Leviathan - Scoring the Chapters

Leviathan - Paying the Toll (1997)

Leviathan - Scoring the Chapters

~~             Είναι τραγικό το πόσες metal μπάντες έχουν υιοθετήσει το όνομα Leviathan. Μπάντες από όλα τα είδη επέλεξαν  αυτό με τους Blackάδες να είναι οι μόνοι που έχουν κάνει μια εμπορικά επιτυχημένη σταδιοδρομία. Και όμως, μια άλλη Αμερικάνικη μπάντα, στα λημέρια του Power/Progressive Metal τα πήγε περίφημα μόνο στο τομέα της μουσικοσύνθεσης και ας έφτασαν στα αυτιά λίγων. Η παρέα από το Κολοράντο ξεκίνησε το 1989 και με το πρώτο της, ομώνυμο ep της, έδειξε αμέσως τις δυνατότητες αλλά και τις ικανότητες του. Στην φωνή τότε ήταν ο Braden που δεν έμεινε στην συνέχεια για να τον ξαναβρούμε μπροστά μας με τον τότε drummer στους Artizan. Όλη η ουσία των Leviathan κρύβεται πίσω από τους δυο Axemen που παίζουν με απίστευτο λυρισμό (ακούστε και Iron Fortress). Ντεμπούτο το 1994 με το πολύ καλό ‘’Deep Secrets Beneath’’ αλλά ο νέος τραγουδιστής δεν ήταν και ότι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν, πράγμα που διορθώνεται στο ‘’Riddles..’’ με τον Jeff Ward. Μαζί αλλάζει και το ρυθμικό ντουέτο και θα είναι η πρώτη φορά που η ίδια σύνθεση θα ηχογραφήσει και ένα δεύτερο δίσκο, το ‘’Scoring The Chapters’’ του 1997. Καλύτερος τους δίσκος, συνθετικά ο πιο ώριμος και γεμάτος. Και μετά διάλυση. Πάνω στα καλύτερα. Επανασύνδεση το 2011 (όπως και πολλές άλλες prog metal μπάντες των 90ς) με τους Ward και τον ένα αυθεντικό κιθαρίστα, τον Lutzow και δυο νέοι δίσκοι που σίγουρα αξίζουν την προσοχή σας.
\r\n                        Το  ‘’Scoring The Chapters’’ είναι ένας απόλυτα χορταστικός δίσκος. Μεγάλος σε διάρκεια, με κάθε σύνθεση να έχει πολλές  ηχοστρώσεις από διάφορα όργανα. Η ομάδα είναι ίδια και είναι δεμένη. Κάθε όργανο ακούγεται ισοδύναμο. Η παραγωγή στα Morrisound studios από τα αδέρφια Jim και Tom απέδωσε τα μέγιστα και κάθε  όργανο ακούγεται αυτοδύναμο και δυναμικό.  Περήφανο μπάσο που χτίζει τσιμεντένιο δρόμο για τα μελωδικά πλήκτρα. Τύμπανα που σοδομίζουν ευχάριστα τα αυτιά με την τεχνική τους και επιτρέπουν στην εκφραστικότατη  φωνή να απαγγείλει. Και δυο κιθαρίστες που μαγεύουν. Και οι συνθέσεις τους ανήκουν. Με αρμονίες που απογεμίζουν κάθε στροφή, κάθε σόλο, κάθε στιγμή ενός από τα τραγούδια τους. Μια παρέλαση  ήχων που αισθάνονται οι ίδιοι και σε παρασέρνουν μαζί τους.
\r\n                Τέτοιοι δίσκοι δεν ξεδιαλέγονται, δεν ακούγονται τμηματικά. Αφήνεις την ροή του δίσκου να σε ταξιδεψει. Ακούγοντας το ‘’Paying The Toll’’ θα ζήσεις μουσικές φάσεις που παίρνουν μορφές και σου συστήνονται. Με μια πολύ αισθησιακή και εκφραστική επωδό με την φωνή του Ward να την νιώθεις κοντά σου, σαν να τραγουδά στον ίδιο χώρο που βρίσκεσαι και εσύ. Heavy ρυθμοί στο ‘’If These Walls Could Talk’’ με κυματοειδείς ηχητικά σχέδια από πλήκτρα και έγχορδα. Ακούστε το με ακουστικά στα αυτιά και ανακαλύψτε το μουσικό του πλούτο κρυμμένο στις λεπτομέρειες που μόνο η απόλυτη αφοσίωση μπορεί να ανταποδώσει. Το επικό (στιχουργικά, και μιας δεν το έχω αναφέρει μέχρι στιγμής, στον συγκεκριμένο δίσκο έχω διαβάσει/ακούσει πολύ όμορφους στίχους) ‘’The Last King Of The Highlands’’ με κατακλυσμό εκφραστικότητας. Το πιο τεχνικό/προοδευτικό/ζόρικο σαν άκουσμα ‘’Turning Up Brocken’’ που η διάρκεια του αποτρέπει το άκουσμα του σε τυχόν παροδικούς και βιαστικούς. Ένα τραγούδι που ξεφαντώνουν όλα τα όργανα, έμμεσα και διακριτικά, αλλά με ανησυχία και αναταραχές καθ’ όλη την διάρκεια του. Το σύντομο ‘’Apologies Wanting To Make Good’’ που σε αναγκάζει να σιγοτραγουδάς με το μεθυστικό του ρυθμό. Τι να γράψω και για το ‘’Legacy Departing’’ με τις ακουστικές του κιθάρες που συνεπαίρνουν και καθηλώνουν με τις μελωδίες του. Και σταδιακά ανυψώνουν την ένταση και το διαμορφώνουν σε κάτι ακόμα πιο συναρπαστικό.Είπαμε, χορταστικός δίσκος, μόνο για progsters.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.