Black Sabbath - Sabbath bloody Sabbath

Κάθε δίσκος των κραταιών Black Sabbath της πρώτης περιόδου (1970-1978) κρύβει και από μία διασκεδαστική ιστορία, και το "Sabbath bloody Sabbath", ο διάδοχος του καταπληκτικού "Vol. 4" δεν αποτελεί εξαίρεση. Όταν, λοιπόν, τελείωσε η περιοδεία για το δεύτερο, οι Sabs αποφάσισαν να μείνουν στο LA για την ηχογράφηση του νέου τους album. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο κιθαρίστας τους, Tony Iommi, είχε στερέψει από ιδέες. Πανικόβλητοι όλοι, σκέφτηκαν μέχρι και να διαλύσουν την μπάντα. Σε μία ύστατη προσπάθεια να το σώσουν, νοίκιασαν έναν μεσαιωνικό πύργο κάπου στην Αγγλία, όπου συνέχισαν τις καταχρήσεις μέχρι τελικής πτώσης. Τόσο πολύ είχαν "καεί" οι τέσσερις μουσικοί, ώστε νόμιζαν ότι έβλεπαν μπροστά τους φαντάσματα! Μέσα σε αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, ο Iommi κατάφερε με κάποιον μαγικό τρόπο να επινοήσει το riff του ομώνυμου κομματιού, που έδωσε στο συγκρότημα την πολυπόθητη ώθηση που χρειαζόταν για να συνεχίσει.

\r\n\r\n

Το "Sabbath bloody Sabbath" θεωρείται από πολλούς το αριστούργημα της πρώτης heavy metal του σύμπαντος κι εγώ δεν θα διαφωνήσω, κρατώντας μονάχα μερικές επιφυλάξεις σε σχέση με το "Master of reality" (και λίγο με το "Vol. 4"). Οφείλω πάντως να προειδοποιήσω τον ακροατή που θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με το album ότι ο ήχος εδώ είναι σαφώς λιγότερο heavy απ’ ό,τι στους προηγούμενους δίσκους, ενώ παρατηρείται κι η επιστροφή κάποιων blues επιρροών (βλ. "Killing yourself to live" και "Sabbra Cadabra"), απούσες στα "Master of reality" και "Vol. 4". Επιπροσθέτως, η μπάντα δείχνει με το "Sabbath bloody Sabbath" μία ξεκάθαρη διάθεση να πειραματιστεί, κάνοντας ανοίγματα στο progressive / art rock, που εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες του, και αξιοποιώντας για πρώτη φορά τη μαγεία των synthesizer. Και τα δύο αυτά ανοίγματα συμπυκνώνονται με τον πλέον αντιπροσωπευτικό τρόπο στο "Sabbra Cadabra", στο οποίο συμμετέχει ο guru των prog-synths, Rick Wakeman (ακόμα μέλος των Yes, στα 1973). Αξιοσημείωτη είναι επίσης η περίπτωση του μινιμαλιστικού "Who are you", το οποίο στηρίζεται εξ ολοκλήρου στα synths.

\r\n\r\n

Ωστόσο, πέρα από τις blues και prog αναφορές, το album χρωστά τη φήμη του πρωτίστως στο ομώνυμο τραγούδι, που ανοίγει την αυλαία με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα riff στην ιστορία του σκληρού ήχου, αν και η φήμη του δεν εξαντλείται σε αυτό. Ναι, όταν είσαι στο καλλιτεχνικό σου απόγειο, όλα πάνε ρολόι: Ο τραγουδίστης σου παθιάζεται, το rhythm section γεμίζει το αφτί και ο κιθαρίστας σου κεντάει. Ακόμα και σήμερα, η σύνθεση συγκαταλέγεται στις πλέον δημοφιλείς του συγκροτήματος (και τα ίδια τα μέλη του το γουστάρουν πολύ). Η συνέχεια του δίσκου επιφυλάσσεται εξίσου μοναδική, με συνθέσεις αριστουργήματα όπως "A national acrobat" (παρέλαση από εξαιρετικά riff κι εδώ), "Sabbra Cadabra", "Killing yourself to live" και "Spiral Architect". Ειδική η τελευταία, θα τολμούσα να πω, και παίρνω πάνω μου το βάρος της δήλωσης, ότι συγκαταλέγεται χαλαρά στις πέντε καλύτερες στιγμές των Sabs. Πού οφείλεται αυτό; Στη φοβερή φωνητική γραμμή, στην προσεκτικά λαξευμένη κιθαριστική δουλειά, ή στην ιδιοφυή προσθήκη της έγχορδης συνοδείας; Δεν ξέρω κι επί του παρόντος θα αρκεστώ να πω ότι, για εμένα, το "Spiral architect" στέκει μακριά από κάθε κριτική, αλώβητο κι απόκοσμο, σαν δημιούργημα ενός παντοδύναμου θεού. 

\r\n\r\n

Ατέλειες; Ίσως το ορχηστρικό "Fluff", που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με παλαιότερες συνθέσεις των Sabs, όπως "Orchid" και "Laguna sunrise", να ήθελε "ψαλίδισμα" στο studio, καθώς τραβά λίγο σε μάκρος. Κατά τα άλλα, αδυνατώ να βρω κάτι μεμτπό ή έστω μέτριο στο "Sabbath bloody Sabbath". Προσωπικά, το τοποθετώ εκεί ψηλά, στις κορυφαίες στιγμές των αχτύπητων Black Sabbath της πρώτης περιόδου. Αν πράγματι πρόκειται για το αριστούργημα της μπάντας (που δεν αποκλείεται διόλου), τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε στα σοβαρά μήπως έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του heavy metal.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n