Hawk - Hawk

Σε ποια πρόταση ή ποιο θέμα θα μπορούσαν να χωρέσουν οι Judas Priest και οι Guns  ‘n’ Roses; Αν μιλάμε για σημαντικότατες μπάντες της σκληρής μουσικής. Ή επιδραστικότατες. Θα μπορούσαμε να τις αναφέρουμε όμως επίσης αν μιλούσαμε για τους drummers  τους και τις προηγούμενες μπάντες τους. Έτσι η συζήτηση θα έφτανε στους Hawk, μια heavy metal μπάντα από το Los Angeles που χρόνια αργότερα θα περηφανευόταν ότι πέρασαν από τις τάξεις τους δυο σημαντικότατοι και ικανότατοι τυμπανοκρούστες. Το θέμα είναι ότι δεν περιοριζόμαστε στους drummers μιας και είχαν ικανότατο κιθαρίστα  (ο Doug Marks  έχει ολόκληρη σειρά που ‘’διδάσκει’’ κιθάρα) και έναν πολύ καλό τραγουδιστή που τον είχαμε μάθει-λατρέψει και στους Αμερικανούς Valhalla. Αρχή για τους Hawk το  1984 με τότε drummer τον Scott Travis. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) ο ψηλός δεν έκατσε πολύ και την έκανε για τους πολύ γνωστότερους Racer X και αμέσως μετά στους Judas Priest για να μας μαγέψει στο Painkiller. Η μπάντα τον αντικαθιστά με τον Matt Sorum και σύντομα ηχογραφούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους που αργότερα πήγε στους G’n’R για να βγάλει μαζί τους τα Use Your Illusion άλμπουμς. Το 1986 κυκλοφόρησε ένα βίντεο με 10 (+ drum solo) με υλικό που είχαν ετοιμάσει όσο ήταν ακόμα ο Travis στην μπάντα, υλικό που ξανακυκλοφόρησε επίσημα σαν δίσκος το 2009 με τίτλο ‘’Let The Metal Live’’.

Δεν θα μπορούσες να κάνεις χειρότερο κακό από το να αναφέρεις το ντεμπούτο των Hawk εξαιτίας και μόνο του Matt Sorum. Δεν λέω, καλό το drumming του δίσκου αλλά εδώ οι άσοι βγαίνουν από άλλα μανίκια. Το καθαρόαιμο heavy metal των Hawk σε εμβολιάζει με δραμαμίνη για να αντέξεις τα ηχητικά κύματα που θα σε κατακλύσουν τα riffs. Και μιλάμε για riffs παλιάς κοπής, από αυτά που γλιστρούσαν όπως τα δάκτυλα του axeman πάνω στην ταστιέρα, όχι με τους σύγχρονους κοφτούς ρυθμούς. Με κάθε ευκαιρία ο Doug ξεγλιστράει μπροστά και στέλνει τόνους κιθαριστικών παλμών. Μελωδικότατος, με άφθονα πλήκτρα να τον σιγοντάρουν και μια φωνή που πατάει γερά στο hard rock τρόπο αλλά την ατσαλώνει όσο πιο πολύ μπορεί.

Ο δίσκος αρχίζει με έναν metal κομήτη που σου πέφτει κατακέφαλα αν δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Τσαγανό στην φωνή (θυμίζει και DIO, ακούστε το ‘’Rules The Night’’ για παράδειγμα),  καρδιακοί παλμοί μεταφρασμένοι σε ήχους. Ήδη από το δεύτερο τραγούδι ακούγονται όσο πιο ερωτικοί και αλήτες θέλουν (μιλάμε για Αμερική στα μέσα των 80ς), άνετα θα μπορούσαν να συναγωνιστούν τα τότε hard rock είδωλα που κυριαρχούσαν στις αρένες. Μην ξεγελιέστε από την εξωτερική εμφάνιση τους. Οι Hawk  όμως ακούγονται πιο σκληροί, η κιθάρα οργιάζει ανεξέλεγκτα και δεν κάνει την χάρη να ακούγεται εύπεπτη στα αυτιά  13χρονων κοριτσιών και έφηβων αγοριών που τα θέλουν όλα στο πιάτο, ακόμα και την μουσική τους. Όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτές οι πιο ραδιοφιλικές στιγμές, αλλά είναι αρκετά απομακρυσμένοι από το μέσο όρο. Άντε βρες ανάμεσα τους εισαγωγές με τρελό (και πανέμορφο) shredding σαν του ‘’Battlezone’’. Κάθε τραγούδι χαρακτηρίζεται από ευκολοάκουστους ρυθμούς, πομπώδη φωνητικά, πλήκτρα (εκτός δυο συνθέσεων) και μαγευτικής κιθαριστικής εξιλέωσης. Και λίγο πριν το τέλος ένας heavy metal χείμαρρος (που τα λέει και ωραία στιχουργικά), με  την ριφφομηχανή να δουλεύει ασταμάτητα και ένα πιασάρικο ρεφραίν να σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα.