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Βλασφημία; Μπορεί, αλλά και ο ίδιος δεν γούσταρε την υποκρισία. Προτιμώ να ακούσω το “1916” (το τραγούδι), παρά το ‘’Orgasmatron’’. Τι θυμήθηκα… περίεργες εποχές! Είμαστε 1991 και όλοι στην παρέα λατρεύουμε τον νέο, άγριο ήχο που μας συστήνεται από το “Arise” των Sepultura. Σύντομα, φίλος από την πόλη φέρνει κασέτα με 3 τραγούδια, ‘’Dead embryonic cells’’, και το εγγράφω στη μνήμη μου. Τραγουδάρες και τα τρία. Βέβαια καμιά άλλη πληροφορία. Σύντομα, ο 12χρονος τότε Δημήτρης κατεβαίνει στην πόλη και διαλαλεί πόσο πολύ του άρεσε το ‘’Orgasmatron’’ των Sepultura. Πέφτει πολύ κράξιμο, πολύ κασμέρι που λέμε και εμείς οι βόρειοι. Ε, λοιπόν, θα ακούσω Motorhead. Προμηθεύομαι δίσκους των Motorhead και ακούω προσεκτικά. Κάτι δεν μου άρεσε. Τα φωνητικά, το απλοϊκό της μουσικής τους, το ότι ήμουν (μουσικά) κάφρος, το rock n’ roll attitude, η ασχήμια του Lemmy. Δεν πείστηκα. Φτάνουμε 1992 και αγοράζω ένα CD που κυκλοφόρησε τότε ο Κατής με τίτλο “Metal mania”. Μπαντάρες μέσα. Το τέταρτο τραγούδι ήταν πάλι Motorhead. ‘’Lost Johnny’’ έγραφε και ήταν ανάμεσα σε Celtic Frost και W.A.S.P. Αρκετά καλό το τραγούδι, ψάξιμο μήπως κάτι έχασα στην πορεία με τους Motorhead. Τελικά μου βγήκε σύνθεση Hawkwind (που μου αρέσουν αρκετά). Τους εγκαταλείπω και πάλι. 29 Νοεμβρίου 1998, ζωντανά στην Σαλόνικα, πρήξιμο από φίλους να πάμε μαζί. Έτσι πήγαινε τότε, όλοι θέλανε παρέα για συναυλίες, αλλάζαμε πόλεις, κοιμόμασταν στα παγκάκια μέχρι να ξημερώσει. Δέχτηκα και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ο Lemmy και η παρέα του ήξερε να μεταδίδει την κάψα του. Δεν μας ενδιέφερε το μετά, μόνο η στιγμή. Ήταν θαυμάσια και συζητούσαμε μέρες αργότερα για το γεγονός. Ξανάκουσα τη μουσική τους στο σπίτι. Τίποτα και πάλι, έχανε πολύ ο ήχος στα CD. Και όμως, ακόμα θυμάμαι πολλές ατάκες του σε συνεντεύξεις, θυμάμαι τη συναυλία, θυμάμαι τον Άνθρωπο που εκτιμούσε αυτά που είχε και που κέρδιζε στην ζωή του χωρίς να γκρινιάζει. Ας βάλω και γω ένα ποτάκι να πιω. Όχι Jack Daniels, το σιχαίνομαι…

\r\n\r\n

                                          

\r\n\r\n

\r\nΣτέφανος
\r\nΑρχίζω με τυπικούρες: οι Motorhead είναι ο Lemmy… αυτό παπαγάλιζα κι εγώ όταν πρωτόμαθα αυτό το θρυλικό συγκρότημα, κάπου στα μέσα των 80ς. Άκουγα ύμνους, όπως “Overkill”, “Ace of spades”, άκουγα σε μια κασέτα το “On parole”, χωρίς να το ξεχωρίζω από τα ‘’κλασικά’’ τους, τα αγαπημένα μου “Another perfect day” και “Orgasmatron”... σαν να αγνοούσα τον Philthy Animal (RIP), Würzel (RIP), Fast Eddie Clarke, και άλλους φοβερούς τύπους που έπαιξαν μαζί με τον Lemmy στους Motorhead του. Σαν να αγνοούσα το ένδοξο παρελθόν του στους Hawkwind, που έληξε με άδοξο τρόπο, δείχνοντας τον δρόμο για τους Motorhead. Τι έκανε αυτός ο Lemmy, έγραφε στίχους και μουσική; Το έκανε... Έπαιζε το πεντάχορδο μπάσο του με πάθος; Το έκανε... Τραγουδούσε με το μικρόφωνο τοποθετημένο ψηλά; Το έκανε μοναδικά. Απο την αρχή μέχρι και το τέλος του αυτά έκανε, αλλά και το πιο σημαντικό είναι ότι μας έδειξε ότι αυτός ο περιβόητος ροκ τρόπος ζωής, με την αλητεία, τις υπερβολές, πάει μαζί με την συνέπεια, την ευαισθησία, την ακεραιότητα. Μας έδειξε πως ένας που είναι σταρ, μπορεί να ζει ως αντί-σταρ. Τελικά τώρα λέω ότι ο Lemmy είναι οι Motorhead, είναι το rock, είναι η ζωή.

\r\n\r\n

\r\nΈλενα
\r\nΜεγαλύτερο φιάσκο δεν νομίζω να έχει διοργανωθεί ποτέ στην Ελλάδα, από το φεστιβάλ Athens Open Air. Όταν όμως ανακοινώθηκε με είχε πλημμυρίσει με την ελπίδα ότι επιτέλους θα αποκτούσαμε ένα δικό μας μεταλλικό φεστιβάλ με πολλά συγκροτήματα που θα απολαμβάναμε και θα γινόταν θεσμός. Το Metalzone ήταν χορηγός επικοινωνίας και εγώ, νεοφώτιστη μαθήτρια του Kostas Purevil Kyriakakis, δεν είχα πάει ακόμη σε metal live οπότε ήμουν πολύ ενθουσιασμένη αλλά και φοβισμένη ότι οι παρευρισκόμενοι μεταλλάδες θα αντιληφθούν ότι είμαι «νέοπας». Μέσα στο άγχος μου να είμαι ταιριαστή με το περιβάλλον, πήγα στο “Juke Box” στο Μαρούσι (γειτονιά μου τότε) και πήρα την κλασική μαύρη μπλούζα Motorhead με το αγαπημένο: “Everything louder than everyone else”. Ο Κυριακάκης όπως ήθελε να πάμε ξεχωριστά γιατί δεν ήξερε τι ώρα θα έρθει, το ίδιο και ο Τσακανίκας, οπότε βρέθηκα στην πλαζ μέσα στην άμμο ανάμεσα σε αγνώστους και σε μια συναυλία που έμοιαζε περισσότερο με βαβούρα παρά με συναυλία. Η θάλασσα απορροφούσε τον ήχο κι ανάθεμα κι αν ακουγόταν κάτι. Συγκροτήματα ακύρωναν λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή και άλλα τέτοια κλασικά εικονογραφημένα ελληνικά….
\r\nΛίγο πριν ξεκινήσει η εμφάνιση των Motorhead αρχίζει να διαδίδεται μια φήμη ότι δεν θα βγουν και έχει αρχίσει να δημιουργείται η αίσθηση ότι θα πέσει πολύ ξύλο προς πάσα κατεύθυνση…. Καθυστερούν… αρκετά… αλλά τελικά ανεβαίνουν στη σκηνή. Και ήταν “Louder than everyone else”, γιατί ήταν οι Motorhead και από κάτω γινόταν μακελειό. Ο Lemmy μας λέει «μπράβο» που κερδίσαμε το Euro και ότι γινόταν χαμός στο δρόμο. Δεν ήταν η ιδανική πρώτη συναυλία, ούτε καν για τους  Motorhead, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ πως όταν ανέβηκαν στη σκηνή ξαφνικά από θόρυβος έγινε βρώμικο rock n’ roll και πως ο πιο cool badass rock star που γέννησε αυτό το στερέωμα ανέβηκε στη σκηνή και δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα αλλά παρά μόνο να είναι εκεί, με το μπάσο και το μικρόφωνο στραμμένο στο θεό.
\r\nΤην επόμενη φορά που τον είδα ήταν στον Λυκαβηττό, κυρία, με τον ήχο άψογο και τους Motorhead «Εγγλέζους» να αρχίζουν ακριβώς στην ώρα τους, όπως είπε και ο Μάζαρης που είχαμε πάει μαζί. Τι συναυλιάρα! Τι μπαντάρα! Τι ήχος! Έτσι πρέπει να ακούγεται μια μπάντα!
\r\nΤον αγαπάω το Lemmy, και δεν τον αποχαιρετώ, απλά του υπόσχομαι: «Θα τα ξαναπούμε ρε μούτρο»!
\r\n
\r\n                                        

\r\n\r\n

Kostas "PurEviL" Kyriakakis
\r\nΟ Lemmy ήταν είναι και θα είναι αιώνιος… τόσο η πινελιά του στην σκληρή μουσική όσο και η εμβληματική του παρουσία τον τοποθετούν στο πάνθεον της Rock / Hard Rock / Heavy Metal μουσικής, αν και ο ίδιος θα το χαρακτήριζε Rock N Roll. Αυτό που νομίζω ότι αξίζει περισσότερο να σκεφτούμε είναι η στάση ζωής του Lemmy και δεν εννοώ την «ερωτική» σχέση του με τα ναρκωτικά, το ποτό και το κάπνισμα. Εννοώ την ακομπλεξάριστη αύρα του, σε συνδυασμό με την ταπεινότητα, και πώς να μην είσαι ταπεινός και ακομπλεξάριστος όταν η όποια επιτυχία στα μάτια των άλλων για σένα είναι φυσικό επόμενο, όταν η ζωή σου δεν χώραγε συμβιβασμούς ακόμα και αν φλέρταρες με τον θάνατο που ποτέ σου δε σε τρόμαξε, δε σου όρισε ο φόβος του θανάτου το πώς θα ζήσεις… Αυτό είναι το ROCK στοιχείο που είχε άφθονο ο Lemmy, που στην ουσία τον όριζε και η ζωή του, οι επιλογές του βασίστηκαν σε αυτό… Σίγουρα οι καιροί και η καθημερινότητα μας δε μας επιτρέπουν ξαφνικά να κάνουμε κάτι ανάλογο, αλλά σίγουρα υπάρχει χώρος να κάνουμε χρήση αυτού του στοιχείου, στην στάση μας απέναντι στα πράγματα, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, στην σχέση με τον εαυτό μας… Ο φυσικός θάνατος του Lemmy δε μου λέει απολύτως τίποτα, ήταν κάτι που κάποια στιγμή θα συνέβαινε, με απλά λόγια δεν αλλάζει τίποτα στην σχέση μου με τις μουσικάρες και την καλλιτεχνική του πορεία, η οποία θα ακούγεται μέχρι την συντέλεια του κόσμου!!!
\r\n
\r\nΔείτε το ντοκιμαντέρ LEMMY με Ελληνικούς υπότιτλους
\r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.