Alice Cooper - Welcome to my nightmare

Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης που οδήγησε στα άκρα τη rock n’ roll ερμηνεία, αυτός δεν είναι άλλος από τον Alice Cooper, που το 1975 είχε ξεμείνει μόνος, προσπαθώντας να κτίσει μία νέα καριέρα - μέχρι τότε, ως "Alice Cooper" παρουσιαζόταν όλο το συγκρότημα στο οποίο τραγουδούσε ο Alice. Με τον οραματιστή Bob Ezrin στα πλήκτρα, καθώς και πίσω από την κονσόλα, και με τη συμμετοχή σπουδαίων μουσικών, όπως ο Tony Levin στο μπάσο και ο Dick Wagner στην κιθάρα, το "Welcome to my nightmare" δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ξεχωριστό. Με την ελευθερία που του έδινε λοιπόν το status του ως solo καλλιτέχνη, ο Alice έφερε και στο στούντιο την έντονη θεατρικότητα που τον διέκρινε επί σκηνής, δημιουργώντας έτσι ένα πλούσιο album, που πολύ άνετα θα το χαρακτηρίζαμε ως το αριστούργημά του. 

\r\n\r\n

Ως γνωστόν, οι δίσκοι του συγκροτήματος Alice Cooper κινούνταν σ’ ένα ροκ ιδίωμα που είχε δεχτεί σαφείς και εμφανείς επιρροές από τη blues παράδοση της Αμερικής, αλλά και των Βρετανών Rolling Stones. Στο "Welcome to my nightmare", ο ήχος είναι πιο ογκώδης και κατά τι πιο σκληρός στα heavy κομμάτια, ενώ στις μπαλάντες και τις πιο "ποπ" συνθέσεις ο Ezrin έχει προσθέσει διάφορα πληθωρικά στοιχεία, όπως ορχήστρες, τσιριχτά δεύτερα φωνητικά και εκκλησιαστικά όργανα που υποστηρίζουν πετυχημένα τις υπερβολικές ερμηνείες του Alice, ο οποίος αναλαμβάνει ταυτόχρονα τον ρόλο του τραγουδιστή, του αφηγητή και του πρωταγωνιστή στην υποτυπώδη ιστορία του LP, όπου ένας νέος άνθρωπος, ονόματι Steven, ταξιδεύει στους εφιάλτες του, μέχρι να καταφέρει τελικά να ξεφύγει και να επανέλθει στον κόσμο του ξύπνιου (εξού και "Escape" το επιλογικό κομμάτι). 

\r\n\r\n

Για τα τραγούδια δεν έχουμε να πούμε πολλά, μόνο ότι όλος ο δίσκος κινείται σε υψηλότατα ποιοτικά επίπεδα. Heavy συνθέσεις που αγγίζουν τα όρια του πρώιμου heavy metal ("Devil’s food", "Black widow", "Cold ethyl") εναλλάσσονται άνετα με υποβλητικές μπαλάντες ("Only women bleed" - ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ για τη γυναικεία, πνευματική και σωματική, κακοποίηση των γυναικών), ανατριχιαστικές τριλογίες που οδηγούν τον ακροατή στις σκοτεινές γωνιές των ονείρων ("Years ago", "Steven" & "The awakening"), hard rock ύμνους ("Escape"), καθώς και κομμάτια που μοιάζουν να έχουν βγει από μιούζικαλ ("Some folks", "Department of youth"). Ο Alice αφηγείται, ψιθυρίζει και ουρλιάζει, ενώ από πίσω γίνεται ο κακός χαμός από τα πνευστά, κρουστά κι έγχορδα όργανα που στέλνουν τις νότες προς πάσα πιθανή κατεύθυνση. 

\r\n\r\n

Συνεπώς, η επιτυχία του "Welcome to my nightmare" οφείλεται σε δύο ευκρινείς παράγοντες: στο υπερχειλίζον ταλέντο του Alice και στο όραμα του Bob Ezrin. Δίχως το πρώτο δεν υπάρχει το δεύτερο και αντίστροφα. Άλλωστε, πόσο τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι ουδέποτε "κόλλησε" καλά η μέθοδος του Ezrin με τους Kiss, με τους οποίους συνεργάστηκε στο "Destroyer" (1976) και αργότερα στο "Music from the elder" (1981); Γίνεται εμφανές ότι ο παραγωγός αυτός χρειαζόταν μπάντες και καλλιτέχνες με εκκεντρικές και πλούσιες προσωπικότητες, όπως ήταν ο Alice και οι Pink Floyd, με τους οποίους αργότερα θα ηχογραφούσε το "The wall" (1979). Και ας μην ξεχνάμε ότι με το συγκρότημα Alice Cooper ο Ezrin είχε ήδη μεγαλουργήσει με τα "Killer" (1972) και "Billion dollar babies" (1973).

\r\n\r\n

Θα μπορούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε την πορεία του Alice Cooper με αυτή των Kiss, σε συνάρτηση και με την παρουσία ή την απουσία του Ezrin κατά περίπτωση, αλλά μάλλον θα πλατειάζαμε, οπότε αφήνουμε τη συζήτηση για μιαν άλλη φορά. Αξίζει πάντως να υπογραμμίσουμε τη διάθεση των Αμερικανών μουσικών εκείνη την περίοδο να ωθήσουν τη ροκ μουσική σε πιο εξεζητημένες λύσεις: ο Alice με το grand guignol του "Welcome to my nightmare", ο Bruce Springsteen με τις τυμπανοκρουσίες και τα σαξόφωνα του "Born to run", ο Meat Loaf με τις υψιπετείς συνθέσεις του Jim Steinman στο "Bat out of hell"... τα mid- και late- 70s ήταν άκρως ενδιαφέροντα ως προς τον πειραματισμό που διακρίνει πολλούς ροκ καλλιτέχνες, γι’ αυτό άλλωστε πήραμε και τόσα αριστουργήματα μαζεμένα.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n