WAYLANDER - Reawakening Pride Once Lost

~~          Celtic Folk Metal. Ποιες μπάντες μας έρχονται στο μυαλό κάτω από αυτήν την περιγραφή; Αν είναι μπάντες σαν τους Finntroll, δυστυχώς δεν σου τα μάθανε καλά. Πρώτον πρέπει να είναι μπάντα από το Ηνωμένο Βασίλειο. Δεύτερον να είναι folk αλλά όχι για τα εμποροπανίγυρα. Τρίτον να είναι Metal, όχι χαζοχαρούμενα βλάχικα με παραμορφωμένα φωνητικά. Για πάμε πάλι μια προσπάθεια. Cruachan είπες; Ναι,αυτή είναι η σωστή απάντηση; Skyclad;Σε αυτούς αξίζει ακόμα και ως ιδρυτές να αναφερόμαστε. Τι άλλο; Μια πιο μικρή μπάντα, οι Βορειοιρλανδοί Waylander. Το συγκρότημα ιδρύθηκε πίσω το 1993 από τα αδέρφια O’ Hagan και σύντομα το Κέλτικο αίμα που κυλούσε στις φλέβες τους μετάτρεψε την αγάπη τους για το κλασσικό metal σε αυτό που τελικά εξελίχτηκαν. Δυο demos και τα νερό μπήκε στο αυλάκι. Το ‘’Reawakening Pride Once Lost’’ (1998) ντεμπούτο τους είναι ένα εκπληκτικό δείγμα Celtic Folk Metal. Οι Waylander βγάζουν αραιά και που δίσκους έχοντας κυκλοφορήσει συνολικά τέσσερις σε μια 20ετία πάνω κάτω ενώ παραμένει μόνο ο τραγουδιστής και ο μπασίστας από τα αρχικά μέλη. Για νιώστε…
\r\n                    Τέσσερις μεταλλάδες και ένας που αγαπά και παίζει παραδοσιακά όργανα της πατρίδας τους ενώνουν τις δυνάμεις τους. Το νεανικό της ηλικίας τους, τους παρέχει πάθος και ζωντάνια. Μια ορχηστρική εισαγωγή σε βάζει στον κόσμο τους, τα πνευστά σε φυσούν πολύ βόρεια. Εξαιρετικοί ρυθμοί δίνουν ένα πολεμόχαρο χορευτικό τόνο όσο τα Tin Whistles αδειάζουν τον αέρα της τιμής τους μέσα στους μαγικούς τους σάκους. Τα φωνητικά είναι ακραία και τσιριχτά αλλά ακούγονται πολύ ταιριαστά μιας και ακούγονται γεμάτα οργή και κατάρες. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι μιας και έχουν τρομερή αλληλουχία και μουσική σύνδεση. Τα τύμπανα/κρουστά και συγκεκριμένα τα Bodhran επικαλούνται τους Παγανιστικούς Θεούς και εμφυσούν τιμή και δύναμη στους πολεμιστές. Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, αρμονίες που θυσιάζονται πάνω στον βωμό του θυμού, μελωδίες που θρηνούν για τους χαμένους. Ακόμα και οι φωνές σπάνε εκείνη την στιγμή, πονάνε και θρηνούν.
\r\n                  Οι Ατρόμητοι των Waylander συνδυάζουν πανέμορφα τα παραδοσιακάστοιχεία με τα ροκ στο σωστό ισοζύγιο και το αποτέλεσμα ενθουσιάζει. Όταν επιλέγουν να δώσουν μεγαλύτερη βάση στο φολκ στοιχείο, γεννιούνται συνθέσεις σαν το ‘’Gaelic Dawn’’. Μικρές, με έντονο το σημείο των μελαγχολικών πνευστών (όπως και στο εισαγωγικό τραγούδι) και μια στενόχωρη νοσταλγία στην φωνή. Αυτό λειτουργεί προς όφελος τους μιας και πάντα ακολουθείται από μια θυμωμένη σύνθεση που τα riffs ακούγονται ως τιμωροί, τα φωνητικά σαν δαιμόνια της Φύσης και τα τύμπανα έχουν μια άσβεστη φλόγα μέσα τους. Το ‘King Of The Fairies’’ το θεωρώ από τα καλύτερα του δίσκου μιας και συνδυάζει μέσα στην ίδια σύνθεση και τους δυο κόσμους που αγκαλιάζουν εγκάρδια οι Waylander χωρίς κανένας από τους δυο να υποχωρεί στιγμή. Τόσο ρυθμικό, μεγαλεπίβολο και ξεσηκωτικό που αποκλείεται να μην σε εμφυσήσει με ενδιαφέρον. Η κληρονομιά των προγόνων τους,  τους ευλογεί με ωραίες μελωδίες που θα μπορούσαν να χορεύονται από τον λαό τους αν δεν τα είχαν επιμεταλλώσει με κρύο ατσάλι και πνευματική λάβα. Τώρα πλέον η μουσική τους ανήκει σε ΕΜΑΣ.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n