Black Sabbath - Vol. 4

Εδώ είναι ο δίσκος όπου οι τεράστιοι Black Sabbath, με την αξεπέραστη ακόμα σύνθεσή τους (Ozzy/Iommi/Butler/Ward), έχασαν ολοκληρωτικά το τόπι, καθώς βρίσκονταν στην απόλυτη μαστούρα επί 24 ώρες την ημέρα, όλη τη βδομάδα. Πραγματικά, αν κάνει τον κόπο κανείς να διαβάσει τις ιστορίες γύρω από την ηχογράφηση του "Vol. 4" θα αναρωτηθεί δύο πράγματα: α) Πώς στην ευχή κατάφεραν και ολοκλήρωσαν τον δίσκο, και β) πώς δεν ψόφησε κανείς από την τόση κόκα (και ηρωΐνη, περιστασιακά) που καταναλωνόταν;

\r\n\r\n

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους, το 1972 οι Sabs απολάμβαναν την επιτυχία του κολοσσιαίου "Master of reality". Σίγουροι για τον εαυτό τους, μετακόμισαν στην πρωτεύουσα των ναρκωτικών και της παρακμής, το LA, για τη δημιουργία του τέταρτου album τους. Βουτηγμένοι στη λευκή σκόνη, αλλά πλήρεις έμπνευσης, έγραψαν μερικά από τα πιο χαοτικά τραγούδια που έχει ποτέ ακούσει το ανθρώπινο αφτί ("Wheels of confusion", "Supernaut", "Cornucopia"), γεμάτα με κρυπτικές αναφορές στα ναρκωτικά. Από την άλλη, η κατανάλωση κοκαΐνης φέρνει, ως γνωστόν, υπερδιέγερση, μαζί με ένα αίσθημα άκρατης αυτοπεποίθησης, κι αυτό ακριβώς ακούμε στο "Supernaut" (το αγαπημένο τραγούδι του Zappa από Black Sabbath, παραμπιπτόντως).

\r\n\r\n

Μουσικά, το "Vol. 4" ήταν με διαφορά ο πιο πειραματικός δίσκος των Sabs που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Το ασυμβίβαστο doom του "Master of reality" μεταμορφώνεται σε θολές συνθέσεις που εκφράζουν εύγλωττα το "λιώσιμο" των τεσσάρων μουσικών, αν και το "Vol. 4" δεν υστερεί σε καταπληκτικά riff σε σχέση με τον προκάτοχό του. Για του λόγου το αληθές, σημειώνω πρόχειρα τον ορμαθό από ριφάρες που ακούμε στα "Cornucopia", "Supernaut" και "Under the sun". Κι όμως, το "Vol. 4" έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο album της μπάντας: Ηχητικούς πειραματισμούς στο "FX", παρακμιακές εποποιΐες στο "Wheels of confusion", τρυφερές στιγμές στα "Changes" και "Laguna sunrise" και το απόλυτο "χάσιμο" στην γνωστότερη ίσως σύνθεση του LP, το "Snowblind" (που αποτελούσε και την αρχική ιδέα για τίτλο του δίσκου).

\r\n\r\n

Όσαν αφορά στις επιδόσεις καθ’ ενός εκάστου, νομίζω ότι και πάλι την παράσταση κλέβει ο αστείρευτος Tony Iommi, που υπογράφει όλα τα riff και ο οποίος δεν δίστασε, διά τας ανάγκας του σεναρίου, να μάθει μόνος του πιάνο, γράφοντας έτσι και το υπέροχο "Changes". Από την άλλη, οι Butler και Ward είναι πάντα σε φόρμα, ακόμα κι όταν δεν βλέπουν την πόρτα για να βγουν. Αντίθετα, στη φωνή του Ozzy διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια κόπωσης, κάτι που όμως δεν ενοχλεί, θα έλεγα μάλιστα ότι γοητεύει, αφού το γενικότερο ύφος των συνθέσεων απαιτούσε αυτήν ακριβώς την κατάσταση.

\r\n\r\n

Πέρα, πάντως, από τις ιστορίες τρέλας που περιστρέφονται γύρω από το "Vol. 4", η ουσία είναι ότι το album δεν στέκει απλά με άνεση δίπλα σε όλα τα σπουδαία έργα που δημιούργησαν οι Sabs στη δεκαετία του ’70, αλλά πολλές φορές τα ξεπερνά κιόλας. Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να του απονείμουμε με υπερηφάνεια το μετάλλιο του "κλασικού αριστουργήματος".

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n