Angizia - Die Kemenaten scharlachroter Lichter

Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που μεγαλώσαμε μαζί τους. Κάποιοι ήταν παλιότεροι, ήδη κλασσικοί και κάποιοι ήταν φρεσκότατοι, γεννήματα της δικής μας γενιάς. Με κάποιους από αυτούς συνδέθηκα πολύ, τους χιλιοάκουσα και τους αγάπησα. Οι πρώτοι τρεις δίσκοι των Αυστριακών Angizia θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μου σαν έφηβος. Στο δεύτερο μισό των 90ς άκουγα ήδη black metal, όπως και όλα τα είδη/παρακλάδια αλλά είχα ανοίξει τους μουσικούς μου ορίζοντες και σε πιο πειραματικούς ήχους, εντός και εκτός της metal μουσικής. Οι Angizia έχοντας βάση το μελωδικό black metal, ταίριαξαν όλη τη κλασσική τους παιδεία (ε από Αυστρία είναι είπαμε) και έδωσαν μια εξαιρετική συμφωνικότητα στη μουσική τους που δεν είχε προηγούμενο. Ιδρύθηκαν το 1994 και το εφευρετικό κουαρτέτο ήδη κοιτούσε μπροστά στη μουσική τους πορεία. Τους μαθαίνουμε στο split με τους Amestigon το 1996, με τους Angizia να παρουσιάζουν τρεις νέες, μακροσκελείς συνθέσεις που παρόλο τον άγουρο, μαυρομεταλλικό ήχο και κέλυφος, είχαν ξεκινήσει να παίζουν όπως θα τους μαθαίναμε αργότερα. Το 1997 θα χτυπήσουν τις πόρτες μας δυο φορές, μια τον Χειμώνα (Die Kemenaten scharlachroter Lichter) μετά λίγους μήνες αργότερα το Φινόπωρο (Das Tagebuch der Hanna Anikin). Ραγδαία εξέλιξη σε μικρό χρονικό διάστημα με το black metal στοιχείο να υποβαθμίζεται υπερβολικά αλλά το μουσικό νέκταρ να είναι γλυκύτατο. Το 1999 μας υποδέχονται με το ''Das Schachbrett des Trommelbuben Zacharias'', το πιο ώριμο και κατασταλαγμένο μουσικά, χωρίς περιορισμούς σε τίποτα. Ίσως και ο καλύτερος τους.  Να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι μιλάμε πάντοτε για concept ιστορίες. Τα 00ς  θα κυκλοφορήσουν άλλους δυο δίσκους οι οποίοι μου άρεσαν πολύ αλλά πάντοτε μου έλειπε αυτό το ακραίο κομμάτι της πίτας που είχαν αφήσει πίσω τους.  Στα 10ς πρόσθεσαν άλλους δυο δίσκους στη φαρέτρα τους που όμως δεν έπεσαν ποτέ στα χέρια μου και δεν μπήκα καν στο κόπο να τα ακούσω με άλλο τρόπο. Οι Angizia είναι ακόμα ενεργοί αλλά για μένα είναι μια μπάντα που μεγαλώσαμε μαζί στα 90ς, είχαμε μια επαφή στα 00ς και κάποια στιγμή αργότερα ο καθένας τράβηξε το δρόμο του.

Μην περιμένετε τίποτα το κοινότυπο. Είμαστε στο 2024 και ακόμα και τώρα ακούγεται μπροστά από την εποχή του. Δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις, αμέτρητες αλλαγές,ιδέες που ξετυλίγονται και παίρνουν μορφή. Τα παραμορφωμένα φωνητικά του Engelke φέρνουν στη θύμηση το πιο black metal πρόσωπο των Angizia του παρελθόντος, άντε και κάποιες χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες σε στιγμές. Θα βρεις τα πάντα εδώ μέσα. Αντρικά φωνητικά από τενόρο μέχρι γυναικέια σοπράνο και ανάμεσα στα μαυρομεταλλικά που αναφέρθηκαν. Κιθάρες ακουστικές, κιθάρες αβυσαλλές, κιθάρες με κλασσική προσέγγιση. Επιλεκτικοί ρυθμοί που πλατειάζουν ή είναι άμεσοι και επιθετικοί. Πιάνο που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και αφηείται την ιστορία με νότες. Τσέλα, φλάουτα, ότι χρειαστεί να τον πλούτο και την πολυπλοκότητα ενός μουσικού έργου που είχε τα φόντα να αφήσει και να μείνει στην ιστορία, έστω και για λίγους.

