Paradise Lost - Medusa

Με το καινούργιο άλμπουμ τους  οι Paradise Lost συνεχίζουν από εκεί που έμειναν με το προηγούμενο τους άλμπουμ, The Plague Within, με έναν πιο doom ήχο όπως τα πρώτα τους άλμπουμ. Βέβαια αυτήν την φορά υπάρχει και μια μεγαλύτερη sludge επιρροή.

Το άλμπουμ ξεκινάει δυνατά με το Fearless Sky, ένα τραγούδι που συνδυάζει growl και καθαρά φωνητικά που παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που μπορεί να ακουστεί και από λατρείς του παλιού «σκληρού» ήχου της μπάντας αλλά και της πιο gothic rock εποχής τους. Στα επόμενα δύο κομμάτια η επιρροή της sludge σκηνής είναι η πιο εμφανής αλλά ταυτόχρονα είναι και τα δύο πιο αδύναμα τραγούδια του δίσκου. Ακούγοντας ξανά τον δίσκο αυτά ήταν τα δύο που θα προσπερνούσα συνήθως. Ο δίσκος όμως παίρνει γρήγορα τα πάνω του ξανά με το The Longest Winter ένα σκληρό κομμάτι όπου οι εναλλαγές των φωνητικών έρχονται φυσικά για να ταιριάξουν με την μουσική. Επόμενο κομμάτι είναι το ομώνυμο, Medusa, ένα από τα προσωπικά αγαπημένα του δίσκου. Το κομμάτι ξεκινάει μόνο με πιάνο με μια μελωδία που είναι σαν να βγήκε απευθείας από τα Μάτια Ερμητικά Κλειστά του Κούπρικ. Και αυτό είναι πολύ καλό. Γενικά ένα πολύ δυνατό στοιχείο του άλμπουμ είναι το γεγονός ότι έχει σωστή ροή και το ένα κομμάτι ταιριάζει στο άλλο, πιάνοντας τον ακροατή και χωρίς να χαλαρώνει από αρχή μέχρι τέλος.

Ο δίσκος συνεχίζει στα χνάρια του προηγούμενου της μπάντας, η οποία έχει γυρίσει στις ρίζες της χωρίς όμως το αποτέλεσμα να είναι μια κουρασμένη απομίμηση και συνήθεια χρόνων, κάτι δύσκολο να πουν πολλές μπάντες στον 15ο τους δίσκο. Ταυτόχρονα εδώ υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τους θαυμαστές της πιο πειραματικής περιόδου της μπάντας αλλά με το να παραμένει αυτός ένας doom δίσκος. Ένα είναι σίγουρο: Η μπάντα έχει πολλά να δώσει ακόμα.