Edge Of Sanity - The Spectral Sorrows

~~                       Η κυρίαρχη και σχιζοφρενής μορφή του Dan Swano στους Edge Of Sanity είχε εκδηλωθεί από νωρίς. Βέβαια στο ‘’Unorthodox’’ του 1992 τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά. Η απόλυτη πρόοδος όμως συνέβη στον επόμενο δίσκο, που πιθανολογώ και ως αγαπημένο μου, το ‘’The Spectral Sorrow’’, ένα χρόνο μετά. Ίδια σύνθεση, με μοναδικό απόντα τον μπασίστα Anders Lindberg που εκτελούσε τα στρατιωτικά του καθήκοντα και επέστρεψε στο επόμενο θαύμα τους, ‘’Purgatory Afterglow’’. Χρέη μπασίστα κάνει ο Dread, κατά κόσμον Andreas Axelsson. Παραγωγή από την ίδια την μπάντα (αυτό μας έλειπε) και εξωφυλλάρα από τον Dan Seafrave. Τι λείπει από αυτόν τον δίσκο; ΤΙΠΟΤΑ. Ή καλύτερα η κλειστομυαλιά.
\r\n                         Παραμόρφωση με γεύση Ανατολής. Έτσι για λίγο… και μετά χάσιμο στον κόσμο του εξώφυλλου. Διαστροφικά riffs σε υποδέχονται, παρανοικές αρμονίες προκαλούν τον χαμό σου. Ακατέργαστο drumming παραδίδει πόνο όσο θρασύτατες έγχορδες μελωδίες το καλωσορίζουν. Δυναμικές συνθέσεις εκδικούνται όσους αψήφησαν τις δυνατότητες και την δυναμικότητα της μπάντας. Κάθε τραγούδι περιλαμβάνει συνοπτικά μέσα του το Χάος με το πιο ανθρώπινο πρόσωπο που το έχετε γνωρίσει. Κάθε λεπτό του δίσκο αναπνέει ικανότητα και παραδίδει απόλαυση. Φτάνοντας στα ‘’Lost’’ και ‘’The Masque’’, συνθέσεις του Dan Swano, το προσωπείο της μπάντας αλλάζει. Οι ταχύτητες πέφτουν αισθητά, η μήτρα της Νύχτας είναι πλέον η Μούσα του. Ένα ποτάμι απαισιοδοξίας χύνεται ευχάριστα στα αυτιά σου μιας και το συντροφεύουν μαγευτικοί ρυθμοί και γλυκόπνοα σολαρίσματα. Ναι, το ‘’Lost’’ είναι από τα αγαπημένα μου. Ούτε βέβαια το  πιο γρήγορο και επιθετικό ‘’The Masque’’ πάει πίσω. Δεν περιφρονεί την αξία των πλήκτρων και παρόλο την υποβόσκουσα ατμόσφαιρα που ξεκουράζει προς το τέλος του τραγουδιού, όλα πάνε με χίλια γεμάτα ένταση και αίμα που καίγεται.
\r\n                       Και ενώ οι περισσότερες μπάντες που επιλέγουν να κάνουν κάποια διασκευή, τοποθετούν το εκάστοτε τραγούδι τελευταίο, οι Edge Of Sanity το βάζουν στην μέση λες και είναι κάποιο δικό τους. Διασκευή στους Manowar και στον ύμνο  ‘’Blood Of My Enemies’’. Η γνώμη μου είναι ότι τέτοια αριστουργήματα δεν πρέπει να τα ακουμπάς, όσο καλές προθέσεις και να έχεις. Αρκετά καλή η διασκευή πάντως αλλά χάνει κάθε ίχνος επικοσύνης. Ευτυχώς, γρήγορα σε ανταποδίδουν για το λάθος τους με πιθανότατα το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ‘’Jesus Cries’’. Τα φωνητικά του Swano όταν τσιρίζει στο refrain είναι απλά καταπληκτικά. Τόσο εκφραστικά που τον νιώθεις δίπλα σου, να εκστομίζει σάλια πάνω σου καταριώντας όλους και τα πάντα. Αυθεντικό συναίσθημα που έχει χαθεί στις περισσότερες σύγχρονες κυκλοφορίες.  Μουσικά πάλι εκτελούνε θαυματουργό βύθισμα στο ενδότερο μέρος της Ουσίας χωρίς να στερείται ούτε επιθετικότητα μα ούτε και μελωδία.
\r\n                             Η συνέχεια του δίσκου δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Οι αρμονίες σέρνονται κάτω από τον βαρύ ήχο της παραμόρφωσης και γλιστράνε μέσα σού. Απολαύστε το σόλο του ‘’Across The Fields Of Forever ‘’και βρείτε τι σας θυμίζει έντονα.  Απεριόριστες ουράνιες επιφωτίσεις μετατρέπουν τις ιδέες των Swano/Axelsson /Larsson/Nerberg σε τρομερές ενορχηστρώσεις και συμπαγείς δυναμικές εκτελέσεις. Και επειδή ο Swano ποτέ δεν έβαζε όρια και άγχος την μουσική του, πάρε και ένα εντελώς gothic rock τραγούδι, το ‘’Sacrificed’’. Και ξέρετε κάτι, τα πάει πολύ καλύτερα από πολλούς του είδους ( και έχω ακούσει αμέτρητα goth rock συγκροτήματα. Μπάσα καθαρά φωνητικά, ατμόσφαιρα και συναίσθημα που πλέκονται αλληλένδετα. Δυο δριμύτατα τραγούδια με το ‘’Feedin The Charlatan’’ να ακούγεται πολύ ξεχωριστό και μοναδικό (τέτοια μουσική προσωπικότητα, μόνο στους Edge Of Sanity βρίσκεις, πολυσχιδής αλλά ωριμότατη) και ένα ορχηστρικό επίλογο που γεννήθηκε πίσω στο 1990 για να τελειοποιηθεί μόλις το 1993. ΔΙΣΚΑΡΟΣ!!!!
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n