King Diamond - Abigail

                        Ο Βασιλιάς είναι ακόμα ζωντανός. Ζήτω ο Βασιλιάς. Μια φωνή που με την πρωτη επαφή σου μαζί της την κατατάσσεις σε λατρεία ή απέχθεια. Αν ανήκεις στους πρώτους είσαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχεις να κερδίσεις πολλά από την μουσική τους. O Kim  Petersen (ο King Diamond δηλαδή) είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Εκτός από την ξεχωριστή του φωνή, είναι τρομερός μουσικοσυνθέτης, έντυνε τα προσωπικά του δημιουργήματα με σύντομες ιστορίες τρόμου και διάλεγε εξέχοντες μουσικούς να τον συνοδεύσουν (εννοείται ότι είχε πάντα τον Andy LaRocke στο πλευρό του, μια τεράστια μορφή στον χώρο σαν κιθαρίστας και συνθέτης αλλά και πλέον ως παραγωγός). Στην προσωπική δισκογραφία του King Diamond θεωρώ σχεδόν άπαντα δισκάρες με τα πρώτα πέντε του να έχουν αποκτησει μια αμετατόπιστη θέση στα μνημεία της Heavy Metal μουσικής. Και ο σημερινός κλήρος πέφτει στο Abigail (προσωπική θέση Νο3 για μένα) που έχει αγαπηθεί και από κουφούς μόνο και μόνο για την ιστορία, το εξώφυλλο και το βάψιμο του Βασιλιά. Αν μπορεί και να το ακούσει, τότε κλάψτα Χαράμπιγκαιλ...
\r\n                      

\r\n\r\n

                              Στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Ο Βασιλιάς Διαμαντής σκηνογραφεί στο μυαλό του το πρώτο ολοκληρωμένο κόνσεπτ, την πρώτη μικρή ιστορία του (η συγκεκριμένη θα συνεχίστει και το 2002 με το Abigail II) ,αυτήν της Abigail, της αγέννητης κόρης-δαίμονα (στο πολύ πολύ γενικό). Μια πραγματική τρομακτική εισαγωγή με νόημα και ουσία (μιλάμε για το 1987 παίδες, σου προκαούσαν δέος τότε, ειδικά με τις διάφορες ιστορίες που ακούγαμε, υπερβολικές και μη, περί του προσώπου του K.D.). Εν αρχεί, γίνηκεν το σόλο του Mike Denner (συνοδοιπόρος του στους Mercyful Fate, όπως επίσης και ο μπασίστας της μπάντας, Timi Hansen ) που διαπομπέυει τυχάρπαστους με κιθάρες στο χέρι και πληκτρολόγιο στο άλλο. Και μια δαιμονική φωνή εξαπολύεται. Λάθος, δύο. Πάλι λάθος. Τρεις είναι...και αυξάνονται. Τελικά ένας είναι και έχει φωνή διαμάντι, και ψυχή λέιζερ και την κόβει όπως θέλει. Κοψίματα από τους Andy και Mike, μελωδίες που υδρολισθούν με μεγαλύτερη ταχύτητα από όσο μπορεί να κρατήσει ο νους σου. Ατελείωτα σολαρίσματα, παρθενογενέσεις. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Πλαγιοκόπημα και από τις δυο πλευρές. Και μετά την εξασθένηση, η Διαβολική Φωνή. Και δεν ξεχνάμε ότι ο Mikkey Dee ξεκίνησε από εδώ να βασανίζει δέρματα, μαζί με αυτόν που βασάνιζε μετά τις ψυχές τους.

\r\n\r\n

                           Το ’’Abigail’’ δεν είναι ο δίσκος που μπορείς να ξεχωρίσεις τραγούδια, να διαλέξεις αγαπημένα. Δεν υπάρχουν συμπληρώματα, δεν υπάρχουν κολπάκια. Ότι παίρνεις είναι αυθόρμητο, ζωντανό, σαν τους σκοτεινοπαραμυθένιους χαρακτήρες του. Μέσα στα 8 τραγούδια του (και μια εισαγωγή) θα νιώσεις το έρεβος να ζωντανεύει, τον τρόμο να καραδοκεί, την αγωνία να σου τεντώνει τα νεύρα (ειδικά αν διαβάζεις πρώτη φορά την ιστορία), μια ψύχρα να σε χαιδεύει. Και με τι όπλα; Δυο ζευγάρια εξάχορδες που αναπλάθουν τις ιστορίες του Παραμυθά και τις μετατρέπουν σε ηχητικούς παλμούς και συχνότητες κατευθείαν για βρώση. Και ο μουστακαλής (ναι, χωρίς κεφαλαίο μιας και του πήρε την θέση ένας Άγγλος) δημιουργεί ψευδαισθήσεις με τις Σειρήνες του. Οποια και να αποφύγεις, κάποια θα σε γραπώσει, κάποια θα σε σαγηνεύσει. Στριγκλίζει, σιχτιρίζει, προειδοποιεί, φοβάται, ειρωνέυεται, τρομάζει (πόσες φορές χρησιμοποίησα αυτήν την λέξη στο ίδιο κείμενο, δεν γίνεται να την αποφύγω για κανένα τρόμ...λόγο), κυριαρχεί, υπνωτίζει.... Ότι και να προσθέσεις, το κάνει με αυτήν την θαυματουργή φωνή του. Και τον συνοδεύει και ένα ρυθμικό ντουέτο που δεν  σου επιτρέπει ούτε στιγμή να σταματήσεις να εκστασιάζεσαι από το χτύπημα. Τελειώνει σε λίγο το ’’Black Horsemen’’ και νιώθω ακόμα το μπάσο να με βομβαρδίζει. 10:20 το πρωί και κοιτώ έξω, έχει σκοτεινιάσει ή μου φαίνεται; Και είμαι και μόνος σπίτι....
\r\nΕχω και αυτό το ασπρόμαυρο γατί δίπλα μου, για καλό ήρθε;

\r\n\r\n

      
\r\n                            Κλείνοντας με πιο τεχνικά θέματα και λεπτομέρειες, αναφέρω ότι όλες οι συνθέσεις είναι του King Diamond με εξαίρεση το ’’A Mansion in Darkness’’ μαζί με τον Andy LaRocke  καθώς επίσης και  τα ’’The 7th Day of July 1777’’ και ’’The Possession’’ μαζί με τον Denner. Στίχοι εννοείται όλοι δικοί του όπως πάντα ενώ παραγωγή και πάλι δική του με τη βοήθεια του Dee και Denner. Ηχογραφήθηκε στα Sound Track Studio (Κοπεγχάγη)  ΄τελη 86-αρχές 97, με εξώφυλλο από το studio Dzyan, τον Thomas Holm και τον Torb Jorn Jorgenson. Ο δίσκος αφιερώνεται στον πατέρα του King Diamond. Αυτά. Πάω να ακούσω και κανένα άλλο τους τώρα...

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n