SHADOW PLAY Vol.3 BAND OF FRIENDS @ Kyttaro Live Club
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΜόλις 2 μήνες μετά το Shadow Play Vol.2 και όπως είχε ήδη προαναγγελθεί από τότε, τo Rory Gallagher Greece αποφάσισε να κακομάθει τους εν Ελλάδι φίλους του Rory Gallagher αλλά και της καλής rock μουσικής εν γένει, ανακοινώνοντας ότι στο Shadow Play Vol. 3 την αθάνατη μουσική του Rory θα μοιραστούν μαζί μας για 2 βραδιές οι Band Of Friends, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Gerry McAvoy και Ted McKenna (οι 2 μακροβιότεροι συνεργάτες του) μαζί με τον “νέο” Marcel Scherpenzeel ο οποίος έχει αναλάβει το τιτάνιο έργο του να αναπαράγει επί σκηνής τον μοναδικό ήχο του Rory. Μαζί τους την Παρασκευή και το Σάββατο αντίστοιχα οι Big Ballz και οι Remember Lizzy, 2 από τις καλύτερες ελληνικές tribute μπάντες.\r\n
\r\n
\r\nΠαρασκευή βράδυ λοιπόν και κατηφορίζω προς το Κύτταρο όπου κάποιος λίγος κόσμος περίμενε από νωρίς έξω από το μαγαζί. Λίγο μετά τις 9 οι πόρτες άνοιξαν αλλά για αρκετή ώρα η προσέλευση ήταν πολύ χαμηλή, κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι για το αν η συνολική προσέλευση θα αρκούσε για να στηρίξει 2 συνεχόμενες βραδιές.\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΔεν άργησα ωστόσο να διαψευσθώ καθώς λίγο πριν τις 10 και ενώ οι Big Ballz είχαν ήδη καταλάβει την σκηνή, ο κόσμος είχε αυξηθεί και… συνέχιζε. Ακολουθώντας το κλίμα της βραδιάς, οι Big Ballz επέλεξαν να παίξουν μερικά από τα πιο bluesy κομμάτια των AC/DC. E και; Το Κύτταρο ούτως η άλλως άρχισε να ζεσταίνεται καθώς το πάρτι είχε ξεκινήσει, με κομμάτια όπως το Little Lover, το Squealer ή το Touch Too Much και το Highway To Hell, ενώ στο The Jack η μπάντα έκανε πάσες στο κοινό, με ολόκληρο το Κύτταρο να τραγουδάει “she’s got the jack”. Περίπου 40 λεπτά αργότερα και ενώ είχαν επιτελέσει με το παραπάνω το έργο τους, να μας προετοιμάσουν για μια ιδιαίτερη βραδιά, οι Big Ballz αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΗ ώρα ήταν ήδη 11 όταν ένας κεφάτος Gerry McAvoy έκανε πρώτος την εμφάνισή του στη σκηνή, γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό. Ο Ted McKenna και ο Marcel Scherpenzeel τον ακολούθησαν και αυτό που ζήσαμε από το πρώτο μόλις λεπτό της εμφάνισής τους και για τις επόμενες 2 ώρες περίπου μόνο μαγικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μαγικό γιατί είχαμε τη ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά την μουσική του Rory και μάλιστα όχι από μια οποιαδήποτε μπάντα αλλά από τους ανθρώπους που μαζί του για πολλά χρόνια ηχογράφησαν και “όργωσαν” συναυλιακά τον κόσμο. Ναι, ο Marcel Scherpenzeel δεν έπαιξε ποτέ ζωντανά με τον Rory ωστόσο ήταν ηλίου φαεινότερο σε όλους ότι ο άνθρωπος μάλλον προσεύχεται κάθε βράδυ στο εικόνισμα του Rory. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξηγηθεί η εμφάνισή του πάνω στην σκηνή, όπου ένιωθε την κάθε νότα που έπαιζε και τον κάθε στίχο που τραγουδούσε, λες και διαμέσου του ο αείμνηστος Rory έψαχνε έναν τρόπο να έρθει ξανά κοντά μας. Δίπλα στην σχεδόν μυστικιστική φιγούρα του Scherpenzeel βρισκόταν ένας ιδιαίτερα ευδιάθετος Gerry McAvoy, ο οποίος δεν μπορούσε να μείνει λεπτό ακίνητος, αλληλεπιδρούσε συνεχώς με το κοινό και δεν παρέλειπε ανάμεσα στα τραγούδια να διηγηθεί ιστορίες από την πολυετή κοινή του πορεία με τον Rory ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην σχεδόν μυθική πλέον (και ταυτόχρονα επεισοδιακή) εμφάνιση τους στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1986. Πίσω τους η ήρεμη δύναμη του μονίμως χαμογελαστού Ted McKenna, ο οποίος με το παίξιμό του δικαιολόγησε γιατί μαζί με τον Rory Gallagher τον έχουν εμπιστευτεί μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της rock μουσικής.\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΌσον αφορά την επιλογή των κομματιών, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που δεν έμεινε ικανοποιημένος καθώς η μπάντα έδωσε έμφαση στις καλύτερες στιγμές του Rory, είτε μιλάμε για rock είτε για blues, χωρίς βέβαια να λείψουν κάποια λιγότερο παιγμένα τραγούδια. Αξίζει να αναφερθεί ότι η μπάντα δεν θα έπαιζε τα ίδια τραγούδια και τις 2 βραδιές, άρα αυτό σίγουρα θα ήταν ένα κίνητρο για κάποιους για να πάρουν μια overdose από τον Rory και αυτούς τους εξαίρετους μουσικούς. Σίγουρα όσοι πρόλαβαν να παρακολουθήσουν τον Rory Gallagher στην ιστορική συναυλία του 1981 να έχουν μια πιο διαφωτιστική άποψη αλλά προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο που να μπορεί να έρθει πιο κοντά στην εμπειρία του να έχεις δει από κοντά αυτόν τον μεγάλο μουσικό: οι 2 μακροχρόνιοι συνοδοιπόροι του και ένας άνθρωπος ο οποίος αν και έχει μεγάλα παπούτσια να γεμίσει, αποφεύγει τις μιμήσεις και τις συγκρίσεις και δίνει νόημα στην έκφραση “αποτείω φόρο τιμής”. Όσο για τον κόσμο, μπήκε αμέσως στο νόημα της βραδιάς και τραγούδησε μαζί με την μπάντα (με αποκορύφωμα το κλασσικό “yeah yeah yeah” στο Philby) και αν μη τι άλλο πιστεύω πως εκείνο το βράδυ οι περισσότεροι φύγανε από το Κύτταρο λιγάκι πιο ευτυχισμένοι. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΗ εμφάνιση των Band Of Friends ήταν σίγουρα μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό, ιδίως όσοι έχουν σημαδευτεί από την μουσική του Rory Gallagher αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να έχουν την ευκαιρία να τον δούνε από κοντά. Ίσως αυτή η βραδιά να μπόρεσε να μας φέρει λίγο πιο κοντά στο να αντιληφθούμε το μεγαλείο αυτού του μεγάλου αλλά ταυτόχρονα σεμνού μουσικού και ανθρώπου που ήταν ο Rory Gallagher. Για άλλη μια φορά πολλά συγχαρητήρια στο Rory Gallagher Greece και σε όσους βοήθησαν στο να γίνει πραγματικότητα αυτή η μαγική βραδιά.\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nReport: Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας\r\n
\r\n
\r\nPhotos: Δημήτρης Χατζημωυσής / Jim Hatzimoisis, Photography \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n