Liege Lord - Burn to My Touch

Ο δεύτερος δίσκος των Judas Priest,  ‘’Sad Wings Of Destiny’’ αναγνωρίζεται από χιλιάδες οπαδούς ανά τον κόσμο ως ένας από του επιδραστικότερους δίσκους στην σκληρή μουσική γενικότερα. Κραυγές και riffs εν έτη 1976 δεν ήταν και καθημερινότητα. Σχεδόν κάθε τίτλος τραγουδιού τους βάπτισε αργότερα και μια μπάντα.  Κάποιοι έφηβοι Αμερικάνοι απέκτησαν ψυχικές ουλές από αυτή τη μπάντα και αργότερα το 1982 δημιούργησαν τους Deceiver, μια tribute μπάντα στους Judas Priest. Η μουσική σε όλη την υφήλιο σκλήρυνε κατά πολύ, οι Deceiver αλλάζουν το όνομα τους σε Liege Lord (1984) και αρχίζουν να δημιουργούν αντίστοιχα ακούσματα. Το πρώτο υλικό τους χτίζεται μέρα με τη μέρα, μια ντεμοκασέτα κυκλοφορεί, η μικρή Iron Works (μια και μια κάθε κυκλοφορία αυτής της εταιρίας)  του δίνει την ευκαιρία ενός 12’’ και σύντομα η κακόφημη Black Dragon Records τους δίνει συμβόλαιο για το ντεμπούτο ώστε να ακουστεί από Ευρωπαίους. Το ‘’Freedom’s Rise ‘’ του 1985 με παλιά και νέα τραγούδια είναι γεγονός, όπως και η απαράμιλλη ποιότητα τους. Η μπάντα δεν μένει καθόλου ευχαριστημένη από την εταιρία της και επιλέγει την Metal Blade. 1987 και η πρώτη αλλαγή στην σύνθεση της μπάντας έρχεται, πάντοτε προς το καλύτερο. Ο παικταράς Paul Nelson προσκαλείται για οντισιόν μιας και είχαν μάθει ότι είχε μάθει να παίζει τα riffs από το ντεμπούτο τους μέσα σε μόνο μια μέρα. Νέα 12’’ singles από την Metal Blade και το δεύτερο άλμπουμ τους  ‘’Burn My Touch’’ είναι πραγματικότητα. Πριν προλάβουν να χαρούν συνθετική σταθερότητα, αλλάζουν τραγουδιστή και παίρνουν τον  Comeau (τον μάθαμε αργότερα στους Overkill/Annihilator) για να παραδώσουν τον τρίτο και τελευταίο τους δίσκο ‘’Master Control’’. Και οι τρεις ήσαν υπέροχοι και άξιοι για ατελείωτες ακροάσεις στους λάτρεις του Power/Speed Metal. Η αρχή των 90ς τους αποκεφάλισε ενώ τα τελευταία χρόνια τους βρίσκουμε επανασυνδεδεμένους για χάρη συναυλιών.

Όταν μιλάμε για Power/Speed Metal, σε τέτοιους δίσκους αναφερόμαστε. Τέρμα τα γκάζι, και Power Metal Αμερικάνικης κοπής, δηλαδή κοφτερά riffs και υψίφωνους τραγουδιστές. Ένας μεταλλικός κρατήρας που περίμενε χρόνια να ετοιμάσει τα εσώψυχα του και μετά  να ρέει η λάβα άφθονη. Ο Paul Nelson κάνει την κιθάρα του παιχνιδάκι, την αποσυναρμολογεί στο λεπτό, την βασανίζει αιώνια. Έμαθε δίπλα στον Vai, γνωρίζει πώς να της συμπεριφερθεί. Και αυτός την κακοποιεί όσο πάει. Το ίδιο και ο έτερος κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Liege Lord. Υπερχρησιμοποιεί τα δέκα δάκτυλα, ανεβοκατεβαίνουν, διπλώνονται, ματώνουν πάνω στην ταστιέρα. Όλα σε γρήγορους ρυθμούς αλλά πάντοτε επιτυχημένα και δημιουργικά.  Μισή ώρα δίσκος για εννιά συνθέσει σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Πολεμικές προσπάθειες, βουτηγμένες σε μεταλλικές αμαρτίες, χωρίς δισταγμό και τύψεις. Τα σκαλοπάτια της ανθρώπινης αντοχής  πατιούνται ένα προς ένα, οι δοκοί της ηχητικής τους ύπαρξης δοκιμάζονται στο μέγιστο. Η φωνή φορά τα φτερά του Δαίδαλου και κατευθύνεται προς τον Ήλιο χωρίς να καίγεται. Το ρυθμικό ντουέτο κατασκευάζει ένα απόρθητο προπύργιο από πού ριφάρες  εκσφενδονίζονται προς κάθε κατεύθυνση.

Το σφοδρότατο χτύπημα των Liege Lord σου κόβει την ανάσα. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις, μόνο για πόνο. Σωματικό και ψυχικό μιας και τα κοψίματα που θα σου προκαλέσει, θα σου αφήσει παντοτινές ουλές. Έτσι ήταν το Power Metal στα 80ς,  ασφυκτικό, έντονο και απολαυστικό. Άκουγες τραγούδια σαν το  ‘’ The Manic's Mask’’, χτυπιόσουν ακατάπαυστα, ένιωθες την δύναμη του να ρέει μέσα του, έβγαινες πιο δυνατός σε κάθε άκουσμα. Και ενώ πλέον συνήθως ακούς ένα δίσκο με τα καλύτερα τραγούδια να υπάρχουν στα πρώτα ένα-δυο κομμάτια, στο ‘’Burn My Touch’’ αφήνουν το καλύτερο για το τέλος. Καμιά σωτηρία για τον ακροατή όσο ακούει το ‘’Speed of Sound’’. Τίτλος, όνομα και …ουσία. Τα πάντα φλέγονται, μαζί και τα οπίσθια μας μιας και το ατσάλι που μας επιβάλλουν να καταβροχθίσουμε αμάσητο, καίει και κόβει τα σωθικά μας. Διψασμένοι ηχητικοί δαίμονες , που δημιουργούν μοχθηρή μουσική. Και μάλιστα ύπουλη σαν κροταλίας, ταχύτατη  και ενημερώνει πριν το θανατηφόρο χτύπημα.