Arcturus - La Masquerade Infernale

Μια από τις επιδραστικότερες μπάντες της τελευταίας 20ετίας είναι οι Arcturus. Δεν έχουν αντιγραφεί εκτενώς και η μπάντα ακούγεται ακόμα και τώρα πολύ πρωτότυπη. Ξεκίνησαν το 1991 και επιδίδονταν στο άθλημα του ατμοσφαιρικού Black Metal. Λογικό μιας και ο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι ο Sverd, πληκτράς της μπάντας. Το ντεμπούτο της μπάντας, ‘’Aspera Hiems Symfonia’’  κινιόταν σε τέτοια ηχητικά μονοπάτια, και αν και ο δίσκος είναι εκπληκτικός, δεν έχει το κάτι το παραπάνω. Αυτό το κέρδισε στο επόμενο άλμπουμ τους, ‘’La Masquerade Infernale’’ του 1997. Το supergroup που περιλάμβανε τον Garm, τον Sverd, τον Hellhammer, τον Skoll , αποκτά νέο κιθαρίστα στο πρόσωπο του Valle ενώ όλη η μπάντα έχει την διάθεση να πάει τον ήχο της ένα βήμα παραπέρα. Τελικά θα την πάει κανά χιλιόμετρο μακριά και θα υπογράψει το όνομα του δίσκου σε μια παντοτινή θέση στην ιστορία της μουσικής μας. Η μπάντα θα κυκλοφορήσει άλλους δυο δίσκους, εξαιρετικοί και οι δύο ενώ η φυγήτου Garm θα αντικατασταθεί από την τιτανοτεράστια φωνή του ICS Vortex. Η μπάντα έκανε ένα ‘’διάλειμμα’’ από το 2007 μέχρι το 2011 μέχρι  που ξεκίνησαν να σαρώνουν τα σανίδια και πάλι (τρομερές οι συναυλίες τους και στην χώρα μας). Το ‘’Arcturian’’ του 2015 πήρε εύκολα μια θέση στο προσωπικό TOP-10 των μουσικών μου απολαύσεων της συγκεκριμένης χρονιάς.

Καταρχήν, από τα πρώτα δευτερόλεπτα νιώθεις ότι δεν θα ακούσεις κάτι που έχει επαναληφθεί, κάτι κοινότυπο. Σύντομα η παράνοια καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της μουσικής απόφανσης και ο ακροατής βυθίζεται σε μια ηχητική θάλασσα πολλών μποφόρ. Αρκετά κινηματογραφικό, με την έννοια ότι προκαλεί πολλές εικόνες στο μυαλό. Πολλές στρώσεις μουσικής κίνησης και φωνητικών μελωδιών δεν επιτρέπουν στιγμή ξαπόστασης. Αρκετά διαστημικό, δεν βασίζεται σε ηλεκτρονικούς ήχους και samplers αλλά δεν αποκλείει την χρήση τους. Μαζί με εκκεντρικούς ήχους από πλήκτρα, σκοτεινά riffs και μια φωνή που ακολουθά τον δικό της, μοναδικό δρόμο, το αποτέλεσμα είναι ανεπανάληπτο. Κοντά στα 20 χρόνια έχουν περάσει, και τραγούδια σαν τα ‘’Master Of Disguise’’ ή το ‘’Ad Astra’’  δεν ξανάκουσα. Τα πλοκάμια της ιδιοφυίας ξεπηδούν από κάθε μέλος της μπάντας που δημιουργεί μουσική και κάμπτει μόνο όταν νιώσει ότι δεν έχει κάτι άλλο τόσο σπουδαίο να προσφέρει. Γεμίζουν τους ασκούς με χρόνο μελωδίας και ατμόσφαιρας, πάντοτε υπό το πρίσμα του Παράξενου. Και με επιθετικούς άνεμους αλλαγής. Δεν θα διστάσουν στιγμή να χρησιμοποιήσουν ότι τους κατέβει στο μυαλό, ή ότι νιώθουν ότι ταιριάζει. Τα βιολιά που ακούγονται προς το τέλος του ‘’Ad Astra’’ ανορθώνουν κάθε τρίχα του σώματος με την επιβολή τους, τα διεστραμμένα φωνητικά σε διαπερνούν, οι ρυθμοί σε τραβάνε με το ζόρι, δεν έχεις κανένα έλεγχο σαν ακροατής.

Και μετά ‘’σκάει’’ το ‘’ The Chaos Path’’. Εδώ φτάνουμε στο ζενίθ της αλλοφροσύνης.  Ηχητικές ακτίνες που συντρίβουν με το σκαλιστικό τους υπόβαθρο. Και αυτή η φωνή… Ψαλμοί στους Θεούς του Χάους. Και τα βιολιά να σιγοντάρουν. Και κάποια ψήγματα του black metal παρελθόντος τους να εμφανίζονται σαν φαντάσματα και να τρομάζουν τους ανύποπτους. Και αυτά τα φαντάσματα κάνουν αλλόκοτους θορύβους στο ορχηστρικό τραγούδι του δίσκου. Black Metal ξεκίνημα στο ‘’Alone’’ σε στίχους Edgar Alan Poe ενώ και το επόμενο τραγούδι στιχουργικά βασίζεται σε ένα ποίημα. Το μουσικό ταξίδι, απαλλαγμένο από λογική, συνεχίζεται. Μια διατριβή για την ανοιχτόμυαλη μουσική, για το τι είναι Πρόοδος και σε ποιες μπάντες ευδοκιμεί ο χαρακτηρισμός progressive. Αποκύημα της φαντασίας μεταφρασμένο σε νότες. Τελικά μια από τις Μούσες έχει μορφή Αρκούδας…