ΠΕΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΤΟΥ HEAVY METAL ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ: Η ΓΝΩΜΗ ΜΙΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ

Το 2010, η Claudia Friedlander, καθηγήτρια φωνητικής στη Ν. Υόρκη με πολυετείς σπουδές στην κλασική μουσική, έλαβε από έναν μαθητή της πέντε κλασικά τραγούδια του heavy metal δίχως καμία απολύτως συνοδευτική πληροφορία. Η ερώτηση του μαθητή ήταν απλή: Ποια είναι η γνώμη της καθηγήτριάς του για τους τραγουδιστές των κομματιών;

\r\n\r\n

Ιδού τι απάντησε.

\r\n\r\n

1. Iron Maiden - "The number of the beast" (Bruce Dickinson, 1982)

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Η Friedlander ενθουσιάστηκε με την ερμηνεία του Dickinson, καθώς ο τραγουδιστής ανεβαίνει και κατεβαίνει τη μουσική σκάλα με άνεση, ενσωματώνοντας αρμονικά διαφορετικά είδη ερμηνείας, όπως τα ουρλιαχτά και τις κραυγές χωρίς να χάνει ποτέ τον ρυθμό. Επίσης, υποστηρίζει την αφήγηση με πολύ καλό τρόπο, αφού ο επιτονισμός του είναι άψογος.

\r\n\r\n

2. Black Sabbath - "Falling off the edge of the world" (R. J. Dio, 1981)

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Εξίσου ενθουσιώδης κι επαινετική είναι κι εδώ η Friedlander, συγκρίνοντας μάλιστα το ύφος του τεράστιου κοντού με εκείνο του Freddie Mercury. Ο επιτονισμός κι η ρυθμική του αγωγή στέκουν υπεράνω κριτικής, ενώ και η χρήση της αναπνοής αποτιμάται ως υποδειγματική. Συνολικά, η καθηγήτρια χαρακτηρίζει τον Dio και τον Dickinson ως "άψογους".

\r\n\r\n

3. Mercyful Fate - "Gypsy" (King Diamond, 1984)

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Παρότι η στουντιακή παρέμβαση στην αρχή μπέρδεψε την Friedlander, η μουσικός και πάλι βρήκε τη φωνή του King Diamond εξαιρετική και τη γενικότερη τεχνική του "επιδέξια". Ωστόσο, σημείωσε ότι το πάθος θυσιάζει τελικά το μήνυμα, αφού η ίδια δυσκολεύτηκε πολύ να καταλάβει έστω και μισή λέξη από τους στίχους, με αποτέλεσμα η ακρόαση να καταντήσει βαρετή, κάτι που είναι κακό, ειδικά για το heavy metal.

\r\n\r\n

4. Black Sabbath - "War pigs" (Ozzy Osbourne, 1970)

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Πολύ μέτριο βρήκε τον Ozzy η καθηγήτρια, χαρακτηρίζοντας την ερμηνεία του ως "λαρυγγική και τίποτα παραπάνω". Του αναγνώρισε μεν την καλή μουσική αντίληψη, του προσήψε όμως την παντελή απουσία τεχνικής, που τελικά βλάπτει τόσο την ερμηνεία, όσο και την παράδοση του μηνύματος, αφού ο επιτονισμός πάσχει. Μάλιστα, η Friedlander αντιπαρέβαλε τον Dickinson με τον Ozzy, ακριβώς επειδή η αφηγηματική ικανότητα του πρώτου, σύμφωνα με τη γνώμη της, είναι αξιοθαύμαστη.

\r\n\r\n

5. Judas Priest - "Dreamer deceiver" (Rob Halford, 1975)

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κερασάκι στην τούρτα ο Halford, αφού η Friedlander κυριολεκτικά σάστισε με την πέρα από κάθε κριτική ερμηνεία του Metal God. Το μόνο ψεγάδι που βρήκε η καθηγήτρια είναι η υπερβολική προσπάθεια του Rob στην εκτέλεση, κάτι που κατά τη γνώμη της θα μπορούσε να αποφευχθεί εύκολα, αν τον αναλάμβανε ένας έμπειρος δάσκαλος φωνητικής. Η ευμενέστατη κριτική σας έληξε και με την εντυπωσιακή κατακλείδα ότι ο Halford είναι ο μόνος από τους πέντε τραγουδιστές που η ίδια θα ήθελε να επισκεφτεί κάποτε το studio της.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n