THROUGH THE EYES OF A ...NEWBIE METALHEAD

Είναι άραγε δίσεκτο το 2016 και μας στερεί μεγάλες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής; Μπορεί το 2016 να μας πήρε το Lemmy πριν καν έρθει σαν χρόνος και να θρήνησε ένα μεγάλο πλήθος οπαδών πάσης ηλικίας, όμως μερικοί επιμένουν ότι πρέπει να μας απασχολεί κάτι βαθύτερο. Η μέταλ "γέρασε", καθώς πλέον περισσότερα πράγματα αποχωριζόμαστε από αυτή παρά αποκομίζουμε.

\r\n\r\n

Δεκαετίες ’80 και ’90. Δύο χρυσές δεκαετίες για το χώρο της μουσικής στο παγκόσμιο χωριό της τέχνης. Κάποιοι έφηβοι έφτασαν στα όριά τους και αποφάσισαν να σπάσουν τα δεσμά με τα οποία προσπαθούσε να τους χειραγωγήσει μία συντηρητική κοινωνία δημιουργώντας μουσική. Παιδιά από φτωχές οικογένειες, οικογένειες αυστηρά πατριαρχικές και θρησκευόμενες στα όρια εξτρεμισμού αγνόησαν τις δυσκολίες που αφορούσαν τις ηχογραφήσεις, το marketing της μουσικής βιομηχανίας και της αέναης λογοκρισίας και απλά δημιούργησαν μουσική με ό,τι μέσα διέθεταν. Γιατί έμειναν στην ιστορία; Γιατί είχαν φαντασία. Ήταν πρωτοπόροι, ήταν αυτοί που η κοινωνία στην αρχή έβγαζε τρελούς, αιρετικούς κ.ο.κ. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν. Οι καταχρήσεις, η μορφοποίηση του νέου κόσμου και τα οικονομικά συμφέροντα έφθειραν μερικούς πνευματικά ή σωματικά, περνώντας τους στην αφθαρσία πια με βαρύγδουπη υστεροφημία. Οι ίδιοι μπορεί να είχαν κάποτε παραδεχτεί ότι ό,τι είχαν να δώσουν στη μουσική το έδωσαν. Φοβάμαι όμως ό,τι όπως ένας οπαδός παρακολουθεί παθητικά έναν πρωταθλητή και απλά τον θαυμάζει, έτσι και αυτοί οι τιτάνες είναι οι πρωταθλητές στα δικά μας φίλαθλα μάτια. Ή σε άλλες περιπτώσεις βλέπουμε αυτούς τους πρωταθλητές να πασχίζουν να φτάσουν αξιοπρεπώς στο τέλος της καριέρας τους. 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Ακούγονται συνεχώς συζητήσεις όταν κάποια κλασσικά συγκροτήματα βγάζουν δίσκο. "Πάει, τους χάσαμε κι αυτούς", "Τα καλά τραγούδια τους ήταν μέχρι τον τάδε δίσκο" κ.ο.κ. Ο κοινός γνώμονας είναι ότι η μουσική τους είναι πιο ρηχή από παλαιότερα. Έχουν αλλάξει όμως πολλά από αυτό το "παλαιότερα". Καταρχάς, αυτοί οι μουσικοί μεγάλωσαν 20 ή 30 χρόνια. Δεν είναι εύλογο να απαιτούμε οι στίχοι και η μουσική ενός 18χρονου να είναι τόσο επαναστατικά όσο ενός 50άρη. Δεν είναι θέμα προσωπικότητας, έμπνευσης ή εμπορευματοποίησης, αλλά κορεσμού και κούρασης. Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι ένα συγκρότημα έχασε την ποιότητα της μουσικής του για να γίνει πιο εμπορικό είναι εν μέρη λάθος. Το "εμπορικό" μαγνητίζει αγοραστές, τους οποίους χάνει αν δεν είναι εύηχο. Η ρηχότερη μουσική δεν είναι πάντοτε εμπορική, ούτε πιο "εύπεπτη" στα αυτιά νέου κοινού. Ναι μεν αρκετά συγκροτήματα άλλαξαν μουσική ρότα εφόσον δεν πουλούσαν όσο παλαιότερα, αλλά δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία. 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Όσον αφορά τα νέα συγκροτήματα, ακούγονται λόγια περί άθλιας μουσικής και εκφυλισμού της μέταλ. Όντως η μέταλ έχει αλλάξει. Ξεκίνησε να αλλάζει από τότε που ξεκίνησαν να φυτρώνουν τα διάφορα παρακλάδια της και να αποκτούν κι αυτά παρακλάδια και να συνδέονται με άλλα είδη μουσικής. Κάπως έτσι η μέταλ έχασε την αυθεντικότητα και την ανεξαρτησία της και με αυτό το κριτήριο η μέταλ μουσική σταμάτησε να παράγει ταλέντα (ή παράγει λίγα) και παραδίδει στην αγορά της ακρόασης καλοκουρδισμένους επαγγελματίες μουσικούς. Γιατί όμως αυτά τα δάνεια μουσικών ιδεών να σημαίνουν το θάνατο μίας μουσικής κουλτούρας και όχι την εξέλιξή της; Μπορεί από τα γεννοφάσκια της να την ξεχωρίζαμε για τον σκληρότερό της ήχο αλλά δεν αλλάζει ο σκοπός της, δηλαδή η μεταφορά κι έκφραση συναισθημάτων και ιδεών. Επειδή η γλώσσα άλλαξε με τα χρόνια, ανάλογα, έχασε το νόημά της;

