Temperance - Of Jupiter and Moons

TEMPERANCE - Of Jupiter and Moons (Official Video)

ΚΛΩΝΟΣ ΜΕΝ, ΑΞΙΟΣ ΔΕ

Η Ιταλία ανέκαθεν ήταν βασικός χορηγός σε συμφωνικό metal, europower metal αλλά και μπάντες με γυναικεία φωνητικά. Οι Temperance είναι ένας συνδυασμός  όλων αυτών και περισσοτέρων. Ξεκίνησαν το 2013 και η μπάντα αποτελούνταν από τα αδέρφια Capone (drums ο ένας, κιθάρες ο άλλος), την Chiara στη φωνή, και άλλα δυο μέλη σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα. Η Scarlet Records τους είχε υπό την στέγη της και μαζί κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους, εμπλουτίζοντας δίσκο με δίσκο την μουσική τους. Τελευταίος δίσκος ήταν το 2016 με το ‘’Earth Embrace Us All’’  (http://metalzone.gr/reviews/temperance-earth-embraces-us-all) να είναι αρκετά καλό. Φτάνουμε στο 2018 και βλέπουμε μια άλλη μπάντα από πλευρά σύνθεσης. Τα αδέρφια έχουν φύγει, η Chiara έχει φύγει. Ο Marco Pastorino (κιθάρες) κινεί όλα τα συνθετικά νήματα πλέον. Η μπάντα αποκτά δυο νέους τραγουδιστές, και των δυο φύλων. Ο νέος τους δίσκος, ‘’ Of Jupiter and Moons’’ θα κυκλοφορήσει και πάλι από την Scarlet Records στις 20 Απριλίου, σε digipak cd όπως συνηθίζουν.  Το όμορφο εξώφυλλο είναι του Yann Souetre (έκανε το εξώφυλλο και για το ‘’The Source’’ των Ayreon) ενώ πολύ καλά έπραξαν και εμπιστεύθηκαν την μίξη και το μάστερ στον  Jacob Hansen.

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τους ήχους των Temperance, είναι Nightwish. Ο τρόπος που τραγουδά, οι εναλλαγές στις φωνές, οι ρυθμοί, οι μελωδίες, τα πιο folk στοιχεία, τα πλήκτρα που χορεύουν, αυτό το αεράκι που φυσά στην Νυκτερινή Ευχή.  Είναι τόσο πιασάρικες οι μελωδίες που κυριολεκτικά κυριάρχησαν ανάμεσα σε ένα πιο άβολο και αταίριαστο περιβάλλον που δοκιμάστηκαν και οι ήχοι τους έγιναν αρεστοί ακόμα και σε μη metal κοινό. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Κάτι καλό συμβαίνει στη μουσική τους.  Οι ενορχηστρώσεις δεν είναι πολύπλοκες αλλά έχουν ‘’ζουμί’’ για να ασχοληθείς. Κάποια σημεία ακούγονται πιο άδεια, πιο αδύνατα, με τις κιθάρες να χάνουν σε ισχύ αλλά ποτέ τόσο ώστε να τους θεωρήσεις  πιο μαλθακούς από όσο είναι στην ηχητική τους πραγματικότητα. Δεν καινοτομούν, ακούγονται σαν τα είδωλα τους και άλλες μπάντες που τους ακολουθούν. Τα λιγοστά folkish στοιχεία είναι το αλατοπίπερο της μουσικής τους. Πολλά τα ηχοχρώματα που ζωγραφίζουν οι δυο φωνές και αν και κανενός δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, οι χροιές τους είναι ευχάριστες.  Τα πλήκτρα εξερευνούν και ανακαλύπτουν μελωδίες που είναι συμβατές με την δύναμη της κιθάρας χωρίς να ακούγονται παράταιρα. Ένας ακόμα δίσκος έρχεται να προστεθεί και να ευχαριστήσει οπαδούς και ακροατές του συμφωνικου, female fronted metal, χωρίς όμως να μπορεί να ηγηθεί ή να προσφέρει κάτι το καινούριο ή ιδιαίτερο. Διόλου άσχημο. Αααα, και συμβουλή προς την μπάντα, να  περιορίσουν τα ανδρικά φωνητικά όταν τραβούν για αρκετή ώρα μόνα τους.

Copyright 2024. All Right Reserved.