Solstice - Lamentations

\r\n\r\n

~~                    Το Epic Doom Metal δεν είναι και το πιο γνωστό ή αγαπητό είδος στους ακροατές της metal μουσικής. Λιγοστοί οι φανατικοί οπαδοί της και ακόμα λιγότερα τα συγκροτήματα που ειδικεύονται στο χώρο αυτό.  Οι διδάξαντες Candlemass και Solitude Aeternus, οι Παλιοί, Solstice, Sorcerer ,Scald, Forsaken και μετά οι  νέες φουρνιές με τρανταχτά ονόματα αυτά των Isole, Atlantean Kodex, Procession και δεκάδες άλλα. Δισκογραφικά, εκτός από τις μπάντες-πιονέροι, οι υπόλοιπες δεν έχουν  καταθέσει πολύ υλικό μέχρι σήμερα. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε οι Solstice οι οποίοι κυκλοφόρησαν δυο διαμάντια στα 90ς και μετά την επανασύνδεση τους το 2007 να υπάρχει μόνο το ‘’Death’s Crown Is Victory’’ ep να κοσμεί τις δισκοθήκες μας. Αν και υπάρχει πλούτος σε διάφορα eps και splits, ο μάλλον περίεργος χαρακτήρας του αρχηγού και μοναδικού αυθεντικού μέλους, Richard Walker (ιδιοκτήτης της The Miskatonic Foundation), ευθύνεται ως ένα πολύ μεγάλο μέρος που δεν υπήρχε δισκογραφική συνέπεια ή σταθερότητα στις επιμερούς συνθέσεις μέσα στα χρόνια που περάσανε.
\r\n                      Μια σύντομη ορχηστρική εισαγωγή απλώνει τα πένθιμα χέρια της πρωτού ο μπάσος ήχος της παραγωγής  αντηχήσει δυναμικά. Η φωνή του Simon, καθαρή και πένθιμη. Τραβάει τις λέξεις όσο μπορεί να δίνει έμφαση σε κάθε μια από αυτές. Γενικότερα το ‘’Lamentations’’ είναι πιο doomish από το ‘’New Dark Dawn’’ και αυτό βγαίνει ακόμα και στην φωνή.  Το καλύτερο παράδειγμα του δίσκου ως πρώτη επαφή με τον ήχο τους θα πρότεινα το ‘’Only The Strong’’ με τον αργόσυρτο καταδικαστικό του ριφοσκελετό που κουρδίζει κάθε νεύρο του τμήματος του εγκεφάλου που δρουν στενάχωρα συναισθήματα. Η κιθαριστική απειλή συγκαλύπτεται με την απαλή φωνή που στηλώνεται σε στιγμές και εξαναγκάζει τις τρίχες του κορμιού σου να μιμηθούν. Απερίγραπτος τυμπανιστικός οργασμός κορυφώνεται συχνά και σώζει καταστάσεις, ειδικά όταν φαλτσάρουν κάπως τα φωνητικά. Οι μεμβράνες των τυμπάνων  αντικαθιστούν τις μεμβράνες των χορδών. Τα κιθαριστικά μέρη (ακούω και λίγο παλιούς Paradise Lost στον ήχο τους) ξεπροβάλλουν από την ομίχλη που δημιουργεί η μπασαδούρα  και εξυψώνουν στα ουράνια τις συνθέσεις τους.
\r\n                        Η μουσική των Solstice δεν είναι μίζερη ούτε βοήθημα για ύπνο ή κλάψα.  Διασύρουν τέτοιες φήμες που θα μπορούσαν να συνοδεύουν μια doom μπάντα. Ανελέητο και ‘’επικό’’ χτύπημα σε τραγουδάρες όπως το  ‘’Absolution In Extremis’’ ,Wintermoon Rapture  και ‘’ Neither Time Nor Tide’’ . ΕΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ. Σαν τα θεσπέσιο και ταιριαστό εξώφυλλο με το κάψιμο των νεκρών ηρώων στα καράβια τους . Απαράμιλλες  συναισθηματικές φορτίσεις στο ‘’These Forever Bleak Paths’’   με τον επικό προμαχώνα να λειτουργεί άψογα και να επιτρέπει στη doom αγέλη να επιτίθεται μέχρι εξάντλησης σου. Εσώκλειστο σκοτάδι που στην δικιά μας διάσταση μεταμορφώθηκε σε μουσική.  Ένα δεύτερο ορχηστρικό με ακουστικές κιθάρες ξεκουράζει από το συγκινησιακό βάρος που φέρω στα μισά του δίσκου. 
\r\n                       Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και η κατάδυση συνεχίζεται. Η θλίψη απεικονίζεται με ήχους και οι πέντε Άγγλοι ερμηνεύουν τους ρόλους  τους μην αφήνοντας ακτίνα φωτός να ξεπροβάλλει από τις ρωγμές  και τις χαραμάδες αυτού του κατεστραμμένου καταφύγιου.  Όπως πάντα όμως το κάνουν δυναμικά και με ένταση. Τα ριφς ιππεύουν ασταμάτητα όσο και αργά αλλά ο ήχος των οπλών τους εντείνεται  σε κάθε σπιθαμή τους.  Επίπονη η σχεδόν μια ώρα της διάρκειας του ‘’Lamentations’’ αλλά η ανταμοιβή μεγάλη. Τα παρακάτω γραφόμενα των ιδίων, τα λένε όλα…
\r\n‘’Every Day, Another Pain
\r\nEvery Dawn I Die, At Dusk We Pray’’
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n