MEMORIES WILL NEVER LEAVE ME

Μέσα της προηγούμενης δεκαετίας (περιπου1996). Σαββατο και δυο νεανίες μεταλίσκοι, κατευθύνονται προς την στάση του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει στο κεντρο της αθήνας. Αν και πρωί ακÏŒμη (περιπου 10:00) η καλή διάθεσή τους φαίνεται έκδηλη στα πρÏŒσωπα τους. Σε περίπου μια ÏŽρα βρίσκονται στον προορισμÏŒ τους και στο μέρος που ευθύνεται για την χαρα που έχουν στο βλέμμα τους, Μοναστηράκι και συγκεκριμένα στην Ηφαίστου, εκεί που για αυτούς τοτε απλωνÏŒταν το Βασίλειο του Heavy Metal, τα διάφορα καταστήματα που πουλούσαν μεταχειρισμένους δίσκους βινυλίου.
\r\nΗ διαδρομή πάντα η ίδια, ξεκινούσαν απÏŒ τα τελευταία μαγαζιά, εκει που δύσκολα θα έβρισκαν κάτι καλÏŒ για να αγοράσουν, αλλά εάν υπήρχε κάτι, επειδή ÏŒλοι οι υπÏŒλοιποι θα ξεκινούσαν απÏŒ τα πρÏŽτα, δεν θα είχαν φτάσει ακÏŒμα. Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού ξεκινάει, μέσα σε πολλές ντάνες με διάφορα βινύλια, απÏŒ αδιάφορα, ελληνικά album των Καζαντζίδη και Νταλαρα, μεχρι και στα πιο οικεία σε αυτούς, ÏŒπως Judas Priest, Iron Maiden και Queensryche.
\r\nΕιδικά τους καλοκαιρινούς μήνες κάποιος μπορούσε να ιδρÏŽσει εύκολα, μεσα στην υπερπροσπάθεια, να βλέπει την δική του ντάνα με βινύλια , αλλά ταυτÏŒχρονα και του διπλανου, μην τυχον και βρεί κατι που ψάχνει καιρÏŒ και ο άλλος το προσπεράσει.
\r\nΆλλωστε δεν υπύρχε η οικονομική δυνατÏŒτητα να πάρεις ένα album εάν δεν ήταν περίπου στις 4.000 με 5.000, διÏŒτι το χαρτζιλίκι πενιχρÏŒ και αυτÏŒ μαζευÏŒταν κατά την διάρκεια της εβδομάδας , με αποχή απÏŒ εξÏŒδους για καφέ (ευτυχÏŽς το τσιγάρο τοτε δεν ειχε αρχίσει για αυτούς)  και με κατανάλωση ελάχιστη ή και μηδενική στο σχολείο.
\r\nΤο Dress Code των δύο αυτÏŽν νεαρÏŽν ήταν πολύ κλασσικÏŒ για το μερος που βρισκÏŒντουσαν, συγκεκριμένα, ο ενας φορούσε ένα T Shirt Warlord, που λογω της σωματικής του διάπλασης τον εκανε να μοιάζει με κοριτσάκι που φορούσε φουστάνι, μα ούτε που το ένοιαζε. Ο Î¬λλος πάλι φορούσε ένα T Shirt “Defenders Of The Faith”, αλλα και ένα μπουφανάκι Jean με ένα μεγάλο ραφτο Dio – Holy Diver στην πλάτη και πολλά ακÏŒμα τριγύρω, καποιοι τον αποκαλούσαν περίπτερο, αλλά ποτέ δεν τους εδωσε σημασία.
\r\nΕνÏŽ το βινιλιο hunting συνεχιζÏŒνταν ο ένας απÏŒ αυτούς, βρήκε κατι που ήθελε πολύ καιρο, το Promised Land των Queensryche σε διάφανο βινιλιο και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή. (Βεβαια και ο άλλος το ηθελε παρα πολύ, αλλά επρεπε να συμφιλιωθεί στην ιδέα ÏŒτι το έχασε μεσα απÏŒ τα χερια του και μαλιστα απÏŒ τον καλύτερο φίλο του. – μεταξύ μας ακομη και σήμερα δεν έχει συμφιλιωθεί με αυτÏŒ)
\r\nΜετά απÏŒ λίγο ÏŒμως κάτι καλÏŒ βρηκε να “τσιμπήσει” και αυτÏŒς, ναι επιτέλους βρήκε μια κÏŒπια του “Killing Is My Business…” των Megadeth και μαλιστα ακÏŒμη έχει απάνω την τιμή. 2.600.
\r\nΟπÏŒτε κάπως έτσι τελειÏŽνει η βÏŒλτα τους στο κέντρο και αρχίζει ο δρÏŒμος προς το σπίτι. Βεβαια κατά την διάρκεια της διαδρομής μεσα στο λεωφορείο και οι δυο περιεργαζÏŒντουσαν τα νεα τους ακοκτήματα, με μεγάλη θαυμασμÏŒ. Αφού φτάσανε παλι στην σταση απÏŒ την οποια ξεκινησανε, αποχωρίζονται για το μεσημεριανÏŒ φαγητÏŒ και δίνουν ραντεβού για το απÏŒγευμα, στο σπίτι του ενÏŒς, ÏŒπου θα ακούσουν μαζί τα νεα τους δισκάκια και θα γίνει και μια αντιγραφή σε κασσέτα, για να το έχει και άλλος.
