monument

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις πλέον που κάποια συγκροτήματα δεν δημοσιοποιούν τα στοιχεία των μελών της. Αυτό συμβαίνει στο μεγαλύτερο βαθμό στο black metal(π.χ. οι Batushka) αλλά εξαιρέσεις υπάρχουν. Φανταχτερό παράδειγμα αυτών των Ghost που τουλάχιστον στην αρχή η παραφιλογογία για το ποιοι κρύβονταν πίσω από τις μάσκες τους βοήθησε πολύ στη δημοσιότητα. Η αλήθεια είναι ότι μόνο πιο μικρές μπάντες έχουν καταφέρει να κρατήσουν την ανωνυμία τους και αυτές μέχρι να γίνουν γνωστότερες μιας και το ιντερνετ είναι μεγάλος ρουφιάνος.

Κάποια συγκροτήματα δουλεύουν και προβάλλονται πολύ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο. Έχουμε βρει και μάθει νέα για συγκροτήματα που υπήρξαν βραχύβια πριν πολλές δεκαετίες και μέσω κάποιου fan club, ενός οπαδού ή ενός μέλου του συγκροτήματος, μαθαίνουμε νέα και διαβάζουμε για το παρελθόν. Ακόμα και από συγγενικό μέλος από κάποιον από την σύνθεση της τότε μπάντας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που έχουν χαθεί εντελώς τα ίχνη μιας μπάντας, και όχι μόνο για άσημες, μικρής εμβέλειας μπάντας αλλά και για μεγαλύτερα ονόματα.

Μετά από 50 χρόνια συνεχής παρουσίας του heavy metal με χιλιάδες μπάντες και δίσκους να έχουν κυκλοφορήσει, συνειδητοποιούμε ότι πολλές από τις μπάντες των πρώτων δεκαετιών αποσύρονται λόγω ηλικίας. Βέβαια καθόλη τη διάρκεια πάμπολλες μπάντες έχουν διαλυθεί για μύριους λόγους. Αλλά κάποιες ξεχωρίζουν λόγω της τραγωδίας που τους χαρακτηρίζει όπως αυτές των Death και των Bathory ή ακόμα χειρότερες καταστάσεις όπως των  Scald ή των  Windir (25χρονοι νεαροί).

Αν διάβαζες ή άκουγες για Νορβηγική μπάντας ακραίου metal στα 90ς, το ποσοστό να μιλούσαμε για black metal ήταν ολοκληρωτικό. Ελάχιστες εξαιρέσεις με κάποιες από αυτές να είναι τουλάχιστον αδικημένες λόγω διαφορετικού ήχου. Όπως και να το κάνουμε, δεν έψαχνες στη Νορβηγία για να βρεις thrash ή death metal μπάντες. ΚΑΚΩΣ διότι υπάρχουν και οι Molested. Death Metal χωρίς στεγανά, ακραιότατο, με επική διάθεση και αρκετούς πειραματισμούς.

Η Ελληνική σκηνή δεν ανθίζει πλέον. Ακμάζει. Πολλές μπάντες είναι παγκόσμιας φήμης ενώ και σαν οπαδοί/ακροατές έχουμε πολύ καλή φήμη. Στα 80ς, όπως και ήταν φυσικό, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Οι Έλληνες metal μουσικοί ήταν σαφώς λιγότεροι και κατά πολύ κατώτεροι σαν οργανοπαίκτες. Λίγοι Έλληνες μουσικοί κατάφεραν να ξεχωρίσουν στο εξωτερικό και έκαναν την Ελλάδα περήφανη. Ανάμεσα σε αυτούς, ο Χρίστος Ευθυμιάδης (από Κοζάνη) που μεγάλωνε σαν έφηβος στη Γερμανία που είχε αγκαλιάσει τη heavy metal μουσική.

Υπάρχουν κάποια άτομα, καταστάσεις και συμβάντα που έχουν χαράξει ανεξίτηλα τη ζωή μας, άλλες προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Μας ενδιαφέρει η θετική πλευρά του θέματος και μπορούμε να παραδεχτούμε ότι κάποια ακούσματα που έχουμε πραγματοποιήσει έχουν καταφέρει να πράξουν κάτι αντίστοιχο. Συνήθως είναι οι πρώτες μας μουσικές,είτε γενικότερα είτε στο είδος που θα μας καθηλώσει. Επίσης κάποιοι δίσκοι που τους ακούς μετά από χρόνια σας ακροατής αλλά σε κυριεύουν ολοκληρωτικά και γίνονται σύντροφοι ζωής χωρίς καμιά υπερβολή στα γραφόμενα μου.

Το progressive rock άνθισε στα 70ς. Δεν υπάρχει καμμιά αντιπαράθεση επί τούτου. Στην επόμενη δεκαετία τα πράγματα υπήρξαν πιο χλιαρά αλλά και πάλι κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι που θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον. Την δεκαετία των 90ς τα πράγματα υπήρξαν και πάλι σε ανοδική πορεία και μέχρι σήμερα ακούμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι το μουσικό όχημα του Αμερικανού πολυοργανίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Phideaux Xavier με το όνομα...PHIDEAUX.

Το φαινόμενο των side projects είναι πολύ εντονότερο στις μέρες μας από ότι τις πρώτες δεκαετίες που ευδοκίμησε το heavy metal. Ειδικά στο χώρο του πιο ακραίου metal (death/black) είναι άπειρες οι περιπτώσεις. Λογικά το πιο σημαντικό σε αυτή την αλλαγή είναι η τεχνολογική πρόοδος. Πολλά projects αποτελούνται ακόμα και από ένα άτομο που ασχολείται σπίτι του με το προσωπικό του home studio. Επίσης οι αποστάσεις έχουν μικρύνει. Τα συγκροτήματα έχουν μεγαλώσει ηλικιακά και μέλη αυτών θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό.

Μπορεί η Βόρεια Αμερική να γέννησε τόνους heavy metal συγκροτημάτων στα 80-90ς αλλά αυτό δεν ισχύει για όλες τις πολιτείες της. Για παράδειγμα η μεταλλική σκηνή του San Diego ήταν πολύ πιο φτωχή από πολλές άλλες και μάλιστα επιβίωσαν ή έκαναν όνομα πολύ λιγότερες. Με λίγο ψάξιμο και παρατηρητικότητα συνειδητοποιούμε ότι από εκεί ξεπήδησαν αρκετές (αλλά άγνωστες) prog metal (Psychotic Waltz,Zaxas,Talisman,Catharsis) μπάντες στα 90ς ενώ στα 80ς οι μπάντες από εκεί υπήρξαν ακόμα πιο άσημες και άγνωστες.Φτάνουμε προς τα τέλη των 90ς για να δούμε λίγο περισσότερη κινητικότητα.

Η παρελθοντολαγνία είναι φετίχ πολλών,ανάμεσα τους και και εγώ. Και αν τη συγκεκριμενοποιήσουμε στο μουσικό κομμάτι, ισχύει και πάλι. Πάντως δεν πιστεύω ότι σταμάστησε να βγαίνει καλή metal μουσική το 1989, το 1999 ή δεν ξέρω και γω τι. Παρακολουθώντας όσο μπορώ τη σύγχρονη σκηνή σε όλα τα υποείδη της βρίσκω πάντοτε εξαιρετικές κυκλοφορίες που είμαι σίγουρος ότι θα αντέξουν στο χρόνο.