Confessor - Condemned

~~                    Σκεφτείτε μια μπάντα που παίζει πολύ τεχνικά αλλά και σε σημεία αρκετά αργά, στα όρια του Doom. Δύσκολο έτσι; Οι Abstrakt Algebra του Leif Edling. Ναι, θα μπορούσε να δοθεί σαν απάντηση αν και Powerίζει αρκετά. Τότε ποιοι άλλοι; Οι Confessor. Μια Αμερικάνικη μπάντα που δημιουργήθηκε το 1986 και μετά από μια σειρά demos κυκλοφόρησε το ντεμπούτο-διαμάντι της ‘’Condemned’’ το 1991 από της Earache Records που πάντα είχε την φήμη ότι πειραματιζόταν και έπαιρνε περίεργα καλές μπάντες. Το 1992 κυκλοφορούν και το ep ‘’Confessor’’ που περιέχει το ομώνυμο τραγούδι του ντεμπούτου τους καθώς και δυο διασκευές. Αυτό το ep θα περιληφθεί στο τετραπλό σπλιτ της Earache με γενικό τίτλο ‘’Gods Of Grind’’ μαζί με Entombed, Carcass και Cathedral. Gods of Grind οι Confessor….Αν είναι δυνατόν… Μάλλον σε λάθος κοινό προωθήθηκαν. Τελικά η διάλυση επήλθε τον Ιανουάριο του 1994 στην προσπάθεια ενός δεύτερου δίσκου. Το 2002 πεθαίνει ο αρχικός κιθαρίστας τους Ivan Colon από κάποια λοίμωξη στο αίμα και οι υπόλοιποι Confessor δίνουν ένα κονσέρτο προς τιμή του και αποφασίζουν να συνεχίσουν σαν μπάντα. Δυο eps και ένας αρκετά καλός δεύτερος δίσκος στα επόμενα χρόνια μέχρι που το 2011 ο τραγουδιστής μεταναστεύει για λόγους εργασίας και ο έτερος αρχικός κιθαρίστας εγκαταλείπει το 2013. Θεωρητικά υπάρχουν ακόμα, στην πράξη νομίζω όχι.
\r\n                        Ο βασικός άξονας του ‘’Condemned’’ είναι αργόσυρτα, τεχνικορυφαία riffs και απίστευτο drumming με συνοδεία υψίσυχνων φωνητικών. Πιο μαζεμένα, δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι δύσκολη μουσική και με τα πρώτα ακούσματα αρκετά ασύνδετη μεταξύ της. Άρα όσοι δεν έχουν τον χρόνο ή την όρεξη να τους αφοσιωθούν πλήρως, καλύτερα να μην δοκιμάσουν καν διότι αυτό που θα παραλάβουν είναι ενοχλητικά φωνητικά και δύσβατα, εγωιστικά μουσικά μονοπάτια. Μα και αυτοί βάλανε το ‘’Alone’’ πρώτο πρώτο. Διώχνει κόσμο εύκολα, χαχα. Τώρα, για τους υπόλοιπους μαχητές. Η μουσική των Confessor ζητά όντως πολλά. Αλλά και δίνει. Ένας μουσικός ναός που ευλογούνται τα παράταιρα. Για παράδειγμα, ενώ σε σημεία πέφτουν πολύ οι ταχύτητες, ο νεαρός πίσω από το drum kit παίζει σαν χταπόδης και χταχέρης και συστέλλει μπάσο ήχο που κραδαίνει μέσα στα αυτιά μας. Άλλοτε πάλι οι ρυθμοί αργοπεθαίνουν καταδικασμένα και σαν κύκνεια κραυγή grindίζουν για λίγα δευτερόλεπτα. Η φωνή παίζει στο αντίθετο επίπεδο. Μόνιμα ψηλά, μόνιμα ψιλά. Οι συχνότητες της τρυπούν αυτιά και ακούγονται σαν ένα μακάβριο έκθεμα που έρχεται σε αντίθεση με τον βαρύτονο ήχο της μουσικής τους. Όπως και να χει, κάπου ενοχλούν, επιτηδευμένα ή όχι και ποτέ δεν επιτρέπουν την πνευματική χαλάρωση, Οι διπλές κιθάρες (όπως και το μπάσο) έχουν βαθιές ρίζες μέσα στην ενδοσκόπηση του συνόλου και παίζουν σαν να σκέφτονται, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σειρά. Μόνο ότι τους περνά από το μυαλό, έστω και φευγαλέα και μετά αλλάζει κατεύθυνση και φορά.
\r\n                           Οι Confessor ΕΙΝΑΙ μουσικές ιδιοφυίες, τελεία χωρίς παύλα. Μια ενωμένη μουσική οντότητα που οι τεχνικές του ακραιότητες ίσως το δείχνουν άστοχο αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Παρακολουθείστε το μεγαλείο τους σε οτιδήποτε οπτικοακουστικό υλικό έχουν παραδώσει και νιώστε πως μόνο τυχαία δεν είναι αυτά που παίζει ο καθένας τους. Ένας διάλογος ανάμεσα σε πέντε άτομα χρησιμοποιώντας όχι λέξεις αλλά νότες και ήχους. Και αυτός ο διάλογος έχει προστριβές, εντάσεις, συμφωνίες. Ένα απροσάρμοστο ανθρώπινο πρόγραμμα που μεταφράζει σκέψεις σε ήχους αλλάζοντας τον αλγόριθμο σε κάτι το εξωγήινο. Το όνειρο ανδροειδών που αναπαράγουν ανθώπινη μουσική. Οκ, πολύ δύσκολο προς χώνεψη. Και προς Θεού, μην δοκιμάσετε να παίξετε κάτι από την μουσική τους. Άντε να βρείτε ορθοπεδικούς και φυσικοθεραπευτές καλοκαιριάτικα.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n