PHIL "PHILTHY ANIMAL" TAYLOR, 1954-2015

Motorhead Phil 'Philthy Animal' Taylor

Μία ακόμα απώλεια για τον σκληρό ήχο, τούτη τη φορά καθόλου ασήμαντη, αφού "έφυγε" ο σπουδαίος Phil Taylor ("Philthy animal" για τους φίλους), drummer των θρυλικών και ασύλληπτα επιδραστικών Motorhead της πρώτης περιόδου (1975/6-1984). Ο Taylor αποχώρησε το 1984, επανήλθε όμως στο διάστημα 1987-1992, ηχογραφώντας δύο ακόμα studio δίσκους. Τελικά, εγκατέλειψε την μπάντα οριστικά το 1992, επειδή η απόδοσή του ήταν ανεπαρκής, εξαιτίας των καταχρήσεων.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Είναι πραγματικά δύσκολο να προσδιορίσει επακριβώς την επιρροή των πρώιμων Motorhead στον σύγχρονο σκληρό ήχο. Προσωπικότητες όπως ο Lars Ulrich των Metallica (γενικά λαλίστατος ως προς τα μουσικά του είδωλα) έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι το πιο βρώμικο τρίο που έβγαλε ποτέ η ροκ απετέλεσε πρότυπο για τις νέες μπάντες που ξεπήδησαν περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Μέχρι τότε, ο Taylor είχε βάλει το δικό του λιθαράκι στο αρχιτεκτόνημα των Motorhead, κατεδαφίζοντας ό,τι έβλεπε μπρος του με τη δουλειά του στα κλασικά "Motorhead" (1977), "Overkill" (1979), "Bomber" (1979), "Ace of spades" (1980), "Iron fist" (1982), καθώς και στο αμφιλεγόμενο, αλλά πολύ καλό, "Another perfect day" (1983). Και φυσικά ας μην λησμονούμε και την απόδοσή του σε ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών, το "No sleep ’til Hammersmith" (1981).

\r\n\r\n

Όπως και οι "συμπαίκτες" του, Lemmy και "Fast" Eddie Clarke, ο Taylor ήταν χειμαρρώδης και ασυμβίβαστος. Ο θόρυβος, ο τσαμπουκάς, η ενέργεια, όλα αυτά βρήκαν εύκολα μία θέση στον ήχο της βρετανικής μπάντας, η οποία δανειζόταν ελεύθερα από το rock n’ roll της δεκαετίας του ’50, το punk, την pub rock, αλλά και το εκκολαπτόμενο heavy metal, δημιουργώντας έτσι δίσκους σταθμούς που θα μπορούσαν να αγοραστούν άνετα τόσο από πάνκηδες, όσο και από μεταλλάδες. Κατ’ αυτό τον τρόπο, δικαιούμαστε ίσως να μιλάμε για μία από τις πολύ πρώτες "crossover" μπάντες, και η συμβολή του Taylor σε αυτό το πεδίο είναι πολύ σημαντική, αφού το ιλιγγιώδες παίξιμό του, πρόδρομος του blastbeat, πατούσε γερά και στον χώρο του hard rock και σ’ εκείνον του punk.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Ο Taylor γνωρίστηκε με τους Motorhead μέσω του Eddie Clarke. Ο Lemmy ισχυρίζεται ότι ο μελλοντικός drummer έγινε δεκτός επειδή είχε αμάξι και μπορούσε να πηγαινοφέρνει τα άλλα δύο μέλη. Τελικά, ο ούτε καν εικοσάχρονος Phil κατάφερε να προσχωρήσει στο συγκρότημα. Ως χαρακτήρας, ήταν τρελούτσικος και άμυαλος. Τα ατυχήματα που πάθαινε στις περιοδείες πολυάριθμα, με πιο γνωστά το σπάσιμο του αυχένα του το 1980, αλλά και το κάταγμα στο χέρι του ύστερα από έναν καυγά, τα οποία ωστόσο ποτέ δεν στάθηκαν ικανά να τον κρατήσουν μακριά από τα μουσικά του καθήκοντα.

\r\n\r\n

Ύστερα από την ηχογράφηση του "Another perfect day", αποχώρησε, επανήλθε όμως για τη δημιουργία του "Rock n’ roll" (1987) και του "1916" (1991) - σε αυτά προστίθεται και το ζωντανό "No sleep at all" (1988). Η άστατη ζωή του δεν του επέτρεψε να στεριώσει ούτε τη δεύτερη φορά. Ο Taylor έφυγε οριστικά το 1992 και από κει και πέρα συμμετείχε σε διάφορα projects που δεν έκαναν καμία ιδιαίτερη αίσθηση στη μουσική σκηνή. Τελικά, τον Νοέμβριο του 2015 μπάρκαρε για το τελευταίο του ταξίδι, ύστερα από μακροχρόνια πάλη με αρρώστια. 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Όσο υπάρχει σκληρός ήχος, τα drums του Phil Taylor θα αντηχούν δικαιωματικά από τα ηχεία των στερεοφωνικών μας. Είναι μοιραίο άλλωστε. Μπορεί να ξεγράψει κανείς από την ιστορία του heavy metal τραγούδια όπως "Overkill", "Bomber", "Motorhead", "Iron fist", "Ace of spades", "Going to Brazil", "Rock n’ roll" ή "Shine"; Όχι, βέβαια. Τέρμα λοιπόν η ένταση, με τα τύμπανα να ραγίζουν τα τζάμια, όσο σηκώνουμε το ποτήρι για μία πρόποση στη μνήμη ενός φοβερού drummer. 

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.