Rush - A farewell to kings

Rush: Xanadu (A farewell to kings, 1977)

Rush - A farewell to kings

Με την αυτοπεποίθηση που έδινε στους Καναδούς Rush η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους, το album ορόσημο του prog rock, "2112", η μπάντα μπήκε στο studio και ηχογράφησε το από πολλές απόψεις εξαιρετικό "A farewell to kings". Σε αντίθεση με την πρότερη δισκογραφία τους, οι Rush απομακρύνονται κάπως από το heavy blues / heavy rock ιδίωμα που υπηρετούσαν ακόμα και στο "2112", εισάγοντας δυναμικά τα synthesizers στον ήχο τους, ανοίγοντας έτσι νέες θύρες στην έμπνευσή τους και κατορθώνοντας έναν ήχο ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό και επιβλητικό.

\r\n\r\n

Ο δίσκος ξεκινά κάπως μουδιασμένα, με την απλά συμπαθητική ομώνυμη σύνθεση, που συνοδεύει το πολύ ωραίο και ενδιαφέρον εξώφυλλο, όπου ένας μονάρχης μαριονέτα αποχαιρετά με τον πλέον σκληρό τρόπο τη σαθρή επικράτειά του. Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει τη συνέχεια, αφού το "Xanadu", η καλύτερη ίσως σύνθεση που έβγαλαν οι Rush στα 70s, παρουσιάζει στο κοινό τους νέους Rush, μεγαλεπήβολους όπως πριν αλλά και πιο θαρραλέους και καινοτόμους, να μεταγράφουν το "Kubla Khan" του ρομαντικού ποιητή Samuel Coleridge και να πειραματίζονται με τα synths, που κυριολεκτικά κάνουν τη διαφορά σε μία ούτως ή άλλως εντυπωσιακή σύνθεση.

\r\n\r\n

Ύστερα από 12 λεπτά μουσικού οργασμού, η πρώτη πλευρά κλείνει και ο ακροατής γυρίζει γρήγορα το βινύλιο περιμένοντας κάτι εξίσου καλό. Και μόλις η βελόνα χαϊδεύει τον δίσκο, να και το "Closer to the heart", μία λυρική μπαλάντα με ασύλληπτα πανέμορφη μελωδία και στίχους βαθύτατα φιλοσοφημένους. Κυριολεκτικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις ελάχιστες φορές που η διδακτική ποίηση δεν ενοχλεί, αντίθετα γοητεύει. Συνέχεια με το μάλλον απλά καλό "Cinderella man" και το ήπιο "Madrigal",  δύο τραγούδια που λειτουργούν ως το καλύτερο διάλειμμα για τον επιβλητικό επίλογο.

\r\n\r\n

"Cygnus X-1" λοιπόν, μία επικών διαστάσεων αφήγηση για έναν ταξιδιώτη του διαστήματος που καταπίνεται από μία μαύρη τρύπα, για να βρεθεί στον κόσμο του Απόλλωνα και του Διονύσου. Το κομμάτι χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο εκ των οποίων περιλαμβάνεται στο "Farewell..." και το δεύτερο στον επόμενο δίσκο, το "Hemispheres". Η ενότητα που έχουμε εδώ είναι αρκούντως heavy, ατμοσφαιρική, αλλά και συχνά βίαιη. Πρόκειται για ένα αριστούργημα σχεδόν ισάξιο του "Xanadu", με άλλα λόγια για τον καλύτερο δυνατό επίλογο του album.

\r\n\r\n

Συνολικά, το "A farewell to kings" είναι το πρώτο βήμα για τους Rush της περιόδου 1977-1981. Εγκεφαλικό, φιλοσοφημένο και συνάμα λυρικό και υποβλητικό, το LP χαρίζει στιγμές σπάνιας συγκίνησης, έστω και αν περιέχει και δυο-τρεις συνθέσεις που δεν εντυπωσιάζουν όσο οι υπόλοιπες. Πού είναι το πρόβλημα όμως, αν τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι δύο τεράστιες (χρονικά και ποιοτικά) εποποιΐες και μία ακαταμάχητη μπαλάντα;

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.