Judas Priest - Point of entry

Μετά την τεράστια επιτυχία του "British steel", οι Judas Priest βρέθηκαν στην αμαρτωλή Ibiza, όπου, όπως είπαν οι ίδιοι, το ποτό είναι πάμφτηνο. Εν μέσω, λοιπόν, της κρασοκατάνυξης, η μπάντα αποφάσισε να προσεγγίσει διαφορετικά τον επόμενο δίσκο της, περιορίζοντας τις heavy αναφορές και αντίθετα προσθέτοντας έντονες αμερικανικές προεκτάσεις, που παρέπεμπαν στο AOR, που εκείνη την εποχή ζούσε τα πιο χρυσά του χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών ήταν το σε καμία περίπτωση κακό, πλην σαφώς κατώτερο των προσδοκιών "Point of entry", το οποίο κυκλοφόρησε με διαφορετικά εξώφυλλα σε Ευρώπη και Αμερική.

\r\n\r\n

Τα χαρακτηριστικά του ήχου των Priest είναι κι εδώ παρόντα: Ρυθμικός όγκος, επιθετικές κιθάρες, πρίμα φωνητικά. Ωστόσο, τα ίδια τα κομμάτια δεν θυμίζουν πάντα το παρελθόν της μπάντας. Στ’ αλήθεια, τα "Don’t go", "Solar angels" και "You say yes" θα ταίριαζαν καλύτερα στο ύφος κάποιας αμερικάνικης μπάντας. Αυτό δεν σημαίνει ότι το "Point of entry" στερείται καλών στιγμών. Τα "Heading out to the highway", "Hot rockin’", "Desert plains" και "All the way" πιστοποιούν για το αντίθετο, ενώ ομολογώ ότι και το προαναφερθέν "Solar angels" ακούγεται πολύ συμπαθητικό. Όλα φαντάζουν τοποθετημένα στη σωστή τους θέση, μόνο που ποτέ δεν γίνεται η υπέρβαση που περιμένει ο ακροατής.

\r\n\r\n

Τίποτα, λοιπόν, δεν συνιστά ότι το "Point of entry" είναι κακό, ή έστω μέτριο. Απλά δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των παλαιότερων (και των επόμενων) κυκλοφοριών, καθώς αφήνει πάντα ένα μικρό "μούδιασμα" ύστερα από κάθε ακρόαση.
\r\n 

\r\n