Edge Of Sanity - Unorthodox

            Κάθε δίσκος των Edge Of Sanity είναι αρκετά διαφορετικός με τον προηγούμενο ή με τον επόμενο για να συγκριθεί. Πιθανότατα να φταίει η αυτού μεγαλειότης, Dan Swano. Από τα πρώτα του βήματα σαν μουσικός, δεν μπορούσε να αναπαράγει βατή και κοινότυπη μουσική. Μια ματιά-άκουσμα στους Pan.Thy.Monium το αποδεικνύει. Το ‘’Unorthodox’’ συνδυάζει τον αγαπητό Σουηδικό Death Metal ήχο με αρκετά ΄΄προχώ΄΄ σημεία. Το παρελθόν τους με το μέλλον τους. Ήδη την εποχή που αρέσκεται στις σκληρές στιγμές των Edge Of Sanity, διατηρεί λογιών λογιών μπάντες όπως και τους prog rockers Unicorn. Δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από αυτούς αλλά είναι ικανός να με συντροφεύει για πάντα και αυτό μου αρκεί.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

                 Τα δυο τραγούδια που κάνουν την διαφορά σε αυτό τον δίσκο είναι το πρώτο και το τελευταίο. Το επτάλεπτο ‘’Enigma’’ ξεδιπλώνει πιο μελωδικές γραμμές ανάμεσα στα ριφς που εκπυρσοκροτούν στο υπόλοιπο τραγούδι. Τα καθαρά φωνητικά του Dan σε αντίθεση με τα ‘’άρρωστα’’ του Andreas ακούγονται ακόμα πιο ζωντανά και αντιφατικά. Καταθέτουν ένα απόκοσμο τόνο, όσο σεμνά και να ακουγονται. Μουσικά από την άλλη, μοχθηρά ξεσπάσματα από ριφοβολές και ταχύτητο ντράμινγκ έρχονται σε αντίθεση με τις πιο μελωδικές γραμμές που επιτρέπουν ακόμα και σε τσέλο να συνοδεύσει  εκεί μέσα. Ισοδύναμα μπλεγμένο, νομίζω ότι είναι η ναυαρχίδα του δίσκου. Το ‘’When All Is Said’’, είναι ένα αργοκίνητο μουσικό σκαρίφημα που σκορπίζει κιθαριστικές ανατριχίλες με ατμοσφαιρική βοήθεια και πάλι από το τσέλο του Anders Mareby αλλά και πιάνο από τον Swano. Οι στίχοι του Pellow ταιριάζουν γάντι στο βαρύ κλίμα της σύνθεσης και το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε ‘’όλα τα λησμονημένα χρόνια-εποχές’’.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

                 Η καρδιά του δίσκου όμως, όπως σαφώς και το μεγαλύτερο χρονικό μέρος του, αποτελείται από σκληρές ηχητικά συνθέσεις βγαλμένες από τα σωθικά του Σουηδικού Death Metal. Ίσως να μην ακούγεται τόσο θεικό όσο η αφρόκρεμα του είδους αλλά και πάλι θα παρακολουθήσεις ριφάρες να ίπτονται σαν προάγγελοι θανάτου. Το ‘’ Dead But Dreaming’’ είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα και συνάμα δικαστής. Τέμνεται παράλληλα με το χάος του βόρβορου αλλά διατηρεί και μια οργανωμένη παντοδυναμία στα κιθαριστικά μέρη που το καθιστούν πιο θεμιτό προς ακρόαση σε σχέση με τα πιο χαοτικά αχυρένια κομμάτια που προέρχονται από μια παλιότερη εποχή (πιθανότατα demos τους). Μια άλλη σύνθεση που ξεχωρίζει είναι το ‘’A Curfew For The Damned’’. Εμβαπτίζεται στην μαυρίλα έχοντας όμως δώσει ασυλία σε πιο μελωδικά σημείο χωρίς να στερεί ούτε στο ελάχιστο την άσπονδη βαναυσότητα και βλασφημία του. Απλά δεν ακούγεται ακανόνιστο. Άξια αναφοράς επίσης, τα ‘’After Afterlife’’,  ‘’Nocturnal’’ και ‘’ Incipience To Butchery’’  που παραποιούν την πραγματικότητα το καθένα με το δικό του τρόπο αλλά πάντοτε επιτυχημένα. Και όλα αυτά με επιπλέον εφόδιο  το διαστροφικό-τρομακτικό εξώφυλλο του Bart Meganck και την εξαιρετική παραγωγή των ιδίων (μυρίζομαι βέβαια πιο πολύ Dan Swano σε σχέση με τους υπόλοιπους, το ‘’είχε’’ από μικρός).

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n