CHANIA ROCK FESTIVAL LIVE REPORT: ΜΕΡΑ 1Η

Έχοντας πάρει μόλις πριν 2 χρόνια μια πρώτη γεύση του τί εστί Chania Rock Festival και μένοντας παραπάνω από ικανοποιημένος, ήταν επόμενο να προγραμματίσω την παρουσία μου φέτος, μόλις ανακοινώθηκαν οι headliners, σίγουρος ότι το συνολικό “πακέτο” θα ήταν σίγουρα ελκυστικό.  Ακόμα και αν δεν μπόρεσα να το συνδυάσω με τις διακοπές μου, ακόμα και ένα τριήμερο στην μαγευτική πόλη των Χανίων με την αγαπημένου μου μουσική έμοιαζε ένας ακαταμάχητος συνδυασμός.

Η Παρασκευή 5/7 ήταν στην ουσία η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ καθώς είχε προηγηθεί την στις 4/7 η εμφάνιση τοπικών συγκροτημάτων με ελεύθερη είσοδο, σαν ένα πολύ καλό ζέσταμα για το «κυρίως πιάτο». Έφτασα στον χώρο της συναυλίας λίγο πριν τις 17:30 και την έναρξη με τους Decipher. Για όσους δεν γνωρίζουν, το φεστιβάλ διεξάγεται στον Προμαχώνα του San Salvatore, ένα κομμάτι της ενετικής οχύρωσης των Χανίων, στην άκρη της παλιάς πόλης. Ένας πολύ άνετος και μεγάλος χώρος που επιτρέπει στον θεατή να απολαύσει την συναυλία από οποιοδήποτε σημείο του (το υπερυψωμένο κομμάτι του Προμαχώνα είναι bonus για τους πιο ευκίνητους!) ενώ έχει και μια υπέροχη θέα στην θάλασσα από την μια μεριά και στα βουνά της ενδοχώρας από την άλλη. Μέσα στον χώρο βρίσκονταν όλα τα… χρειαζούμενα για κάνουν την παραμονή μας πιο ευχάριστη: Μπαρ με μπύρα (φυσικά) και ποτά, καντίνα και πάγκοι με φαγητό και καφέ, ζαχαροπλαστείο(!) με παγωτό και γλυκά και φυσικά οι απαραίτητοι πάγκοι με το merchandise του φεστιβάλ και των μπαντών.

DSC02231.JPG

Έναρξη λοιπόν με τους Αθηναίους death/blacksters Decipher, οι οποίοι κέρδισαν την συμμετοχή τους στο φεστιβάλ μέσω του διαγωνισμού «Γιώργος Μανουσέλης» και αν μη τι άλλο άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Κλίνοντας (κατά την προσωπική μου άποψη) περισσότερο προς το «ορθόδοξο» black metal, οι μαυροφορεμένοι Decipher αψήφησαν τον μεσημεριανό ήλιο και με περισσή ενέργεια μας παρουσίασαν κομμάτια από το πρώτο τους, φετινό Of Fire And Brimstone EP και μπορώ να πω ότι αν και δεν είχα έρθει σε επαφή με το υλικό τους πριν το φεστιβάλ, οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν κάτι παραπάνω από θετικές. Θανατηφόρα riffs, δυνατός ήχος και ένας τραγουδιστής που τα δίνει όλα και τραβάει την προσοχή χωρίς πολλά πολλά είναι τα συστατικά των Decipher, οι οποίοι παρά την ζέστη κατάφεραν να κάνουν αρκετά κεφάλια να κουνηθούν και να μας… δροσίσουν φέρνοντας έναν νορβηγικό αέρα στα Χανιά. Μπορεί ο ήχος τους να μην είναι πρωτότυπος αλλά μας παρουσίασαν καλογραμμένα κομμάτια τα οποία σίγουρα δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορο όποιον αρέσκεται σε death/black ακούσματα. Έκλεισαν με μια διασκευή στο Deathcrush των Mayhem, ένα ιδανικό τέλος για μια μικρή μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσα εμφάνιση από μια μπάντα η οποία σίγουρα θα μας απασχολήσει θετικά στο άμεσο μέλλον.

