Monuments
Οι Δαιμόνια Νύμφη είναι ένα folk Ελληνικό συγκρότημα, alter ego των Atmospheric Black Metalers Fiendish Nymph. Και ενώ ο black εαυτός τους έμεινε σε μικρά βήματα, οι Δαιμόνια Νύμφη με ένα ταπεινό αλλά και εμφατικό τρόπο μας έδειξαν, μας έβαλαν να ακούσουμε, μουσική που βλάστησε στα Αρχαία χωράφια, περπάτησε στα μονοπάτια των αιώνων και βλάστησε στην ψυχή του κάθε σύγχρονου ανθρώπου. Ως Fiendish Nymph είχαν τα ‘’Fiendish Nymph’’ (Demo '94), ‘’Fiendish Nymph’’ (Demo '96), ‘’The Sibyl of Elikona’’ ep 1998 και ‘’Aenaon’’ το μόνο full length το 1999.
Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε, νοσταλγία μάλλον και ξέθαψα τις πρώτες κυκλοφορίες των αγαπημένων μου (μας) Anathema. Το ντεμπούτο full length τους ‘’Serenades’’ και τα δυο τους ep, το ‘’The Crestfallen EP’’ που προηγήθηκε του 1992 που προηγήθηκε και το ‘’Pentecost III’’ που ακολούθησε το 1995. Το τιμώμενο εδώ ‘’Serenades’’ κυκλοφόρησε στις 28 του Φλεβάρη του 1993 από την Peaceville Records. Ήταν η εποχή του Darren White που κρατούσε το μικρόφωνο αλλά και την Ελισαβετιανή πένα και έγραφε τους στίχους.
ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ή να το δεχτούμε, η δεκαετία των 90ς δεν ήταν καλή για το thrash metal. Μετά το 1991-92, ελάχιστες καλές κυκλοφορίες βγήκαν στο είδος. Και κάποιες ακόμα βέβαια που ακουγόντουσαν πιο μοντέρνες, πιο γκρουβάτες, πιο καινοτόμες, πιο πειραματικές αλλά αν ήθελες να ακούσεις κλασσικό thrash, έβρισκες λίγες καλές κυκλοφορίες. Εννοείται ότι οι περισσότερες είχαν βασικότερη επιρροή τους Slayer και γενικότερα το Αμερικάνικο thrash σε αντίθεση με τις σημερινές εποχές που κατά μεγάλο ποσοστό παίζουν θυμίζοντας Τευτονικό thrash.
Πολλοί θεωρούν ταυτόσημο του AOR τους Journey και όχι αδίκως. Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι εξ’αρχής. Μπορούν να γραφτούν τό,οι ολόκληροι για τη βιογραφία της μπάντας αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει περί του παρόντος. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στο San Francisco το 1973 και ηχητικά ακουγόταν σαν jazzy progressive rock, τουλάχιστον στα τρία πρώτα άλμπουμς τους. Δεν ξεχνάμε ότι μιλάμε για διαφορετική σύνθεση. Μάλιστα στο ντεμπούτο τους το 1975 είχαν δυο κιθαρίστες και το riffing ήταν βασικό συστατικό της μουσικής τους.
Εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος παγκοσμίως, έμαθα τους Dimmu Borgir με το εκπληκτικό και κορυφαίο ‘’Enthrone Darkness Triumphant’’, ένας εκπληκτικος συνδυασμός μελωδικής συμφωνικότητας και black metal. Ο λόγος που τους μάθαμε τη συγκεκριμένη εποχή δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Τους Νορβηγούς πλέον είχε αναλάβει η Nuclear Blast και γι αυτό είχαν εξαιρετική διανομή και διαφήμιση. Και αυτοί όμως από την πλευρά τους είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο υλικό τους γι αυτό και τους καπάρωσαν. Δίσκοι σαν το ‘’Stormblast’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ούτε κάθε πενταετία-δεκαετία θα έλεγα.
Η δεκαετία των 70ς ευλόγησε καλλιτεχνικά τη Σκοτσέζικη μπάντα των Nazareth με δίσκους-σταθμούς του hard rock. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1968 από τα αναπομείναντα μέλη των Shadettes. Λογικό και επακόλουθο η μουσική τους κατεύθυνση να είναι σε πιο ροκ λημέρα μιας και μιλάμε ακόμα για 60ς. Το συγκρότημα μετακόμησε στο Λονδίνο το 1970 και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένα χρόνο αργότερα. Μουσικά κυμαίνονταν κάπου ανάμεσα στα blues, το folk και βεβαίως το hard rock.
02/05/2005: Οι Candlemass κυκλοφόρησαν το πολύ καλό ‘’Candlemass’’ άλμπουμ το 2005. Αφού πρώτα τον προηγούμενο χρόνο τo 2004 έκαναν ένα πολύ συζητημένο re union με τον σημαντικό για αυτούς τραγουδιστή Messiah Marcolin, πες τον και Messiah σκέτο. Η χαρά κράτησε όμως λίγο.
10/05/2006: Οι Solitude Aeturnus το 2006 κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους ως και σήμερα, εξαιρετικό άλμπουμ, με τον τίτλο ‘’Alone’’. Μάλλον το τελευταίο τους.
Αρκετές οι μπάντες με το όνομα Allegiance στο metal χώρο αν και καμιά δεν έκανε μεγάλο ντόρο ώστε να γίνει πασίγνωστη. Οι Αυστραλοί θρασάδες με τον ωραία, γκρουβάτο ‘’D.e.s.t.i.t.u.t.i.o.n’’ του 1994 δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να ασχολούνται λίγοι ψαγμένοι οπαδοί μαζί τους. Οι πιο πρόσφατοι χρονικά Γάλλοι κυκλοφόρησαν το majestic black του ‘’ Beyond the Black Wave’’ (2018) αυτοχρηματοδοτούμενα και μόνο στη χώρα τους τους ξέρουν. Υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα που δεν καταφεραν να κυκλοφορήσουν κάτι ολοκληρωμένο. Υπάρχουν και οι Σουηδοί Allegiance.
Το 1987 ο Αμερικάνος κιθαρίστας John Perez ξεκίνησε τους Solitude Aeturnus. Ένα doom metal σχήμα που θα ήταν το καλλιτεχνικό του όχημα, το καλλιτεχνικό του ιπτάμενο χαλί που θα τον ‘’πετούσε’’ ως το σύννεφο αυτό το γκρίζο που το doom θα μεσουρανούσε. Το doom metal που θα κοιτούσε την Ευρώπη και τους Candlemass αλλά και την Αμερική και τους Trouble. Και με τις απαραίτητες λοξές ματιές προς τους πρωτοπόρους Black Sabbath. Μαζί του ένας περίεργος τύπος, σαν γκουρού του doom, ο τραγουδιστής Robert Lowe.