Virgin Steele - THE MARRIAGE OF HEAVEN AND HELL, PART II

Τα μέσα της δεκαετίας του ’90 δε βρήκαν τους Virgin Steele στην καλύτερη κατάστασή τους. Το 1993 είχε προηγηθεί το μέτριο Life Among the Ruins, μακρυά από το επικό power metal ύφος που είχε η μπάντα την προηγούμενη δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και μια γενικότερη αδιαφορία σε αυτού του είδους το metal λόγω του grunge.

Και τότε ο David DeFeis έκανε την κίνηση ματ: Αντί να πάει με το ρεύμα, αποφασίζει να φτιάξει κάτι σαν μια power metal όπερα με θέμα τις σχέσεις μεταξύ θεών και ανθρώπων. Έτσι, κυκλοφορεί το 1995 το πρώτο μέρος από τα συνολικά τρία μέρη αυτής της προσπάθειας, το  The Marriage of Heaven and Hell, Part I, επηρεασμένο από το ομότιτλο βιβλίο του William Blake. Ο δίσκος ήταν καλός, είχε 14 κομμάτια, άλλα καλά και άλλα μέτρια,  και φάνηκε πως έγινε μια πετυχημένη πρώτη επιστροφή στον παλιό επικό ήχο της μπάντας, αλλά με νέες φρέσκες ιδέες και σύγχρονη παραγωγή.

Την επόμενη χρονιά όμως έγινε αυτό που ονειρεύονταν κάθε οπαδός τους, δηλαδή να κυκλοφορήσουν ένα αριστούργημα τύπου “Noble Savage” όπως στη δεκαετία του ‘80. Το συγκρότημα κρατά τα καλύτερα στοιχεία του Part I, που υπήρχαν σε κομμάτια όπως το  "I Will Come for You", βάζει πολύ περισσότερα πλήκτρα και instrumental μέρη μέσα στα τραγούδια και το αποτέλεσμα είναι το 1996 να κυκλοφορήσει το The Marriage of Heaven and Hell, Part II, όπου πέρα από τους σταθερούς DeFeis και Ed Pursino στις κιθάρες, στο μπάσο είχε επιστρέψει ο Rob DeMartino και ο Joey Ayvazian στα drums.

Όλα τα τραγούδια, από τα πιο γρήγορα ("A Symphony of Steele") μέχρι τις μπαλάντες ("Strawgirl"), είναι πλημμυρισμένα με απίστευτες μελωδίες από τις κιθάρες και τα πλήκτρα που παραπέμπουν σε κλασική ή συμφωνική μουσική, χωρίς όμως να αλλοιώνουν τον metal χαρακτήρα του δίσκου. Ο DeFeis δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, ανεβοκατεβαίνοντας οκτάβες με απίστευτη δραματικότητα, δίνοντας στον δίσκο ακόμη περισσότερο λυρισμό.

Όλα τα κομμάτια του δίσκου χαρακτηρίζονται από έντονες αλλαγές (ακουστικές εισαγωγές που ξεσπούν αργότερα μέσα στο ίδιο το κομμάτι σε θάλασσα από πλήκτρα και κιθάρες, αλλά και αντίστροφα), ενώ πραγματικά ο δίσκος “βγάζει” κάτι το έντονο, σαν να ζεις ένα δράμα ή μια αγάπη με τα πιο έντονα συναισθήματα που υπάρχουν.

Αν ήταν να βαθμολογηθούν οι συνθέσεις του δίσκου μια προς μια, όλες θα έπαιρναν άριστα, και μάλιστα είναι και διαφορετικές μεταξύ τους – δηλαδή το συγκρότημα δε βρήκε μια φόρμουλα να την επαναλαμβάνει σε κάθε τραγούδι, αλλά το κάθε κομμάτι έχει τον δικό του επικολυρικό ρυθμό. Ωστόσο αξίζουν ξεχωριστές αναφορές στο "Crown of Glory" , ένα mid-tempo αριστούργημα που οι εναλλαγές στις μελωδίες είναι τόσο πετυχημένες και τέλεια “δεμένες” μεταξύ τους που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως τα σκέφτηκαν όλα αυτά, αλλά και το σχεδόν 10-λέπτο "Emalaith".  Ειδικά το δεύτερο, είναι ίσως το καλύτερο power metal κομμάτι της δεκαετίας του ’90, μιας και περιέχει στον μέγιστο βαθμό όλα τα στοιχεία του είδους: επικολυρικό συναίσθημα, δραματικότητα, γρήγορα μέρη που τα διαδέχονται αργά, και ορχηστρικά σημεία που φέρνουν τελικά την κορύφωση, όπως συμβαίνει στην κλασική μουσική.

Ο δίσκος είχε επιτυχία και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έρθουν για πρώτη φορά για συναυλία στα μέρη μας τον Νοέμβριο του 1996 στο Ρόδον. Μάλιστα, διάλεξαν να κλείσουν την συναυλία (που δυστυχώς χαρακτηρίστηκε από μέτριο ήχο) με τραγούδι από αυτόν τον δίσκο, το "Victory Is Mine".

O δίσκος ανήκει στα Monuments του Heavy Metal αφού και έχει κρατήσει αναλλοίωτη τη διαχρονικότητά του, με αποτέλεσμα να ακούγεται άνετα ακόμη και σήμερα, αλλά και επειδή έδωσε στο Heavy Metal ακόμη περισσότερη σοβαρότητα και κύρος που το είχε ανάγκη τότε.  Ήταν τόσο πετυχημένες οι συνθέσεις του δίσκου που στοιχεία του τα συναντά κανείς και στην μετέπειτα δισκογραφία της μπάντας (πέρα και από την τριλογία του Marriage που τέλειωσε στο Invictus ) αλλά και στο power metal γενικά, βοηθώντας λίγα χρόνια αργότερα στη δημιουργία του συμφωνικού power metal.  Μαζί με το Noble Savage είναι δυο δίσκοι-διαμάντια που μόνο θαυμασμό μπορούν να προκαλέσουν σε κάθε ακροατή που είτε ακούει ήδη αυτήν την μουσική ή αρχίζει να μαθαίνει για αυτήν.  

Γιώργος Πετρουλάκης