DSC02243.JPG

Σειρά είχαν οι Ηρακλειώτες Doomocracy, μία από τις ποιοτικότερες ελληνικές μπάντες, η οποία με τις 2 κυκλοφορίες της (The End Is Written – 2014, Visions & Creatures of Imagination – 2017) υπηρετεί με συνέπεια τον επικό doom metal ήχο. Με φοβερή διάθεση και με αέρα βετεράνων, οι Doomocracy συνδύασαν επικό συναίσθημα με τεχνικό παίξιμο και το αποτέλεσμα ήταν απλά καθηλωτικό. Εξαιρετικά κομμάτια, εξίσου εξαιρετικοί μουσικοί και ένας ήχος ο οποίος ήταν ταυτόχρονα γροθιά στο στομάχι και χάδι στα αυτιά και στο μυαλό.  Βασικά δεν νομίζω ότι θα χρειαζόταν να είναι κάποιος απαραίτητα οπαδός του doom ήχου για να καταλάβει το πόσο καλή μουσική γράφουν οι Doomocracy  ή το πόσο καλή live μπάντα είναι ενώ δεν μπορώ να μην κάνω ειδική μνεία στον τραγουδιστή Μιχάλη Σταυρακάκη ο οποίος έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία. Η μπάντα χωρίς φανφάρες δίδαξε ατόφιο doom metal κάνοντας  μια πολύ δυνατή εμφάνιση και αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τυχαίο που το όνομά τους συζητιέται και εκτός ελληνικών συνόρων. Άξιοι!

DSC02265.JPG

Επόμενη μπάντα ήταν οι Ιταλοί Sinheresy, οι οποίοι έκαναν το ντεμπούτο τους επί ελληνικού εδάφους. Το συγκρότημα που έχει σχεδόν κλείσει μια δεκαετία ζωής με 3 full length και ένα EP μας παρουσίασε ατμοσφαιρικό/συμφωνικό/gothic (καταραμένες ταμπέλες!) metal, έχοντας ανδρικά (σκληρά κυρίως) και γυναικεία φωνητικά και παρουσιάζοντας αρκετές είναι η αλήθεια ομοιότητες με τα ινδάλματά τους, τους Nightwish αλλά και (κυρίως) με τους συμπατριώτες τους Lacuna Coil. Όντας φανερά χαρούμενοι και με πολύ ανεβασμένη διάθεση, οι Sinheresy προσπάθησαν να μας παρασύρουν στην μουσική τους η οποία η αλήθεια είναι ότι στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον ακούστηκε ευχάριστα, αν και δεν είμαι τόσο φίλος του συγκεκριμένου ήχου. Δεμένος ήχος, καλές ερμηνείες από τις δύο φωνές και αρκετό κέφι ήταν αυτά που χαρακτήρισαν την εμφάνιση των Sinheresy, οι οποίο προσπάθησαν να βάλουν και το κοινό στο παιχνίδι με τα κλασσικά sing-along χωρίς ωστόσο να το πολυκαταφέρουν. Δάφνες πρωτοτυπίας δεν διεκδίκησαν σίγουρα, ωστόσο οι Sinheresy το χάρηκαν όσο δεν έπαιρνε και έκαναν και εμάς να περάσουμε καλά, άλλωστε όταν υπάρχει καλή διάθεση πάνω στην σκηνή, αυτή μεταδίδεται σχεδόν πάντα και στο κοινό, κάτι που φάνηκε και από το χειροκρότημα που πήραν στο τέλος της εμφάνισής τους.

