Black Sabbath - Headless cross

Black Sabbath - Headless cross

Μετά από το μουδιασμένο "Eternal idol" του 1987, ο Tony Iommi, πλέον ολομόναχος στο όραμά του να βαστήξει τους Black Sabbath ζωντανούς, βγήκε ες άγραν εταιρείας, αφού η Vertigo διέκοψε τη συνεργασία τους. Η IRS αποδείχτηκε ιδιαίτερα φιλόξενη, αν και δεν έκανε και την καλύτερη δουλειά στη διάθεση του πρώτου δίσκου που θα έβγαζε το σχήμα μαζί της. Ωστόσο, η προετοιμασία του album άρχισε με πολύ καλούς οιωνούς, με τον Tony Martin σε κέφια, αλλά και με την προσθήκη του σπουδαίου drummer Cozy Powell (Rainbow, Michael Schenker Group, Brian May κ.ά.). Το αποτέλεσμα δικαίωσε απόλυτα τη νέα σύνθεση (μην ξεχνάμε και τους Geoff Nicholls και Laurence Cottle στα πλήκτρα και το μπάσο αντίστοιχα), αφού το τελικό προϊόν, που άκουγε στο όνομα "Headless cross", ήταν ό,τι καλύτερο είχε βγάλει το συγκρότημα Black Sabbath την τελευταία πεντετία τουλάχιστον.

\r\n\r\n

Το εξώφυλλο και η θεματική των στίχων παρέπεμπαν σε αποκρυφτιστικές ενασχολήσεις, η μουσική όμως ήταν σαφώς πιο πληθωρική απ’ ό,τι στο όχι και τόσο κοντινό παρελθόν, αποτελώντας τη φυσική συνέχεια του "Eternal idol". Ο Martin στα φωνητικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιμείται τον Dio πού και πού, όπως στο εντελώς τύπου Rainbow "Black moon", ενώ ο Nicholls ντύνει με τον γνωστό ατμοσφαιρικό του τρόπο τις συνθέσεις. Από τη μεριά του, ο Iommi ακούγεται πιο εμπνευσμένος από ποτέ, γράφοντας το ένα φοβερό riff μετά το άλλο και εξερευνώντας περαιτέρω τον ήχο που δοκίμασε στο "Eternal idol". Πάντως, η μικρή έκπληξη του δίσκου κρύβεται στο καλύτερο τραγούδι του προγράμματος, το επικό "When death calls", το σόλο του οποίου ερμηνεύει ο σπουδαίος Brian May των Queen. Πόσο πολύ κολλάνε τα πάντα όταν υπάρχει περίσσευμα έμπνευσης στην ομάδα!

\r\n\r\n

Σε ό,τι αφορά το συνθετικό κομμάτι, διαπιστώνουμε με ευχαρίστηση ότι το album δεν περιέχει ούτε ένα filler. Κάθε ένα τραγούδι διαθέτει την προσωπικότητά του και την επιδεικνύει με αυταρέσκεια: Το "Headless cross" ανοίγει τις πύλες του Κάτω Κόσμου και το "Devil and daughter" στήνει τον χορό των δαιμόνων, ενώ το "When death calls" μας θυμίζει με μία ειλικρίνεια πικρή τη μοίρα μας. Το σκοτάδι απλώνεται σαν πέπλο με το "Kill in the spirit world" και το μόνο που μας απομένει είναι να εμπιστευτούμε τα πρωτόγονα ένστικτα που "Call of the wild". Μικρή ανάσα με το ξεσηκωτικό "Black moon" και η αυλαία πέφτει άτεγκτη και σκληρή με το "Nightwing".

\r\n\r\n

Αυτό είναι, λοιπόν, το σώμα και η ψυχή του "Headless cross": Επτά μικρά αριστουργήματα  που μας προσκαλούν να τα εγκολπωθούμε. Ο Martin και ο Iommi πάντως δηλώνουν υπερήφανοι για αυτό τον δίσκο. Και ερωτώ: Ποιοι είμαστε εμείς να τους διαψεύσουμε;

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.