\r\n\r\n

Το να απομονώνεται ένα είδος μουσικής από το χωροχρόνο μιας εποχής για χάριν μερικών οπαδών της αποθαρρύνει νέους να την ασπαστούν. "Ναι αλλά θα χαλάσει η μουσική μας για να την ακούσουν κι άλλοι;". Δεν θα χαλάσει, απλά προστίθενται στοιχεία σε αυτήν. Αρκετοί χαρακτηρίζουν κάθε νέα γενιά ως "η γενιά των αταλάντων", αγνοώντας το γεγονός ότι την δεκαετία του ’80 δεν ήταν όλα τα συγκροτήματα επιτυχημένα. Η απαίτηση, να μείνει η μέταλ μουσική στάσιμη, ίδια και απαράλλαχτη με αυτό που ήταν 30 χρόνια πριν, είναι δείγμα ενός τύπου αρχαιολατρίας. Η αυταρχική κριτική στην εξέλιξη ενός τομέα που, μεταξύ άλλων, εμπλέκεται στην αισθητική και όχι σε ζητήματα βιολογικής σημασίας δηλώνει πουριτανισμό και προκατάληψη. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μουσικών μπαίνει σε ένα τσουβάλι "κακών μουσικών" γιατί δημιουργεί κάτι διαφορετικό από εκείνο στο οποίο έχουν συνηθίσει τα αυτιά μας προσθέτοντας είτε ηλεκτρονικά στοιχεία είτε γυναικεία φωνητικά είτε ραπ ρυθμό στα φωνητικά. Ξεχνάμε τους χαρακτηρισμούς και τη λογοκρισία που δέχτηκε η μέταλ στις παρυφές της ζωής της από όλο τον υπόλοιπο κόσμο και το στιγματισμό των μουσικών της ως "κακούς μουσικούς". Κι εκείνοι δημιούργησαν μουσική ξεχωριστή από κάθε άλλο είδος. 

\r\n\r\n

Συμπερασματικά παρατηρείται μία τάση των λαθών που χρεωθήκαμε από λόγια άλλων. Η μουσική αναμφισβήτητα εξελίσσεται χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταβαραθρώνεται και καταρρέει. Χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, νέοι μουσικοί πειραματίζονται και αποκλείεται έστω ένα από αυτά να μην αρέσει στους "συντηρητικότερους" φίλους της μέταλ. Ειδάλλως, μιλάμε για μία προκατάληψη πέραν από κάθε προηγούμενο. Τη φαντασία των παλαιότερων την έχουν και νεότεροι, που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως ακριβώς και οι προπάτορές τους. Μπορεί τα στουντιακά μέσα να είναι πιο εξελιγμένα και η προώθηση ευκολότερη, όμως ο ανταγωνισμός είναι πολύ πιο έντονος και η "επιθετικότητα" από άλλους μεταλλάδες είναι αισθητή. Το κύριο επιχείρημα είναι ότι τα προβλήματα αυτά είναι ευκολότερα να λυθούν και οι διάφορες ανέσεις καταστρέφουν τη φαντασία. Ενίσταμαι λέγοντας ότι παλαιά συγκροτήματα με ενεργό δράση μέχρι και σήμερα δημιουργούν αριστουργήματα.

\r\n\r\n

Χριστίνα Τσακίρη 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.