DSC02296_0.JPG

Το σούρουπο είχε πλέον φτάσει (πραγματικά μαγική αυτή η ώρα στον χώρο του Προμαχώνα) και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους βρέθηκα στο φεστιβάλ πατάει στην σκηνή! Ο τεράστιος Uli Jon Roth, αυτός ο φιλόσοφος της κιθάρας, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με το «πρώτο αίμα» των Scorpions στην δεκαετία του ’70 και από τότε συνέχισε τις δικές του μουσικές περιπλανήσεις είναι μπροστά μας! Έχοντας στο πλευρό του 4 εξαιρετικούς μουσικούς (μεταξύ άλλων ο πολύ καλός Nicklas Turmann σε φωνητικά αλλά και κιθάρα) και με το αιώνιο χαμόγελό του και την Sky Guitar του να αστράφτουν, ο Uli Jon Roth μας πήρε από το χέρι και κυριολεκτικά μας ταξίδεψε με ένα ονειρεμένο setlist καθώς η φετινή του περιοδεία επικεντρώνεται τόσο στις Scorpions επιτυχίες του όσο και σε επιλεγμένα κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία. Πραγματικά ο χρόνος φάνηκε να συρρικνώνεται στη διάρκεια του set καθώς με κομμάτια όπως το Indian Dawn ή το Enola Gay-Hiroshima Today? o Roth μας μάγεψε και μας άφησε να χαζεύουμε τα δάχτυλά του καθώς «έτρεχαν» πάνω στην αγαπημένη του Sky Guitar. Εμφανώς συγκινημένος δεν παρέλειψε να αφιερώσει στον εκλιπόντα αδερφό του Zeno Roth το Don’t Tell the Wind (κομμάτι του Zeno) ενώ στο δεύτερο μέρος (αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι) της εμφάνισής του Uli πήραμε φωτιά! We’ll Burn The Sky, In Trance, Pictured Life και Catch Your Train και απογειωθήκαμε! Ο Roth πάντα χαμογελαστός, χαλαρός, έδειχνε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή και την αγάπη που εισέπραττε από το κοινό. Για κλείσιμο μας φιλοδώρησε με μια άψογη διασκευή στο All Along The Watchtower του Bob Dylan και φυσικά με το αιώνιο «hit» του: Sails Of Charon και δεν είμαστε καλά! Ο Uli Jon Roth μας αποχαιρέτησε μέσα σε ένα πολύ θερμό χειροκρότημα και μας έκανε να αισθανθούμε προνομιούχοι που μπορέσαμε να απολαύσουμε από κοντά ένα τεράστιο κεφάλαιο της rock ιστορίας.

εικόνα_Viber_2019-07-17_11-47-44.jpg

Η νύχτα έχει πέσει, ο κόσμος εδώ και ώρα έχει πυκνώσει και όλοι περιμένουν την βασίλισσα του συμφωνικού metal, την Tarja Turunen! Η προσμονή τελειώνει και μετά από ένα intro η Tarja καταλαμβάνει την σκηνή με μια δυναμική εκτέλεση του No Bitter End και ο κόσμος τρελαίνεται! Χαμογελαστή και κάτι παραπάνω από ευδιάθετη, μας έβαλε από νωρίς στο κλίμα τόσο με τις ανυπέρβλητες ερμηνείες της όσο και με την πολύ καλή επικοινωνία που είχε με το κοινό, καθώς δεν σταμάτησε να μας ξεσηκώνει αλλά και να μας ευχαριστεί για την αγάπη που έχει δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας της. Μάλιστα δε πτοήθηκε ούτε από το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε με τα τύμπανα (μα να μην στέκονται με τίποτα!) και το οποίο διέκοψε για λίγα λεπτά το set της, τραγουδώντας μας μια… μεγάλη εισαγωγή μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα. Έχοντας ξεφύγει εδώ και χρόνια από την ταμπέλα απλά της «πρώην τραγουδίστριας των Nightwish» και έχοντας χτίσει την δική της αξιόλογη solo καριέρα, η Tarja έδειξε να διαθέτει τον αέρα μιας rock star αλλά ταυτόχρονα και ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, συνδυάζοντας επαγγελματισμό με ειλικρινές συναίσθημα. Έχοντας στο πλευρό της μια ικανότατη μπάντα, μας παρουσίασε πολλά κομμάτια από την solo πορεία της, στο I Walk Alone δεν παρέλειψε να κάνει μια ειδική αναφορά καθώς ήταν το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησε, μας «κέρασε» το πολύ καλό Dead Promises μέσα από τον νέο της δίσκο In The Raw, φυσικά δεν έλειψε μία αναφορά στους Nightwish με το Planet Hell αλλά και η διασκευή στο Over The Hills And Far Away του Gary Moore. Χορταστικό πακέτο δεν νομίζετε; Περιττό να αναφέρω ότι η Tarja έμοιαζε να μας έχει δεμένους με έναν αόρατο σπάγκο, καθώς έκανε το κοινό πραγματικά ότι ήθελε, αποδεικνύοντας πόσο τεράστια frontwoman είναι. Έχοντας δώσει ένα απίστευτο show η Tarja μας αποχαιρέτησε μέσα σε αποθέωση, δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι ο τίτλο της «βασίλισσας» της ανήκει δικαιωματικά. Ένα υπέροχο κλείσιμο για μια μαγική βραδιά στο Chania Rock Festival!

 

Ανταπόκριση: Λάμπρος MetalshockΠανέτας

Φωτογραφίες: Λάμπρος Πανέτας, Ηλέκτρα Κολοβού

 

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.