Sacred Reich - The American Way

                       Οι Sacred Reich είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες thrash μπάντες για αρκετούς λόγους. Από τις πιο σημαντικές είναι η ποιότητα των τεσσάρων δίσκων της. Ο ίδιος ο γραφόντας απολαμβάνει ακροάσεις μόνο των δυο πρώτων από αυτά και θα ασχοληθεί με τον δεύτερο τους.  Ένας άλλος λόγος που για πολλούς θεωρείται κάτι τι πολύ αρνητικό, είναι οι μουσικές προσμίξεις στον thrash ήχο τους. Θα συμφωνήσω και σε αυτό αν και στο ‘’The American Way’’ τις θεωρώ πολύ επιτυχημένα συνδεμένες. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θεωρούνται από πολλούς μια περίσσια μπάντα στο προσκήνιο μιας και είναι επανασυνδεδεμένοι εδώ και μια δεκαετία και το μόνο που κάνουν είναι περιοδείες-συναυλίες με ξεκάθαρες δηλώσεις ότι δεν θα υπάρξει καινούριο υλικό. Παρ’ όλα αυτά, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να τους στερήσει την ήδη υπάρχουσα Ιστορία τους και την εκεί αξιολόγηση τους ως σημαντική μπάντα.

\r\n\r\n

                   Όλη η thrash σκηνή στις αρχες των 90s ήταν ένας ενεργός πυρινικός αντιδραστήρας με διαρροές. Όλοι θέλανε και  προσθέτανε κάτι το διαφορετικό για να ξεχωρίσουν. Οι Sacred Reich κρατούν αρκετά από τον ήχο του ντεμπούτου τους.  Μεσαίων ταχυτήτων κατά μεγάλο ποσοστό, αρκετά μονότονο αλλά όχι κουραστικό. Το ομώνυμο τραγούδι είναι κάπως έτσι αλλά  το πάθος στην φωνή με την ανάλογη κλιμακωτή ένταση στην μουσική κάνουν την διαφορά. Ακούς τον δίσκο και συμμετέχεις και συ σε ένα ηχητικό πάντρεμα ενός μετεωρίτη  που γκρουβάρει χωρίς αναστολές. Μιλάμε για ατελείωτο ξύλο στις συναυλίες τους. Δεν μπορεί, αν ακούσεις το ‘’Crimes Against Humanity’’, όσο σαρκαστικός και μικρόψυχος και  να ναι κάποιος, θα παραδεχτεί ότι εκστασιάζεται με τον τρόπο που εκτοξεύει τις λέξεις- κατηγορίες και θα σπάσει τα μούτρα του πάνω στο άθραυστο σολάρισμα του κομματιού. Ή το συμμετρικό μπάσο του ‘’State of Emergency’’  που πεπλατύνει τον ήχο της κιθάρας που του κάνει παρέα και οξογκώνει την βαρύτητα του ήχου τους. Επί της ευκαιρίας , όλες οι συνθέσεις είναι γραμμένες από τον Phil Rind (μπάσο/φωνή) ενώ τις τρειςαπό αυτές  τις μοιράζεται με τον Wiley (κιθάρα).  Η δύναμη εστιάζεται στο πάθος και στον τρόπο που παίζουν την μουσική τους στα οκτώ του τραγούδια παρά στην ποιότητα.
\r\n  
\r\n                      Η αυθόρμητη ή μη, επανάληψη των ίδιων  μουσικών μοτίβων τελικά στοιχίζει στο συνολικό αποτέλεσμα.Η δύναμη και η τραχύτητα να έχουν αμβλυνθεί.
\r\nΌποιος περίμενε ένα Ignorance  II θα απογοητευτεί. Άσε που  περιέχει και το απαίσιο funky  ‘’31 Flavors’’  που είναι εντελώς αταίριαστο  με το υπολοιπο μουσικό κλίμα και θέλει να τους δείξει μουσικά ανοιχτόμυαλους.  Από την άλλη έχει θρασογραμμές που τιμούν το παρελθόν τους όπως το ‘’Love…Hate’’. Ή το  μπαλαντοειδες (με ξέσπασμα-μετωπική σύγκρουση) ‘’ Who’s To Blame’’ που το τραγουδούσα πιτσιρικάς  στους δρόμους μιας και λατρεύω τους  στίχους τους, αμφότερα τραγούδια  θα τα ευχαριστλεμαι πάντοτε και παντού. Γενικότερα το επίπεδο των κοινονικοπολιτικών  και προσωπικών τους στίχων (και πάλι του Phil) είναι υψηλού επιπέδου. Όπως και η παραγωγή του Bill Metoyer  (παραγωγάρες σε αμέτρητες κυκλοφορίες των 80ς, ειδικά στον  Thrash ήχο) και το όμορφο εξώφυλλο από τον Paul Stottler (το ίδιο πρόσωπο που είχε ζωγραφίσει και τα προηγούμενα εξώφυλλα του συγκροτήματος).

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n