Inferno - Psychic Distance

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στη ζωή εκεί που ψάχνεις για καλή μουσική και έχεις απογοητευτεί ουκ ολίγες φορές, να ανακαλύπτεις διαμάντια, που ξέρεις ότι θα σε συντροφεύσουν για μεγάλη περίοδο της ζωής σου. Oι Inferno από το Jacksonville της Florida είναι μια τέτοια περίπτωση.

Aπό τα τέλη των 80’s έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90, υπήρξε μια μεγάλη κίνηση στο underground για πιο τεχνικό παίξιμο, που χαρακτηρίστηκε γενικά ως power/progressive metal ή progressive/thrash. Συγκροτήματα των δυο αυτών κατευθύνσεων όπως οι Mystic Force, οι Secrecy, οι Anacrusis, οι πρώιμοι Mekong Delta ή οι Depressive Age κάπως κατάφεραν να ακουστούν σε πιο γενικό κοινό.  Υπήρχαν όμως συγκροτήματα όπως οι Αμερικάνοι Inferno ή οι Γερμανοί Brainamputated που έμειναν σχεδόν στην αφάνεια. Οι Inferno πάντως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα παραπάνω και παρόμοια συγκρoτήματα, και το ένα και μοναδικό LP τους “Psychic Distance”, είναι από τα πιο μεστά και πιο εύκολα-να-ακουστούν άλμπουμ του power/progressive metal με στοιχεία thrash, στο ύφος των δύο πρώτων δίσκων των Depressive Age.

Αυτό το στυλ power/progressive είχε (και έχει ακόμα) πάρα πολύ “ψαχνό” για εξερεύνηση, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που κούραζε, με τα τραγούδια να μοιάζουν πολλές φορές σαν κολάζ ιδεών, και όχι ενιαία σύνθεση. Αυτό το εμπόδιο το περνάνε επιτυχώς οι Inferno. Τα τραγούδια δε γίνονται ποτέ πολύ τεχνικά, ούτε πολύ γρήγορα. Σε όλα υπάρχουν φοβερές US power metal μελωδίες της εποχής, περασμένες από μια progressive αισθητική, που στόχο έχει να κάνει τα κομμάτια πιο ποιητικά-λυρικά και όχι πολύπλοκα.

Το συγκρότημα έχει δικό του ήχο, και παρ’όλο που πράγματι κάποιος θα μπορούσε να βρει κοινά στοιχεία με μπάντες όπως οι Secrecy και οι Mystic Force, το συνολικό αποτέλεσμα βγάζει έντονη πρωτοτυπία και συναίσθημα που δεν υπάρχει σε άλλες μπάντες. Ίσως το πολύ διαφορετικό στοιχείο που τους ξεχωρίζει είναι οι πιο χαμηλές ταχύτητες που διαλέγουν για να κινηθούν, και γενικά το “μετρημένο” ύφος που διαλέγει η μπάντα που ποτέ δε ξεφεύγει σε ακραίο παίξιμο και πειραματισμούς. Θα μπορούσαν πραγματικά να περιγραφούν και ως οι Gargoyle που παίζουν progressive, μιας και έχουν έναν παρόμοιο συγκρατημένο ήχο – και όπως αυτός ο ήχος έκανε τους Gargoyle πιο επικούς και ξεχωριστούς, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους Inferno.

To 1994 ήταν μια χρονιά ορόσημο για το progressive metal, όπου πολύς κόσμος άρχισε να το γνωρίζει.  Αλλά παράλληλα με αυτούς που το αποδέχτηκαν, πολλοί ήταν εκείνοι που ενώ είδαν καλά στοιχεία, το βρήκαν κουραστικό σε γενικές γραμμές. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, αξίζει να προσέξουν το υπέροχο αυτό συγκρότημα και άλμπουμ. O γήινος τρόπος που συνδυάζεται το power με το progressive και το μελωδικό thrash είναι αξιοθαύμαστος, και υπάρχει μεγάλη περίπτωση να τους κερδίσει.