Confessions Of A Fan ... Welcome To The Wild Side

\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΤην πρώτη φορά που κράτησα δίσκο Mötley Crüe στα χέρια μου πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαπέντε (she’s only fifteen…κλπ) –μια συλλογή Crüe Classics και 4-5 φωτογραφίες από διάφορες περιόδους της καριέρας τους.\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\nΗ αλήθεια είναι ότι τότε δεν ήξερα να πω ποιός είναι ποιός σε κάθε φωτογραφία. Δε συνέβει το ίδιο με τα τραγούδια όμως. Σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται οι δίσκοι. Σε cd πρώτα, μετά τους ήθελα και σε βινύλιο. Το πρώτο μπλουζάκι και ένα σωρό άλλα αξεσουάρ. Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες σε σχέση με τις καταστάσεις που έζησα «παρέα» με τους Crüe.\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΘυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνω σε γνωστό rock club των βορείων προαστείων σε αφιέρωμα της μπάντας και φέυγοντας να έχω βάψει όλους τους πελάτες συν το προσωπικό με war paint a la Mötley. Ήμουν μικρή ακόμα και δε με περεξήγησε κανείς (όχι ότι σήμερα δε θα το ξαναέκανα...). Θυμάμαι βόλτα με μηχανές και να ξελαρυγγιαζόμαστε τραγουδώντας το Girls Girls Girls.
\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΘυμάμαι να θέλω να αφιερώσω το Without You σε παλαιό έρωτα και να μη το τολμώ τελικά και θυμάμαι και μια πραγματικά αξέχαστη βραδιά με soundtrack το Shout at the Devil. Θυμάμαι την ενοχή που ένιωσα όταν εγκατέστησα πρώτη και τελευταία φορά παράνομο(?) download site στον υπολογιστή μου και η πρώτη μου επιλογή ήταν ένα homemade video αμφιβόλου ποιότητος που ουδεμία σχέση είχε με μουσική αλλά η περιγραφή του περιείχε δύο κρίσιμα ονόματα: Tommy Lee και Pamela Anderson. \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΘυμάμαι το γέλιο που έριξα με τις γκριμάτσες Γερμανών θαμώνων όταν εμφανίστηκα σε ΜΕΤΑΛ στέκι της Φρανκφούρτης με ξασμένο μαλλί τύπου Nikki Sixx. Φοιτητιλίκι εποχές όπου όλα αυτά επιτρέπονταν. Όχι ότι τώρα έχουμε...σοβαρέψει και πολύ.
\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n

\r\nΚάποια στιγμή εμφανίστηκε το the Dirt. Εκεί που νόμιζα ότι γνώριζα όλες τις ενδιαφέρουσες πτυχές της μπάντας, εμφανίζεται αυτό το κόκκινο βιβλιαράκι γεμάτο με τρελές καταστάσεις, αίματα, ντρόγκια, γκόμενες και rockstarιλίκια και χαίρομαι άλλη μια φορά για την επιλογή της αγαπημένης μου μπάντας. Ένα από τα ωραία στο rock ‘n’ roll είναι ότι κανονικά δε χρειάζεται να γνωρίζεις γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τη ζωή του καλλιτέχνη για να συμπαθήσεις τη μουσική του. H περίπτωση των Crüe όμως είναι διαφορετική. Ο Nikki γράφει μουσική μέσα από τη ζωή του. Οk, και άλλοι το κάνουν αυτό, όμως στον Νikki ξέρεις ότι δεν πρόκειται για υπερβολή, ότι είναι η αλήθεια, ωμή και στεγνή όπως την έζησε αυτός και τα υπόλοιπα μέλη. 
\r\n

\r\n\r\n

\r\n
\r\nΠέρσι στην συναυλία των Kiss στη Μαλακάσα είχα πάει με μπλουζάκι Mötley –έτσι, σαν ένδειξη του τι θα ήθελα πραγματικά να δω λείαν συντόμως (δε λέω, μεγάλο event και η περίπτωση των Kiss αλλά ο καθένας έχει τις αγάπες του). Έτσι, πάνω που έψαχνα στο δίκτυο αεροπορικό εισητήριο που θα με οδηγούσε σε κάποιον εξωελλαδικό προορισμό για να τους δω επιτέλους ζωντανά ήρθε η χαρμόσυνη είδηση ότι θα έρθουν και από εδώ! Στις 29 Ιουνίου μάλλον θα ακούσω τον Tommy Lee να μας λέει με την αμερικλανιά προφορά του «Yeia sou Atina» και άλλα παρόμοια κιτς. Χέστηκα να σου πω την αλήθεια.
\r\n

\r\n\r\n

\r\nΧέστηκα και αν το live δε θα είναι και πολύ καλό γιατί «ε, live δε το έχουν και πολύ, ο Mick δε μπορεί να κουνηθεί, o Vince τραγουδάει σαν συνταξιούχος κεραμιδόγατος» και όλα αυτά. Εγώ ξέρω ότι θα βρίσκομαι κάπου μπροστά στη σκηνή του Rockwave και θα συμμετέχω μέχρι τελικής πτώσεως στο Crüe Fest. Γιατί ναι, είναι γιορτή το γεγονός αυτό και ναι, θα ξεχάσω το ότι δεν είμαι κοριτσάκι πια, το ότι δεν ταιριάζει να δείχνω τον ενθουσιασμό μου πια με αυτό τον τρόπο, το ότι πρόκειται για 80s μπάντα που θα ήταν καλύτερα να τα είχε παρατήσει. Γιατί, ΟΧΙ  κύριοι, οι Mötley είναι ακόμα εδώ, βγάλανε έναν γαμάτο δίσκο και είναι η μπάντα που είναι γραμμένη δίπλα στη λέξη entertainment στο λεξικό του rock ‘n’ roll. Δεν γίνεται να το χάσεις αυτό φίλε!
\r\n

\r\n\r\n

\r\n
\r\nΟπότε το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μη βγάλει ο Tommy την “titty-cam”  γιατί εμείς εδώ εν Ελλάδι δε τα έχουμε και πολύ αυτά....Αλήθεια τώρα που το λέμε....ποιό σουτιέν να φορέσω...;
\r\n

\r\nby ViXX  
\r\n 
\r\nIf I die tomorrow: ίσως όχι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι των Nikki, Tommy, Vince και Mick από άποψη σύνθεσης, υπέροχο όμως για την ειλικρίνια που παρουσιάζουν στο video clip για τα μεγαλύτερα προσωπικά προβλήματα που έζησε και τελικώς ξεπέρασε ο καθένας τους ξεχωριστά. Thank you for the music dudes! A true lesson in real life.
\r\n

\r\n
\r\n

\r\n
\r\n