MORGANA LEFAY - THE SECRET DOCTRINE

Όταν είσαι έφηβος και είσαι στο ψάξιμο αυτής της τόσο γοητευτικής κατάστασης που ονομάζεται "άγνωστο" τότε εύκολα ξελογιάζεσαι από εξώφυλλα σαν αυτό του "The secret Doctrine" των Morgana Lefay.

Η μυστικιστική φιγούρα του σαμάνου/νεκρομάντη με το μενταγιόν της πεντάλφας σε αυτό τον ανίερο ναό σε ιντριγκάριζε, είτε ήθελες είτε δεν ήθελες τότε στα μέσα των 90's. Τότε και μόνο που κοιτούσαμε τέτοια cd νομίζαμε πως ήμασταν συνεργοί του Κατσούλα και του Δημητροκάλη.

Από το πρώτο τραγούδι, το "Rooms of Sleep" πατούσες και διάβαινες τον ψυχρό Σκανδιναβικό κόσμο των Morgana Lefay, αλλά συγχρόνως έβλεπες τα χαρακτηριστικά του ύφους τους.

Heavy metal μεσαίων ταχυτήτων αλλά βαρύ, σφριγηλό με την αποφασιστική φωνή του Charles Rytkonen να ηγείται και να σου διηγείται μεταξύ άλλων "in this place unknown they seek for souls. From the shadow zone they're crawling into rooms of sleep." Η συνέχεια το ίδιο heavy αλλά και ανατριχιαστική συγχρόνως.

Οι στεντόρειες τσιρίδες του Rytkonen που στα φωνητικά νιώθεις πως είναι ο μισότρελος χαμένος αδερφός του Jon Oliva, άλλοτε δαιμονισμένες (άκου την αρχή του "What Am I") και άλλοτε γεμάτες μια παρανοϊκή απόγνωση, κάνουν μέχρι και τις τρίχες της ραχοκοκαλιάς σου να σηκωθούν όρθιες.

Προσωπική μου άποψη είναι πως η φωνή του Rytkonen πλαισιώνεται εύκολα στις πιο σημαντικές του heavy metal στα 90's. Άκου το τελείωμα του "Alley of the Oaks" ή του "Nowhere Island". Δεν είναι τυχαίο που και τα δυο τραγούδια κάνουν λόγο για τραγικές φιγούρες κλεισμένες είτε στην τρέλα τους είτε σε φυλακή χωρίς πόρτες.

Στο πέρασμα του άλμπουμ που σε σέρνει σε ένα ψυχρό κόσμο γεμάτο από σκοτεινούς τόπους γεμάτο θλιμμένες σιλουέτες και σε στοιχειωμένα σοκάκια όπου χάνεις τα λογικά σου, αναγνωρίζεις ξεκάθαρα την αγάπη των Σουηδών για το thrash των 90's. Στους Morgana Lefay αντανακλάται έντονα το πνεύμα πρωτίστως των Metallica και δευτερευόντως των Testament των early 90's που αρκετοί δυστυχώς μίσησαν. Κι όμως οι Σουηδοί φιλτράρουν άψογα όλες αυτές τις επιρροές και βγαίνουν νικητές. Το πιο thrashy κομμάτι τους έρχεται λίγο πριν το τέλος με το "Dying Evolution".

Μέχρι τότε ακροάζεσαι μια μπάντα που παίζει στα δάχτυλά της το heavy metal που έχει γράψει. Στο "Soldiers of the Holy Empire" ενθουσιάζεσαι με τα ανατολίτικα riff και με τους κιθαρίστες της μπάντας (Eriksson, Grehn) που δε δίνουν δεκάρα για τις ταχύτητες και τους νοιάζει μόνο η βαρύτητα. Ευχάριστη έκπληξη είναι και οι ακουστικές κιθάρες οι οποίες δίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο στην ατμόσφαιρα. Διακρίνεις κάποια strings από εδώ και από εκεί αλλά την αλλόκοσμη ατμόσφαιρα στο "Τhe Secret Doctrine" τη φτιάχνουν οι ακουστικές κιθάρες όπως και αυτή η doomy διάθεση με την οποία ο ακροατής διασταυρώνεται επαρκώς καθ'όλη τη διάρκεια της κάτι παραπάνω από μιας ώρας του τρίτου δίσκου των Σουηδών. Ακόμα και το "State of Intoxication" που μιλάει για τον αρχαιότερο "χορό" των ανθρώπων, το sex, καλύπτεται από ένα σκοτεινό βέλο και παρουσιάζεται σαν ένας πρωτόγονος βουντού χορός. "Romance, no chance" λέει σε ένα σημείο με απάθεια ο φρόντμαν και δεν τον αμφισβητούμε ούτε λίγο.

Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Morgana Lefay έπρεπε να κάνουν κάτι εντυπωσιακό κάτω από την ταμπέλα (under the sign...) της Black Mark, να δείξουν ότι βρίσκονται σε ανοδική πορεία γράφοντας heavy metal "δοξασίες" (doctrines) που θα έκαναν αίσθηση στην metal αγορά.

Η ιστορία δυστυχώς έδειξε πως δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν τη "μυστική" (secret) συνταγή για περισσότερα άλμπουμ της ποιότητας του.

Γιώργος Γράντης