\r\nΤο απÏŒγευμα ερχεται, ακούν μαζί τα album τους, τα σχολιάζουν και μετα την ακρÏŒαση αυτÏŽν των Album, θα ερχÏŒντουσαν και άλλες ακροάσεις άλλων κλασσικÏŽν albums, το μενού είχε “Piece Of Mind”, “Power Of The Night” και ένα “Into Glory Ride” για το τέλος. ΑργÏŒτερα εάν υπήρχαν χρήματα θα πήγαιναν για ένα καφέ (ÏŒπως έλεγαν στους γονείς τους- αλλά πάντα καταλήγανε σε Amstel- γιατί ακÏŒμη έτσι τους αρέσει) στην κοντινή rock καφετέρια ÏŒπου μέσα στα Led Zeppelin, Rainbow, Dire Straits μπορεί να έπαιζε και κανένα “Enter Sandman” ή “Trooper”.
\r\nΕτσι τελείωνε η καλύτερη μέρα της εβδομάδας και ξεκινούσε μια βαρετή εβδομάδα, αλλα γεμάτη με κλασσικούς και  νέους ήχους, μέχρι το επÏŒμενο Σάββατο που θα ερχÏŒνταν πάλι η ÏŽρα για την εξÏŒρμηση στην Ηφαίστου.
\r\nΒεβαι τα πράγματα άλλαξαν με τα χρÏŒνια, χÏŽρισαν οι δρÏŒμοι τους, σχολές, φροντηστήρια, πανελλήνιες, στρατÏŒς. O ένας μετακÏŒμισε, και οι δύο χάθηκαν λÏŒγω δουλειÏŽν. Ο Î­νας απÏŒ τους δυο άλλαξε και μουσικές προτιμήσεις, αλλά δυστυχÏŽς για εμένα δεν πουλάει τα βινιλια του.
\r\nΣαφÏŽς και παιδιά του περιοδικού ÏŒπως ο ΚÏŽστας, Ο ΑντÏŽνης , Ο Ηλίας, αυτά τα έχουν περάσει και μάλιστα σε πιο μεγάλο βαθμÏŒ, καμία δεκαριά χρÏŒνια πριν απÏŒ εμας που είμαστε πλεον στα 26, αλλα το θεμά είναι πως τα παιδιά που είναι τÏŽρα στα 16, 18, τα περνάνε αυτά, τα ξέρουν αυτά? Θα έχουν ποτέ την τύχη να δουν πως είναι.?
\r\nΕνταξει, άλλες εποχές. Άλλες νοοτροπιες. Αλλα έχουμε ολοι κατι κοινÏŒ, την μουσική, το metal, την μουσική που ειχε, εχει και θα στιγματίζει κάθε μερα τους ακροατές της. Δεν προσποιούμε ÏŒτι είναι ο Super Metalhead, ποτε δεν ήμουν, άλλωστε, αλλά αγαπησα και αγαπÏŽ αυτή την μουσική και δεν ανέχομαι μερικά πραγματα, πράγματα που ίσως κάποιοι απÏŒ εσάς μπορεί να έχετε βαρεθεί να ακούτε.
\r\nΚάποια παιδια ξέρουν πως είναι ενας δισκος βινιλιου? Αλλα γιατι να το μαθουν, απλα θα κατεβασουν το δισκο και ουτε που καν θα το ακουσουν, εάν εχουν και υψηλες ταχυτητες τοτε θα “κατεβασουν” μεσα σε μια μερα δισκους που εμεις αγοραζαμε σε ένα μηνα, αλλα κακα τα ψεματα, αλλαξαμε και εμεις, δεν παμε πλεον στο μοναστηρακι, αλλα μενουμε σε μια καρεκλα να “χτυπάμε” δισκάκια μεσω ebay (παλι καλα!!!) . Οποτε μάλλον δεν αλλαξε το Metal, εμεις αλλάζουμε, το Metal μένει το ιδιο, εμεις κανουμε κυκλους γυρω απÏŒ τους εαυτούς μας, και πολύ αδίκως προσπαθούμε σε νεοτερους απÏŒ εμας να βρούμε κοινα στοιχεία με τους εαυτούς μας στο παρελθÏŒν.
\r\nΕλπιζω οι παλαιÏŒτεροι στον χορο  μεταλ μετα την αναγνωση αυτου του κειμενου, να εχουν αυτÏŒ το απλανες, νοσταλγικÏŒ βλεμμα και να θυμιθούν αρκετα αναλογα, δικα τους γεγονοτα, οσο για τα παιδια, μικροτερης ηλικιας που δεν εχουν περασει απÏŒ αυτÏŒ το σταδιο, να μπουν εστω λιγο στο τριπακι να δουν πως είναι, αν και πλεον στο μοναστηρακι τα περισσοτερα μαγαζια με μεταχειρισμενα βινιλια εχουν μετατραπει σε «ΧΑΣΑΠΗΔΕΣ», «ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΥΣ» και «ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΣ»
\r\nΤελος ελπιζω να μην σας τα επρηξα, για πλακα το ξεκινησα το αρθρο και τελικα βγήκε, απλα ηθελα να κανω κατι ενÏŽ εβαλα να ακούσω το βινιλιου του εκπληκτικου “Streets – A Rock Opera”. Τελος ελπιζω πως το παλικαρι που καπου εχει καταχωνιασει το T Shirt των Warlord, εάν το εχει ακομη, να μου πουλήσει αυτÏŒ το “Promised Land” γιατι δεν το εχω ξαναβρει σε διαφανο βινιλιο και είναι πολύ, “fetish gadget”, Ακούς Σάκη?
\r\n
\r\nΛαμπρος  “Thank You For The Music Chris Oliva” Τεννές
\r\n