Agalloch - The Mantle

Τον Αύγουστο του 2015 οι Αμερικάνοι atmospheric folk/doom/black metallers, Agalloch,  επισκέφτηκαν για τελευταία  φορά την χώρα μας, σε μια βραδιά, που όσοι είσαν εκεί θα θυμούνται για πάντα. Τον Μάιο του 2016 οι Agalloch δυστυχώς σταμάτησαν την πορεία τους αφήνοντας μεγάλο κενό με την απουσία τους. Ξεκίνησαν το 1995 στο Oregon του Portland. Μετά από δυο demos, το 1999 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον τίτλο ‘’Pale Folclore’’. Τρία χρόνια αργότερα, αφού είχε προηγηθεί ένα ep, κυκλοφόρησαν, το τιμώμενο σε αυτό το κείμενο, άλμπουμ με τον τίτλο ‘’The Mantle’’. Συγκεκριμένα κυκλοφόρησε από την The End Records στις 13 του Αυγούστου του 2002.

Ένα παγωμένο τοπίο, ένας θλιμμένος τάρανδος και άφυλλα κλαδιά, στολίζουν το εξώφυλλο, άκρως αντίθετο με την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Καθόλου περίεργο αυτό, για όσους είναι μυημένοι στην μουσική και τα λόγια των τραγουδιών των Agalloch. Τα κομμάτια του ‘’The Mantle’’, έχοντας έντονη την μελαγχολία και σαν ατμόσφαιρα αλλά και σαν μελωδία, βασίζονται στο black με post-rock και neofolk βάσεις. Folk μάλιστα βόριο Ευρωπαϊκής τεχνοτροπίας. Τα ορχηστρικό intro ‘’A Celebration for the Death of Man...’’, αλλά και τα άλλα δυο ορχηστρικά, πιο μεγάλης διάρκειας ‘’Odal’’ και ‘’The Lodge’’ φανερώνουν έντονη την παρουσία των Ulver αλλά και του Ihsahn, στις προσωπικές του αναζητήσεις,  στην μουσική των Agalloch.   Αυτό ισχύει και για ολάκερο το The Mantle. Απλά εκεί που η μουσική εκφράζεται μονάχη της χωρίς λόγια όταν αυτά εισχωρούν, αυτό γίνεται πολύ πιο έντονα. Και εδώ και όχι μόνο εδώ, οι Agalloch δεν είναι αυτό που λέμε story tellers. Απλά χωματίζουν το γκρίζο καμβά της ζωής με τα χρώματα των συναισθημάτων που πηγάζουν και διαχέονται από τις μουσικές και τα λόγια των τραγουδιών τους. Οι Jason William Walton με το μπάσο και τους περίεργους ήχους, ο  Don Anderson με την κιθάρα και ο John Haughm με την κιθάρα και τον τρόπο που ξεστομίζει τα λόγια, πιο πνιχτά ή και πιο καθαρά,  είναι οι φορείς αυτών των συναισθημάτων και των χρωμάτων που γεμίζουν το δωμάτιο όταν παίζουν κομμάτια σαν τα ‘’In the Shadow of Our Pale Companion’’, ‘’I’m On Wooden Doors’’, ‘’You Were But a Ghost in My Arms’’,  ‘’The Hawthorne Passage’’. Φανταστείτε μια ταινία χωρίς σενάριο, είπα με δεν είναι story letters, αλλά με μια μουσική που να είναι τόσο cinematic, που να τα λέει όλα, χωρίς πολλά περιττά λόγια.  Έτσι μας προσφέρουν τον γεμάτο λυρισμό κόσμο τους. Αν και μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι δραματικό και μελαγχολικό σε τόνο, το ‘’The Mantle’’ μας αφήνει σε μια πολύ πιο γειωμένη νότα. Με τα δυο τελευταία κομμάτια , ‘’...and the Great Cold Death of the Earth’’, αρκετά κυνικό για τον ρόλο τους είδους μας στον πλανήτη και το ‘’A Desolation Song’’  να είναι πιο εσωστρεφές και μελωδικό.

Ο κόσμος των Agalloch παραμένει, με τα πέντε συνολικά, ολοκληρωμένα έργα τους, ο ίδιος μελαγχολικός, γκρίζος, αν και με κάποιες μικρές έγχρωμες πινελιές. Τα ακούμε, κυρίως μόνοι, και βυθιζόμαστε αβίαστα μέσα σε αυτόν.