Paradise Lost - Gothic

Εκεί στο Halifax στα τέλη 80ς κάτι περίεργο υπήρχε στην ατμόσφαιρα...και έτσι βγήκε ένας ήχος κράμα του death του doom και του gothic. Ένα μουσικό χαρμάνι από σκοτεινά δωμάτια, ιστορίες παλιές και Θεοσκότεινες, και μουσικές επιρροές που μέχρι τότε φαινόντουσαν παράταιρες, και άκρως διαφορετικές.\r\nΟι Paradise Lost από το Halifax είναι ένα από τα τρία σχήματα, που ξεκίνησαν τότε και με το Lost Paradise πιο death ήχος, το 1990 από την πάντα πρωτοπόρα Peaceville άρχισαν να δείχνουν τα πρώτα δείγματα. Το δεύτερο full length τους ήταν το Gothic που κυκλοφόρησε και αυτό από την Peaceville το 1991.\r\nΤο φοβερό με τους Paradise Lost τότε είναι ότι ήταν και είναι ακόμα μια metalοπαρέα. Πέντε παιδιά τότε στα τέλη 80s, που οι τέσσερις είναι ακόμα μαζί...ο Nick Holmes στην φωνή, με βαριά, σε σημεία γρυλίζει, αλλά πάντοτε με τον προσωπικό του στυλ, εκφραστικά φωνητικά. Και την δημιουργία των στίχων. Ο Greg or Mackintosh στην κιθάρα και στην μουσική δημιουργία. Εδώ η κιθάρα του χαρίζει στοιχιωμένες μελωδίες. Ο Aaron Aedy στην άλλη κιθάρα, συμπρωταγωνιστεί, αλλά υπάρχει διακριτό το κιθαριστικό του στίγμα στον ήχο Και ο Stephen Edmondson στο μπάσο, δίνει τον απαραίτητο ηχητικό όγκο. Και ο Mathew ’’Tudds’’ Archer στα ντραμς, ιδρυτικό μέλος και αυτός, που σε λίγα χρόνια αποχώρησε. Η The Raptured Symphony Orchestra προσθέτει λίγα στον ήχο, και η φωνή της Sarah Marrion δίνουν μαζί μια gothic χροιά με την συμετοχή τους.\r\nΤο Gothic είναι περρισότερο ένα doom άλμπουμ με αρκετά στοιχεία από το death ντεπούτο Lost Paradise, και λίγα εμφανή gothic στοιχεία, τα οποία μπήκαν στην ζωή των Paradise Lost πιο πολύ στο μέλλον.\r\nΤραγούδια όπως τα Gothic και με την πρόσθετη φωνή της Sarah Marrion, σε βάζει σε παγωμένη διάθεση. Dead Emotions, με ένα γρήγορο riff πάνω στην σκοτεινή μελωδία. Shattered με την κιθάρα να μιλάει...και λέει πολλά. Rapture μια δυνατή doom έκσταση. Eternal αιώνιο και από τα πιο αγαπημένα από το Gothic, παγώνουν κλειστά δωμάτια και ραχοκοκαλιές με τις μελωδίες τους. Falling Forever και το death/doom είναι εδώ. Το ορχηστρικό Angel Tears δεν αφήνει κάτι πίσω του, και το Silent είναι μια καλή σύνθεση, χωρίς όμως να στέκεται επάξια στα προηγούμενα κομμάτια. Το The Painless μοιάζει σαν να ήρθε από το Lost Paradise, και το Gothic κλείνει μελωδικά και όμορφα με το ορχηστρικό Desolate.\r\nΤο Gothic πια όσοι ασχολούμαστε και αγαπάμε τους Paradise Lost κατανοούμε απόλυτα την σημασία του για την μπάντα, και το πόσο επηρρέασε πέρα από άλλες μπάντες, πρώτα από όλα τους ίδιους στην, με αρκετές ενδιαφέρουσες, και διφορούμενες αλλαγές στον ήχο, στο στυλ τους στην μέχρι τώρα συνέχεια τους.\r\nΠέρα από αυτό είναι ο δίσκος που όταν θέλω να ακούσω Paradise Lost θα επιλέξω πρώτο, γιατί η όλη αυτή ατμόσφαιρα, ηχητική χροιά, αλλά κυρίως οι μελωδίες και τα ολοδικά του φωνητικά του Nick Holmes το έχουν κάνει αχώριστο και παντοτινό σύντροφο.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n