My Dying Bride - The Angel and the Dark River

My Dying Bride - The Angel and the Dark River

                              Όλοι γνωρίζουμε ότι οι My Dying Bride, μαζί με τους Anathema και τους Paradise Lost, υπάρξαν πρωτοπόροι στο doom/death metal της Μ.Βρετανίας (και όχι μόνο). Και οι 3 μπάντες κάπου στο δεύτερο μισό των 90ς άλλαξαν μουσική ρότα αλλά οι My Dying Bride ήτο αυτή που νοστάλγησε άμεσα τον ήχο που αγαπήσαμ(ν)ε και συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα να μας προσφέρει πόνο, απόγνωση και νοσταλγία μέσω της μουσικής τους. Για 25 χρόνια μας κόβει σαδιστικά αλλά γνωρίζοντας πώς να προκαλεί εθισμό και ανάγκη, με το τελευταίο τους βασανιστήριο να απλώνει την δυστυχία πάνω μας λίγους μήνες νωρίτερα. Βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1995 να θρηνήσουμε μαζί τους ακούγοντας το ‘’The Angel And The Dark River’’.

\r\n\r\n

                       Ο τρίτος δίσκος των Άγγλων έφερνε μια μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους μιας και περιοριζόταν ακόμα περισσότερο το death στοιχείο προς κέρδος τους αντίστοιχο doom. Επίσης τα φωνητικά πλέον είναι ολοκληρωτικά καθαρά( και καθάρια και καθαρτικά). Αυτές είναι οι δυο πιο βασικές διαφορές, ενώ μόνο μία η ομοιότητα με το προηγούμενο τους θεούργημα. Οι τέλειες συνθέσεις. Δεν ξέρω και γω πόσες εκατοντάδες φορές έχω επισκεφτεί την θαλπωρή του ’The Angel And The Dark River’’ τα τελευταία 20 χρόνια, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τις στενάχωρες βροχές του φθινοπώρου, τις χαμένες αγάπες, τις νοσταλγικές στιγμές της νιότης. Και πάντοτε με ανταμοίβει.

\r\n\r\n

                      Το βιολί και πάλι είναι καθοριστικό στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Σέρνεται στις σκιές ανάμεσα στους διπλούς τοίχους της κιθάρας (μεγάλη χαρά που ξαναεπέστρεψε ο Calvin πίσω στους M.D.B. πέρισυ). Νιώθεις το δοξάρι να ταλαντεύεται πάνω στις χορδές και να δακρύζει. Η φωνή του Aaron πιο εκφραστική από ποτέ (μέχρι τότε). Νιώθεις την φωνή του να σπαρταρά στο ‘’From Darkest Skies’’. Σαν αρρωστιάρικο όν που εκπνέει, καταριέται, αναρωτιέται, χτυπιέται, αλλά με ένα μάταιο τόνο. Με μοναδικό σύντροφο την μελαγχολία και την δυστυχία. Και τα αντηχεία του βιολιού που δοξάζει την Λύπη. Την Οργή την δοξάζουν οι κιθάρες, με πολλές τιμές, αποφεύγοντας να καταντήσουν μια γοτθική καρικατούρα αλλά κρατάνε την μεταλλική τους υπόσταση. Ο ηλεκτρισμός που εκπέμπουν συνισφέρει στην συναισθηματική δυσφορία που δημιουργείται. Ένας κλοιός που σφίγγει όσο περνούν ένα ένα, τα πενηντά δύο λεπτά του δίσκου. Και χωρίς βιασύνες. Σαν τα τύμπανα που πλέον συγχρονίζονται με τους κτύπους της καρδιάς. Αργά, αραιά μα και πολύ δυνατά και έντονα (το δεύτερο μισό του ‘’Black Voyage’’ είναι η καλύτερη απόδειξη).

\r\n\r\n

                           Οι My Dying Bride δεν λογαριάζουν όρια και προστάγματα. Οι λιγοστές τους συνθέσεις είναι παραγεμισμένες με μελωδίες, οδυνηρά μουσικά περάσματα, ποιητικούς εσωπροσωπικούς στίχους, κιθαριστικά καψίματα, ηττοπαθείς αρμονίες. Και όλα αυτά θέλουν τον χρόνο τους. Και τον παίρνουν, μετατρέποντας τις διάρκειες κάθε σύνθεσης σε επικές. Σε ένα μουσικό ταξίδι χωρίς ελπίδα με προσωπικό αποκορύφωμα το ‘’Two Winters Only’’ που εκεί δακρύζουν και κουφοί. Πλέον αδημονούν να κατασπαράζουν οποιοδήποτε θετικό στοιχείο έχει μείνει μέσα σου και τον αποσπούν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Η κατάπτωση και η απαισιοδοξία περιφέρονται καρφωμένες πάνω στους ήχους και τους παλμούς της σύνθεσης και οι στίχοι καταβροχθίζουν το υποσυνείδητο του μυαλού σου. Τον καλύτερο μονόλογο που έχω ακούσει ποτέ από βιολί αλλά και πιθανότατα το πιο μελαγχολικό ηχητικό σήμα που έχει ληφθεί ποτέ από τα αυτιά μου, είναι η εισαγωγή του ‘’Your Shameful Heaven’’. Το ίδιο το τραγούδι είναι μια άθροιση από αδηφάγα ριφς και άθραυστα μεταλλικά στηρίγματα αλλά το απόσταγμα του συμπυκνώνεται μέσα σε αυτήν την εισαγωγή. Πάντως μετά το τέλος κάθε φοράς που γίνεται ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, ένα είναι το αποτέλεσμα, όσο αλλόκοτο και αν διαβαστεί. Αναζωογόνηση.

\r\n\r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.