Kamelot - Eternity

~~                   Οι Kamelot είναι μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μπάντες του Power Metal αυτή τη στιγμή. Έντεκα πλέον παράσημα στο πέτο τους. Ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί με κάποιο από δαύτα. Τα πιο αγαπητά παραμένουν αυτά της μεσαίας περιόδου τους  προ και μετά της προηγούμενης χιλιετίας. Υπάρχουν και οι καμένοι (ένας από αυτούς και γω) που λατρεύουν τα δυο πρώτους τους δίσκους, αυτούς που θυμίζουν έντονα Queensryche. Μια εποχή που πίσω από το μικρόφωνο ήταν ο Mark Vanderbilt του οποίου δυστυχώς τα ίχνη έχουν πλέον χαθεί. Κρίμα, είχε πολύ ωραία φωνή. Επίσης στην τότε σύνθεση υπήρχε άλλος πληκτράς και ντράμερ, άρα τα 3/5 της τότε σύνθεσης ήταν διαφορετικό. Και αν οι στίχοι ήταν γραμμένοι από τον Richard (drums), όλες οι συνθέσεις γραφόντουσαν από τον ήδη από τότε αρχηγό και κιθαρίστα της μπάντας, Thomas Youngblood. Άρα ο συνθετικός κορμός ήταν ίδιος ακόμα και στο ‘’Eternity’’ του 1995.
\r\n                   Η δέσμευση συνθετικής ποιότητας ξεκινά από το πρώτο λεπτό του ομώνυμου τραγουδιού και διαρκεί ωσότου η σιωπή κυριεύσει τα ηχεία μετά το πέρας  50 λεπτών. Συμφωνική εισαγωγή και μετά αντρίκιο power metal που χρωστά πολλά στους Queensryche. Οκ, η ομοιότητα στην φωνή του Mark με τον Tate είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Σχεδόν αντιγραφή. Κάποιους ενοχλεί αυτό. Όχι όμως εμένα που θεωρώ την φωνή του Tate σαν μια από τις 5 καλύτερες που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου. Άρα όχι μόνο δεν ενοχλεί αυτή η ομοιότητα, αλλά με συνεπαίρνει. Μουσικά και πάλι θυμίζει αρκετά παλιούς Queensryche. To power/prog metal τους φέρνει την αντίστοιχη εποχή των προαναφερθέντων στα 80ς. Ύμνοι σαν το  ‘’Warbird’’, ‘’Black Tower’’, ‘’One Of The Hunted’’ και ‘’Cal Of The Sea’’  λειτουργούν ως κομιστές μίξης μελωδίας και δύναμης, τεχνικής και λυρισμού, μειλιχιότητας και οργής. Η παραγωγή του Jim Morris στα Morrisound Studios επισφραγίζει την καθαρότητα και την δυναμικότητα του ήχου τους και τους επιτρέπει να ακουστούν όσο πιο κοντά είχαν τον ήχο που ήθελαν στον μυαλό τους.
\r\n                 Αυτοί που θα συνεχίσουν την ακρόαση ενός δίσκου που θυμίζει τόσο πολύ το ‘’The Warning’’ θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω. Λες και βρίσκεις καθημερινά δίσκους που είναι συγκρίσιμοι με το Θαύμα. Φωτοβόλες αρμονίες από παντού, κάθε όργανο. Κυτταρικός οργασμός. Όπως όλοι οι προσκυνητές του Αμερικάνικου λυρικού Power/Prog, οι ταχύτητες κυμαίνονται στη μέση με συχνή υποτροπή τσιριχτών (και υψηλών συχνοτήτων) φωνητικών και τις κιθάρες να κορεννύουν με μελωδίες τον αέρα. Ο Pavlicko έκανε εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα και δικαιολογεί πλήρως την ύπαρξη του χτίζοντας και  απλώνοντας πολλές στρώσεις χαρμοσύνης. Προκαλούν την τέρψη του ακροατηρίου με οργανωμένες συνθέσεις που περιέχουν επιτυχημένες γέφυρες, επωδούς, σολαρίσματα και οτιδήποτε μπορεί να ευχαριστήσει στο έπακρο αυτόν που θα του δώσει τον ανάλογο χρόνο. Και επειδή ολοκληρωμένο αποτέλεσμα χωρίς μπαλάντα και ορχηστρικό τραγούδι, δεν γίνεται, στο παιχνίδι μπαίνουν τα ‘’What About Me’’ και ‘’Etude Jongleur’’. Το πρώτο, όπως αρμόζει σε τέτοιου είδους τραγούδι, συμπεριλαμβάνει ακουστικές κιθάρες, χαμηλότερους τόνους, ερωτικούς στίχους, περισσότερη ατμόσφαιρα. Και τα τιμάει όλα. Το δε ορχηστρικό, είναι σύντομο και μάλλον λειτουργεί ως εισαγωγή του τελευταίου τραγουδιού παρά ως αυτόνομη σύνθεση. Κρίμα, μιας  και πάνω στο κεντρικό ριφ θα μπορούσε να χτιστεί μια τρομερή σύνθεση. Το ‘’The Gleeman’’ που κλείνει το δίσκο ακούγεται πιο συμφωνικό, τολμώ να γράψω ότι μου φέρνει Angra και Symphony X στο μυαλό. Πάντως είναι η πιο κοντινή σύνθεση στο μέλλον που τους περίμενε λίγα χρόνια αργότερα.
\r\n                      

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n