DBC - Universe

Όταν ψάχνω για μπάντες με τεχνικές/παικτικές ικανότητρες που να διαπρέπουν, πάντα έχω τον Καναδά με καλό μάτι. Είναι τόσα τα συγκροτήματα από εκεί που με έχουν καταπλήξει είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν που οι πιθανότητες για κάτι ανώτερο του μέσου όρου είναι υψηλές. Ειδικά στο thrash metal έχουν βγάλει μπαντάρες/δισκάρες που αν αρχίσω να τις καταγράφω θα τελειώσει το κείμενο εδώ. Ας μείνω μόνο στους Voivod οι οποίοι ήδη με το δεύτερο τους άλμπουμ ''Rrröööaaarrr'' πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Αμέτρητοι οπαδοί και μουσικοί έχουν επηρεαστεί από τους συγκεκριμένους Καναδούς και το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Και θα το βλέπουμε και πιο έντονα στο μέλλον. Γυρνάμε Καναδά, δεκαετία 80ς και γνωρίζουμε τους DBC (Dead Brain Cells). Η αρχή έγινε το 1985 με τους Final Chapter από δυο κιθαρίστες, τους Eddie Shahini και Gerry Ouellette. Το 1986 προστίθεται ο ντράμερ Jeff St. Louis ο οποίος βαπτίζει εκ νέου την μπάντα ως DBC. Το κουαερτέτο συμπλήρώθηκε όταν μπήκε και ο Phil Dakin στην ομάδα που εκτός από το μπάσο, ανέλαβε τελικά και τα φωνητικά ως ο καταλληλότερος από τους υπόλοιπους. Το ομώνυμο ντεμπούτο θα βγει από την Combat Records και περιέχει καλοπαιγμένο, τεχνικό thrash, ελαφρώς μπερδεμένο σαν κατεύθυνση μιας και έχεις πολλές επιρροές να φιλτράρει. Το λές και προοδευτικό αν θες.  Δυο χρόνια αργότερα επιστρέφουν με το ''Universe'' και τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Το ''Dimension Hatröss'' έχει κάνει τρομερή ''ζημιά'' στους συμπατριώτες τους και το ''Universe'' το δείχνει περήφανα. Στα επόμενα χρόνια γράφουν και ηχογραφούν τραγούδια για το υποτιθέμενο τρίτο τους άλμπουμ που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ η Combat Records. Δυστυχώς το 1994 απεβιώνει ο Gerry Ouellette,η μπάντα διαλύεται και ότι τραγούδια είχαν ετοιμάσει μέχρι τότε βγαίνουν σε αυτοχρηματοδοτούμενη κασέτα (1995) ως φόρο τιμής στο πρόσωπο του. Το 2003 δίνουν μια συναυλία,κάτι που τους ωθεί λίγο αργότερα να δηλώσουν επανασύνδεση και να παίζουν ζωντανά που και που χωρίς κάτι νεότερο μουσικά. Αν προσθέσετε ότι το 2019 ''εφυγε'' για τον άλλο κόσμο και ο Jeff St. Louis, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να δούμε κατι νεότερο από δαύτους και αν γίνει κάτι τέτοιο να έχει λιγοστή σχέση με το παρελθόν τους.

Οι επιρροές του συγκροτήματος δεν προέρχονται μόνο από τον Metal κόσμο. Ο Eddie φορά Sex Pistols μπλουζάκι, ο Phil RUN DMC, ο Jeff Blind Illusion που μόλις είχαν βγάλει φρεσκότατο ντεμπούτο και ο Gerry φόρμες λες και ετοιμαζόταν για joking. Δεν τη λες και προβλεπόμενη αμφίεση για μουσικούς/οπαδούς που λατρεύουν και παίζουν τεχνικό thrash. Και όμως...Όταν οι πρώτες νότες του ''The Genesis Explosion'' ξεχυθούν, μεταφέρεσαι αυτόματα σε ένα διαστημικό τοπίο με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση. Voivod παράνοια στα καλύτερα της, καμιά σχέση με απλή κλωνοποίηση. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το μικρόφωνο ο Phil  είναι σαν να ανακοινώνει κάτι, σαν να δηλώνει ένα ρομπότ παρά ανθρώπινο τραγούδι.Καλοκουρδισμένο κουαρτέτο που παίζει σαν ομάδα και μονάδα ταυτόχρονα. Οι ρυθμοί καλπάζουν, οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, δραστήρια δάκτυλα περνάνε καταστάσεις αμόκ πάνω σε ταστιέρες. Η συνδρομή του μπάσου τεράστια, μεταφέρει την τέταρτη διάσταση στον ήχο τους. Στίχοι μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας, πρόθυμοι να δημιουργήσουν εικόνες ώστε να προσγειωθείς πιο ομαλά πάνω σε αυτές τις ηχητικές κορυφογραμμές. Χωρίς στεγανά, με όριο το διάστημα, αφήνονται και συνθέτους/παίζουν όπως νιώθουν. Και μάλλον ένιωθαν την ανάγκη να βρεθούν σε αχαρτογράφητες περιοχές (όπως και κάποιοι άλλοι ομοιδεάτες μουσικοί) και να δημιουργήσουν ηχητικές περιπέτειες που θα ευχαριστούσαν πρωτίστως τους ιδιους και μετά όλους όσους θα είχαν την ευκαιρία να τους τις εξιστορήσουν (οπαδοί).

Είναι πολύ ενδιαφέρον όταν ακούς μουσικές με πλούσια και πολλαπλά στρώματα ηχητικών δονήσεων και δεν χάνεσαι. Τα διευρυμένα γούστα των μουσικών που αποτελούν τους DBC είναι διακριτικά και δεν επηρεάζουν τη φυσική ροή της μουσικής τους. Οι κιθάρες επικοινωνούν μεταξύ τους σαν εξωγήινες οντότητες και στέλνουν σήματα. Οι απλές μελωδίες δικάζονται και όσες από αυτές ξεγλιστρήσουν δίνουν ένα τόνο ευχαρίστησης. Στο μεγαλύτερο μέρος όμως ακούμε αλμπατώδεις αλλαγές, έγχορδη άλωση των αυτιών μας και φωνητικές ζωφραφιές και ελευθερώνουν επισταμένα το μουσικό τους DNA ώστε να δεχτείς συμπτυγμένες αρμονίες μαζί με τεχνική, συμφιλιωμένη την πρόοδο με το πρωτόγονο thrash metal. Η αποστυφέλιση εύπεμπτων μελωδιών για χάρη μαινόμενων riffs και ρυθμικής πανδαισίας δεν στερεί από τον τεχνικό νεοσσό που ξεγεννούν τα μέλη των DBC. Επιθετική λεηλάτηση με μόνο τα βασικά όργανα, παιγμένα με τέτοιο λαμπρό και φουτουριστικό τρόπο ώστε να κατασκευάζουν  ταλαντευόμενα, φυσικά καλειδοσκόπια. Ίσως κάψετε κάποια ''εγκεφαλικά κύτταρα'' αλλά θα δυναμώσετε και θα εκπαιδεύσετε τα υπόλοιπα.