Manowar - Sign of the hammer

Το 1984 είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο για τους τέσσερις τρελαμένους Γιάνκηδες υπό το όνομα Manowar, αφού τον Φεβρουάριο κυκλοφορήσει το μοναδικό "Sign of the hammer". Η μπάντα εξαργύρωσε με τον καλύτερο τρόπο τις μετοχές της, βγάζοντας στην αγορά τον Οκτώβριο το επίσης εξαιρετικό "Sign of the hammer", το οποίο, απ’ όσο μπορώ να κρίνω από τις αφηγήσεις των παλιότερων και τα τεκμήρια των εντύπων, ήταν και παραμένει ο δημοφιλέστερος δίσκος των Manowar στην Ελλάδα.

\r\n\r\n

Προσωπικά, θεωρώ το "Sign of the hammer" ως κατά τι υποδεέστερο του "Sign of the hammer", κυρίως λόγω των δύο εισαγωγικών κομματιών, που μαρτυρούν την πρόθεση της μπάντας να προσεγγίσει την αμερικανική αγορά, γράφοντας γι’ αυτό τον σκοπό ποζεράδικα τραγούδια για τις σεξουαλικές επιδόσεις των μελών της, παράλληλα με τις καθαρόαιμες επικές συνθέσεις που καλύπτουν το υπόλοιπο album. Δεν λέω, καλά και τα "All men play on ten" και "Animals", αλλά τι να τα κάνεις όταν ξέρεις ότι αυτό το συγκρότημα μπορεί να γράψει ένα "Thor" ή ένα "Mountains";

\r\n\r\n

Για τα "Thor", "Sign of the hammer" και "The oath" δεν έχω να πω πολλά. Πρόκειται για κορυφαίες στιγμές στο ηρωικό ρεπερτόριο των Manowar, αντάξιες των πολυάριθμων παλιότερων και των λιγοστών επόμενων. Ας σταθούμε όμως στο "Mountains", ένα τραγούδι ύμνο στη θέληση για ζωή και στην υγιή φιλοδοξία, ντυμένο με θεσπέσια μουσική, εμπλουτισμένη με διακριτικά πλήκτρα, και ερμηνευμένη απίστευτα από τον τρομακτικά ταλαντούχο Eric Adams. Συνολικά, το "Mountains" είναι για εμένα απλά το καλύτερο τραγούδι των Manowar.

\r\n\r\n

Ξεχωριστή μνεία αξίζει και το "Guyana", που αφηγείται την πραγματική ιστορία της αίρεσης "Peoples Temple", τα μέλη της οποίας διέπραξαν μαζική αυτοκτονία το 1978, κατ’ εντολή του ηγέτη τους Jim Jones. Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο η επιλογή ενός τέτοιου θέματος από τους Manowar, που μετουσιώνεται σ’ ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι, με τον Eric Adams σε τρελά κέφια και πάλι - η δραματικότητα αυτού του ανθρώπου δεν περιγράφεται.

\r\n\r\n

Με το "Sign of the hammer" οι Manowar επιβεβαίωναν την καλλιτεχνική αξία τους, αφού το album αυτό συμπλήρωνε το καρέ των εξαιρετικών δίσκων που η μπάντα δημιούργησε μέσα σε μόλις δύο χρόνια. Επειδή όμως τα όνειρα είναι σύντομα, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. Εμπορικά βέβαια τα πράγματα πήγαν προς το καλύτερο για τους Manowar, σε επίπεδο Τέχνης ωστόσο έγινε βουτιά πολλών μέτρων στη θάλασσα της μετριότητας. Τέλος πάντων, τέσσερις δισκάρες δεν είναι και λίγες. Μην είμαστε και πλεουνέκτες.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n