Οι πέντε συνθέσεις του δίσκου είναι επικές σε διάρκεια, καμία κάτω των δώδεκα λεπτών. Καταλαβαίνετε αυτόματα ότι υπάρχει πολύ πληροφορία που χρειάζεται πολλαπλά ακούσματα για να αφομοιωθεί. Είναι τόσες οι αλλαγές που συμβαίνουν που ανοίγονται βάραθρα χαμένης απόλαυσης εαν ασχολείσαι παράλληλα με κάτι άλλο. Πειθήνιες μελωδίες βγαλμένες από τα εντόσθια πλήκτρων και εγχόρδων. Έμμοχθα φωνητικά που δίνουν την απαραίτητη ακραιότητα στο όλο ηχητικό παραμύθι με τον ακροατή να μαθαίνει αποτελεσματικά πως τα πάντα δεν είναι καλότυχα σε αυτόν το κόσμο. Ακούς πνευστά να κλαψουρίζουν, πιάνο να ξεφορτίζει τις δονήσεις του, κρουστά που πάλλονται στον ρυθμό της υστερίας. Θεμέλιος λίθος ο Szinonem που συνθέτει πάνω στο πιάνο του και μεταμορφώνει το ψυχικό βάρος σε νότες. Ευφυέστατες ενορχηστρώσεις που λειτουργούν όχι μόνο θελκτικά και ενδιαφέροντα αλλά με ένα πρωτότυπο τρόπο που δεν είχαμε ξανάρθει σε επαφή. Φωνητικές βροντές οργής που αντιπαρέθονται με τα γλυκά και εύθραστα γυναικεία λόγια. Ένας ηχητικός βωμός που η προσφορά του προσκυνητή θα είναι μικρότερη από την αξία της ανταπόδοσης που θα δεχτεί.

Η προώθηση της καινοτομίας και του πειραματισμού είναι δόγμα για τους Angizia. Δεν νταντεύουν χιλιοχρησιμοποιημένους τρόπους και ήχους, δοκιμάζουν, τεντώνουν τα όρια τους. Χρήση διαφορετικών γλωσσών, πολυεπίπεδα μουσικά στρώματα, κλασσική παιδεία που χρησιμοποιείται από μια εντελώς διαφορετική μουσική γωνία. Η ταλάντευση σε αυτό το τεντωμένο σχοινί είναι επικίνδυνη και ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη λίμπιντο. Προσθέστε το γεγονός ότι κυκλοφόρησε πριν 27+ χρόνια και ακόμα δεν είχαμε ακούσει όλους τους ηχητικούς συνδυασμούς ενώ εδώ ήδη βρίσκουμε πάρα πολλά. Γοτθικό σκοτάδι, συμφωνικό νύμφευμα, μαυρομεταλλική φωνητική βλάστηση, doom στιχουργική και ηχητική ατμόσφαιρα, avant garde παίξιμο και νοοτροπία και όπως πάντοτε σκληρές κιθαριστικές ιαχές που τρυπώνουν ανάμεσα σε κάθε σκοτεινή χαραμάδα. Είναι τόσο μεγάλα σε διάρκεια τα τραγούδια που νιώθεις λες και έχεις ακούσει πολλά περισσότερα μέσα σε αυτά γι αυτό και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια σύνθεση ως αγαπημένη, δεν μπορείς να ξεδιαλέξεις κάποιο σημείο. Αφήνεις το πλήρες έργο να σε ανατριχιάσει, να σε αποκαρδιώσει, να σε αποστομώσει. Δεν είναι μουσική που περιγράφεται, μόνο ακούγεται.