Saviour Machine - Saviour Machine I

                      Χριστιανισμός και Metal Μουσική δεν ήρθαν ποτέ τόσο κοντά όσο στην περίπτωση των Saviour Machine. Και μάλιστα τόσο ποιοτικά. Τα αδέρφια Clayton,Eric και Jeff (φωνή ο μεν, κιθάρα ο δε) ήταν ανέκαθεν η ψυχή της μπάντας και βρίσκοντας του σωστούς και φαντάζομαι ομοιδεάτες συναδέλφους ξεκίνησαν το ταξίδι τους πίσω στο 1989. Το ομώνυμο ντέμο cd του 1990 είναι παράδεισος για τα αυτιά με τον λυρισμό που το χαρακτηρίζει. Το 1993 βγαίνει το θαύμα’’ Saviour Machine I’’ και δανείζεται μόνο ένα τραγούδι από το demo ενώ ένα χρόνο αργότερα βγαίνει το δεύτερο Saviour Machine που δεν ρίχνει σκαλί την ποιότητα τους. Σοβαροί στίχοι, δυναμική μουσική. Μετά ξεκίνησαν την τριλογία (τετραλογία στην συνέχεια) των Legends. Λίγο πιο γοτθική μουσική, πιο ήρεμη, με τους στίχους και την φωνή του Eric να παίρνουν παραπάνω σημασία από τι χρειάζεται και η μουσική σταδιακά να χάνει δύναμη και πρωτοβουλίες. Πολύ πιάνο επίσης και τεράστιες διάρκειες στο υλικό τους κάπου τους αποδυνάμωσε (ειδικά στο Part III)  αλλά πάντοτε είχαν θαυμάσιες ιδέες στις συνθέσεις τους. Καταριέμαι που δεν τους είδα ποτέ ζωντανά…

\r\n\r\n

                     Το ‘’Carnival Of Souls’’ που δίνει το εναρκτήριο έναυσμα για αλυσιδωτές αντιδράσεις πόνου και χαράς, είναι το μοναδικό τραγούδι που προυπήρχε από το demo. Ο εσωτερικός κόσμος συνθλίβεται, το μυαλό ξυπνάει, οι μελωδίες σε διαπερνούν. Μια σπείρα που ανάμεσα στα αυλάκια της κρύβεται όλη η ουσία της μουσικής τους. Παθιασμένα, βαριά φωνητικά ή ψαλμωδίες, κιθάρες που φτερουγίζουν αγγελικά riffs και ρυθμοί που σε κρατούν σε εγρήγορση. Ωραία όλα αυτά αλλά τι γίνεται με τα νέα τους τραγούδια. Το ‘’Force Of  The Entity’’  αυτοσυστήνεται δυναμικά. Η φωνή παραμένει κορυφαία, ο άνθρωπος με το λευκό μακιγιάζ και το πετράδι πιο πάνω από τον κρόταφο κατέχει το Δώρο του Θεού στην χροιά του και στην απόδοση της. Οι στίχοι δικοί του, η μουσική σε συνδυασμό με τον αδερφό του. Τρομερά συγκεντρωμένες συνθέσεις, απίστευτα ολοκληρωμένα σαν τραγούδια. Η μουσική τους σε αγγίζει όσο ελάχιστες. Αν παίζανε τέτοια μουσική στην τοπική μου εκκλησία, θα πήγαινα πρώτος κάθε Κυριακή….

\r\n\r\n

                     Αν και οι στίχοι τους μιλάνε περί ενός, όχι και τόσο αγαπητού θέματος για τον μέσο μεταλλά, εντούτοις είναι αρκετά σκοτεινοί. Το  ίδιο ισχύει και για την μουσική τους. Το πιάνο/πλήκτρα του Rob Watson ενισχύει την σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα πολυφωνικά τις κάνουν ακόμα πιο ζοφερή. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όσο ακούς το ‘’Ludicrous Smiles’’, που σε γρατζουνάει  στα ευαίσθητα σημεία. Ωδή στην δημιουργία. Από την μια πλευρά η ηθική πλευρά μιας Σειρήνας (αναφέρω πολύς συχνά την φωνή για τον μοναδικό λόγο ότι μιλάμε για την ΦΩΝΗ) και από την άλλη η αποκαλυπτική αρχιτεκτονική συνδυασμού μουσικών οργάνων.  Ηχητικά δεν διστάζει να γίνει ακραίο (στα όρια τους πάντοτε) και άλλοτε να γαληνέψει και ατάραχα να σου χαρίσει τις μελωδίες του. Δεν πλατειάζει ποτέ, είναι 100% ουσία και γι αυτό δεν χάθηκε ποτε στην λήθη. Στο δεκάλεπτο ‘’Killer’’ , μια ανατολίτικη παλίρροια σε σκεπάζει. Μια ελαφρά μελαγχολία σε διαπερνά σε κάθε τραγούδι όπως και σε αυτό, χάρη στην εκστασιασμένη εκδήλωση στενοχώριας και πόνου σε λαλιά και παίξιμο. Και όταν φτάνει στα αυτιά μου το ‘’Christians And Lunatics’’ πέφτουν όλα τα τείχη. Θελκτικό σολάρισμα, εκδηλωτικό ξεψύχισμα, ρυθμικό ταρακούνημα με τον drummer να παίζει σαν φίδι που συσπάται και προσπαθεί να σε πείσει να δαγκώσεις αυτόν το απαγορευμένο καρπό. Και δεν υπάρχει περίπτωση να αντισταθείς. Οι αδερφοί Clayton έχουν σπουδάσει ψυχοναυτική και τους είναι πανεύκολο να πλέουν μέσα σου με μοναδικό όπλο-σκεύος-πλοιάριο τραγούδια σαν το ‘’The Mask’’.  Η αρμονία δεν είναι επισκέπτης αλλά μόνιμος κάτοικος σε τέτοια τραγούδια. Υπερπληρεί τις προυποθέσεις για να σε ‘’γονατίσει’’ μια και για πάντα.  Ο δίσκος διαρκεί πάνω από μία ώρα με το ‘’Jesus Christ’’ να κλείνει την αυλαία και να θρυμματίζει για μια τελευταία φορά την ψυχή σου μέχρι να βάλεις ξανά να ακούσεις το δίσκο. Πολύ σύντομα, στο εγγυούμαι.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n