Shadow Gallery - Carved in Stone

                       Όπως σε όλες τις υποκατηγορίες της metal μουσικής, έτσι και το Progressive Metal έχει τις δικιές της Σχολές. Dream Theater, Fates Warning, Queenryche. Ε μια άλλη είναι των Shadow Gallery. Ξεχωριστός, ζεστός ήχος, τεχνική, τραγουδοποιία, και πάνω από όλα καμμιά διάθεση να αντιγράψουν ή να κάνουν κάτι από ανάγκη. Όσοι τους έχουν παρακολουθήσει ζωντανά, έχουν μαγευτεί. Δεμένη μπάντα και αγαπημένοι όλοι μεταξύ τους. Μόνο ο πολυοργανίστας-χταπόδι με 9 μπακέτες- Nevolo δεν είναι αρχικό μέλος μιας και εισχώρησε στη συγκρότημα το 1996, εποχής ‘’Tyranny’’. Δυστυχώς πλέον, όταν ξεκινάμε μια συζήτηση περί Shadow Gallery, θα θυμούμαστε ότι σαν σήμερα (29/10) απεβίωσε ο αρχικός τους τραγουδιστής ,Mike Baker. Ένα ανθρώπινο αηδόνι. Και υπήρξε αναντικατάστατος (λατρεύω το νέο τους τραγουδιστή αλλά Baker δεν θα ξανά υπάρξει). Αγαπημένες μου δισκογραφικές δουλειές οι πρώτες δύο, η μία πολύ πιο μελωδική , η δεύτερη πιο προοδευτική. Και ο κλήρος πέφτει στο….. 

\r\n\r\n

                             Carved In Stone. Ή αλλιώς χαραγμένο στο μυαλό αιώνια. Κάθε στίχος, κάθε νότα, κάθε ήχος. Το ‘’Cliffhanger’’ διατυμπανίζει την έναρξη του μαγευτικού ταξιδιού της μιας ώρας στο χωροχτόνο της Μουσικής Πανδαισίας και Απόλαυσης. Πλήκτρα συζεύγονται με ακουστικές κιθάρες και μόλις ο ηλεκτρισμός κάνει την παρουσία του, νιώθεις και την φιλόξενη φωνή του Mike. Κατάρα στην συγκεκριμένη μέρα που αποφασίστηκε αυτή η φωνή να μην ξανακουστεί ζωντανά ποτέ. Διπλές κιθάρες μεταβιβάζουν όλες τις αρμονίες που τεχνάζονται και απανωτά μελωδικά και συνάμα επιδέξια σολαρίσματα ανεγείρουν τις αισθήσεις. Για πολλούς (και εμένα περιλαμβανόμενου) το καλύτερο τραγούδι έχει βαπτιστεί ‘’Crystalline Dream’’. Με μια λατρεμένη επωδό (ρεφραίν)που με διαπερνά κάθε φορά που το ακούω. Και μιλάμε για εκατοντάδες φορές. Η συναρμογή των ήχων που ακούγεται σε αυτό το τραγούδι θα έπρεπε να θεωρείται το 8ο θαύμα του κόσμου. Αντίθετα με πολλούς progsters, δεν κομψέυονται της τεχνικής αλλά μένουν στην ουσία.

\r\n\r\n

                           Οι συνθέσεις είναι ομαδικό αποτέλεσμα. Και υποστηρίζεται μουσικά από όλους. Οι νότες αντηχούν εξουσιαστικά με μοναδική κυβερνώσα την Μελωδία. Θέλεις πολυφωνικά, κιθάρες, φλάουτο, πλήκτρα, μπάσο, ντράμμινγκ και όλα να συνεργάζονται αλληλουποστηριζόμενα και να υπηρετούν την σύνθεση; Άκου μωρέ το ‘’Don’t Ever Cry, Just Remember’’. Οι τύποι χλευάζουν την επιδειξιομανία. Πιο ταπεινοί, δεν γίνεται. Μην ξεγελιέσαι όμως, δεν είναι απλοικοί. Η εγκράτεια τους είναι φυσικό προσόν, δεν είναι επιτηδευμένοι αλλά ούτε και αδυναμία τους. Γνωρίζουν πότε να ξεσπαθώσουν από το βάρος των πλήκτρων ή να θορυβοφορτώσουν τα μουσικά τους όργανα. Η ηρεμία που διαπνέει τον ήχο τους δεν είναι προιόν οκνηρίας αλλά Δημιουργικότητας. Η Φωνή τόσο συναισθηματική που νομίζει ότι θα σκάσει. Και όμως οι ψιλές του ή ο μελαγχολικός τόνος της χροιάς του κόβει σαν λεπίδι. Ειδικά αν οι στίχοι σε ιθύνουν σε ένα νοσταλγικό νερό τοπίο σαν το ‘’Alaska’’. Ειδικά αν λείπεις μήνες από το σπιτικό σου, ΜΗΝ το ακούσετε, σας γράφω εκ πείρας. Και επειδή ο σωστός προοδευτικός ήχος αν μη τι άλλο, δεν πρέπει να μην περιορίζεται, πρέπει να ρισκάρει και να προτείνει, να μην θωπεύει τα αυτάκια κανενός, υπάρχει το 22λεπτο ’ ‘Ghostship’’ για να πείσει και τους πιο απαιτητικούς. Ιδέες που συσσωρεύονται και μετατρέπονται σε φανταστικούς ήχους, που γειτνιάζουν με την ηχητική τελειότητα. Ένα ηχηρό πανδαιμόνιο που εκδικείται για όλο τον λυρισμό που προηγήθηκε στις προηγούμενες συνθέσεις . Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n