Demilich - Nespithe

                  Η Φινλανδία μπορεί να μην υπερέχει αριθμητικά σε ποσότητα μεγάλων μπαντών που έπαιζαν death metal σε σχέση με τις υπόλοιπες Σκανδιναυικές χώρες αλλά οι λιγοστές που το κάναν στις αρχές των 90ς, διέπρεψαν. Amoprhis, Sentenced, Funebre, Demigod, Demilich. Κάποιες άλλαξαν μουσική πλώρη για να επιβιώσουν, κάποιες απλά διαλύθηκαν. Όλες άφησαν το στίγμα τους. Ήταν πολύ δύσκολο να παίζεις death metal στις Σκανδιναυικές χώρες στα μέσα των 90ς που η σκηνή είχε πλημμυριστεί από το Black metal. Οι Demilich, στο σύντομο βιος τους, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μόνο ένα δίσκο, το ’’Nespinthe’’, το 1993. Ένας και μόνο δίσκος αλλά τι δίσκος. Είχαν προηγηθεί βέβαια και 2 ντέμος, ένα πρόμο (Somewhere...) και μια κακίστης ποιότητας ήχου κασσέτα πρόβας (Regurgitation...). Μια σύντομη επανασύνδεση το 2005 έκανε τυχερούς όσους τους παρακολουθησαν ζωντανά στις λίγες εμφανίσεις τους. Επίσης συνέθεσαν και 3 νέα τραγούδια τα οποία μετά από χίλιες μύριες καθυστερήσεις υπάρχουν μόνο στην περσινή ολοκληρωμένη συλλογή ’’20th Adversary Of Empiness’’ (περιέχει το Nespinthe, τα 3 νέα τραγούδια, και ολα τα ντέμος, πρόμος κτλ, κοινώς ΑΠΑΝΤΑ).
\r\n 
\r\n
\r\n                          Υπάρχουν πολλά πράγματα που επιχειρηματολογούν υπέρ του Nespinthe. Ο ήχος του, που ακούγεται πηχτός και σκοτεινός και εύκολα αναγνωρίσιμος ότι ανήκει σε Ευρωπαική μπάντα. Η μουσική αν και εξτρεμιστική, δεν έχανε σε τεχνική και πολυπλοκότητα. Η φωνή του Antti Boman που ακούγεται τόσο ερεβώδης. κατευθείαν από τα τρίσβαθα της κολάσεως και (θεωρητικά) είναι χωρίς καμμιά μηχανική βοήθεια αλλά από ένα συνδυασμό τεχνικής-κόλπου που κάνει με το λαιμό και τον βρόγχο του. Απίστευτα ακραία και αβυσσαλέα φωνή. Ο ίδιος είναι και αυτός που έχει γράψει την μουσική αλλά και τους στίχους σε όλο τον δίσκο άρα νομίζω ότι είναι ακίνδυνο να δώσουμε όλα σχεδόν τα εύσημα σε αυτόν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι οι τεράστιοι τίτλοι του (σαν Bal Sagoth ένα πράγμα), αδιανόητο να τους αποστηθίσεις αλλά και οι αναγραμματισμοί τίτλων όπως στο ορχηστρικό (αλλά με κραυγές) Erecshyrinol (No Lyrics Here) αλλά και τον ίδιο τον δίσκο ’’Nespinthe’’ (The Spine).
\r\n
\r\n
\r\n                          Ρυθμικό, μεσαίων++ ταχυτήτων, υπερβολικά ογκώδης, σε αφήνει να σαπίσεις όσο αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν οι κραυγές που ακούς να είναι ανθρώπινες. Τα ριφφς  πετάνε από πάνω σου σαν όρνια, έτοιμα να σε κατασπαράξουνε. Τεχνικοί, πετάνε το γάντι σε πολλούς νεότερους σπασαρχίδες συναδέλφους τους. Τα ξεσπάσματα δεν λείπουν και υπάρχουν μόνο και μόνο για να κρεμάσουν τον Οίκτο μέχρι να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Σκοτεινοί στίχοι, αφηρημένοι και ακαταλαβίστικοι τις περισσότερες φορές (καλύτερα έστι παρα σαν το ’’Inherited Bowel Levitation’’, χαχα) σκουροχρωματίζουν το ήδη σκοτεινό πίνακα τους. Τίποτα δεν απομνημονεύεται εύκολα και θα δυσκολέψει αυτούς πους έχουν μάθει σε απλοικό death metal. Γυρίσματα, ρυθμικές απεμπλοκές ή εστιάσεις,  αλλοπρόσαλλα ρίφς, ηχητικοί αντιπερισπασμοί και γενικότερα μια ενοχλητική χροιά και παίξιμο που θα αποπροσανατολίσει (και λογικά χαλάσει) πολλούς. Όποιοι όμως έχουν την διάθεση να σκάψουν στο λατομείο του ’Nespinthe’’ θα βρούν πολλούς πολύτιμους λίθους. Βάλτε το να παίξει και αφήστε την μουσικοή του να ανοίξει την Κόλαση διάπλατα και το λαρύγγι του Antti να σας κάνει το κύρηγμα του τιμωρώντας σας σαρκικά τρίζοντας σας τα δόντια μέχρι να θρυμματιστούν.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n