Motorhead - Bastards

Αφήνοντας πίσω τους τη μικρή κακοφωνία του "March or die" (1992) και με τη νέα σύνθεση δεμένη (Lemmy/Campbell/Burston/Dee), οι Motorhead κυκλοφόρησαν εν έτει 1993 το από κάθε άποψη αξιόλογο "Bastards". Εκείνο που διαφοροποιεί τον καινούργιο δίσκο από τον αδύναμο προκάτοχό του είναι η πλήρης εξάλειψη (δόξα τω Υψίστω) των country/southern στοιχείων από τον ήχο της μπάντας. Έτσι, αυτό που ακούμε στο "Bastards" ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια του "1916", δηλαδή ένα πετυχημένο μίγμα στοιχείων από διάφορα είδη του σκληρού ήχου (αν και τα μεταλλικά υπερισχύουν σαφώς).

\r\n\r\n

Οι πρώτες πέντε συνθέσεις του "Bastards" θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "κλασικές". Τον δίσκο ανοίγει το ορμητικό "On your feet or your knees", που δίνει τη θέση του στα ρωμαλέα "Burner", "Death or glory" και "I am the sword". Η κορυφαία στιγμή έρχεται αμέσως μετά, με το υπέροχα κεφάτο "Born to raise hell". Δυστυχώς, από εκεί και πέρα η ποιότητα πέφτει αισθητά, μέχρι να φτάσουμε τουλάχιστον στις δύο καταληκτικές συνθέσεις, που ανεβάζουν και πάλι τον πήχυ στο επίπεδο του "1916" (ειδικά το "We bring the shake"). Δύο ακόμα συνθέσεις της ίδιας κλάσης θα απογείωναν το "Bastards" σε δυσθεώρητα ύψη.

\r\n\r\n

Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε και στο στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών, που ενίοτε φανερώνει την αυξημένη ευαισθησία της μπάντας σε κοινωνικά ζητήματα, όπως είναι η χειραγώγηση των media ("On your feet..."), η τρύπα του όζοντος ("Lost in the ozone"), καθώς και η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών ("Don’t let daddy kiss me"). Πάντως, η στιχουργική επίδοση δεν συνοδεύεται πάντα από αντάξια του θέματος μουσική!

\r\n\r\n

Πέρα, όμως, από τις όποιες αδυναμίες του, το "Bastards" ακούγεται σαν αληθινός δίσκος των Motorhead: δυνατός κι ασυμβίβαστος. Μη διστάσετε λοιπόν να επενδύσετε στην ακρόασή του.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n