Black Sabbath - Never say die

Με το "Never say die" κλείνει η πρώτη και ενδοξότερη περίοδος των μύθων του heavy metal Black Sabbath (1970-1978), αν και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ο όγδοος δίσκος της μπάντας θεωρείται από πολλούς ως το μαύρο πρόβατο της δισκογραφίας τους και σπάνια γίνεται αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των οπαδών. Πρακτικά, είναι λες και δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Τις λίγες φορές που κάνει κάποιος τον κόπο να τον αναφέρει, τα σχόλια απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κολακευτικά. Ακόμα και τα μέλη του σχήματος εκφράζονται με λόγια που κυμαίνονται από χλιαρά έως ολωσδιόλου αρνητικά.

\r\n\r\n

Το LP δεν ηχογραφήθηκε μέσα στις καλύτερες των συνθηκών για τους Sabs. O Ozzy είχε αποχωρήσει από τις τάξεις του γκρουπ το 1977 και τη θέση του είχε καταλάβει ο πρώην Fleetwood Mac Dave Walker. Μαζί του η μπάντα έγραψε κάποιο υλικό, τη στιγμή όμως που πρόκειτο να αρχίσουν οι ηχογραφήσεις, ο Ozzy επέστρεψε. Ο τελευταίος αρνήθηκε να τραγουδήσει οτιδήποτε έγραψαν οι άλλοι τρεις με τον Walker, οπότε ο Iommi (το κλασικό θύμα) άρχισε έναν αγώνα με τον χρόνο, γράφοντας σαν τρελός καινούργια πράγματα, ενώ ο Butler έπρεπε να σκεφτεί νέους στίχους. Το τελικό αποτέλεσμα των ψυχρών sessions (κατά κυριολεξία, αφού η μπάντα ηχογραφούσε μες στο καταχείμωνο στον... Καναδά!) τα ακούμε στο "Never say die".

\r\n\r\n

Άραγε, αξίζει τίποτα η μουσική που περιέχει; Κατά τη γνώμη μου, οι συνθέσεις απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ως άθλιες ή έστω και μέτριες. Σίγουρα δεν ακούμε κάτι αντάξιο των πρώτων έξι δίσκων της μπάντας, ωστόσο υπάρχουν πολλές αξιοπρεπέστατες στιγμές, ενώ δεν λείπουν και κάποιες κορυφές, όπως το "Junior’s eyes", με θέμα τον θάνατο του πατέρα του Ozzy, και το αγαπημένο μου και άκρως υποτιμημένο "Air dance", που ενσωματώνει και μερικά fusion στοιχεία (στα πλήκτρα ο "μεγάλος" Don Airey). Επίσης, καθόλου δεν με χαλάνε τα "Never say die", "Shock wave", "Johnny Blade" (πολύ καλή δουλειά από τον Airey κι εδώ) και "Swinging the chain". Αν έπρεπε να σημειώσω κάτι αρνητικό στον δίσκο, αυτό θα ήταν η παραγωγή της κιθάρας, που ακούγεται πολύ θολή, ενώ η παραμόρφωση μοιάζει με βόμβο μέλισσας σε πολλά σημεία.

\r\n\r\n

Συνεπώς, το "Never say die" είναι ένας καλός δίσκος. Δίχως αμφιβολία, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αθάνατα αριστουργήματα των Sabs, αν όμως κάνετε τον κόπο να του αφιερώσετε λίγο χρόνο, θα ανακαλύψετε ενδιαφέροντα πράγματα που ούτε καν τα φανταζόσασταν. Όπως και να έχει, το album αποτέλεσε την ταφόπλακα του πρώτου line up της μπάντας, αφού το 1979 ο Ozzy απολύθηκε. Το μέλλον διαγραφόταν ελαφρώς ζοφερό και για τις δύο πλεύρες, οι εξελίξεις όμως διέψευσαν τους πάντες που βιάστηκαν να τους ξεγράψουν.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n