Black Sabbath - Master of reality

Με την αυτοπεποίθηση που έδινε στην πρώτη heavy metal μπάντα του πλανήτη η επιτυχία των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών της, οι Sabbs μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το αξεπέραστο αριστούργημά που ακούει στον όνομα "Master of reality". Ήδη το 1970 οι Led Zeppelin είχαν κυκλοφορήσει τον τρίτο δίσκο τους, η δεύτερη πλευρά του οποίου περιείχε κυρίως country και folk πειράματα, που τότε είχαν απογοητεύσει κριτικούς και οπαδούς -σήμερα, όλοι τα προσκυνούν. Με αφορμή τη χλιαρή αποδοχή του "Led Zeppelin III", ο Iommi θεώρησε φρόνιμο η δική του μπάντα να ηχογραφήσει το πιο σκληρό album που είχε δημιουργηθεί ποτέ. Κατέβασε, λοιπόν, τα κουρδίσματα στην κιθάρα του, ενώ ο Geezer έγραψε μερικούς από τους σκοτεινότερους στίχους στην ιστορία της rock μουσικής. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και την έμπνευση που κυριολεκτικά ξεχείλιζε από τους τέσσερις μουσικούς, τότε αντιλαμβανόμαστε εύκολα πώς γεννήθηκε το θαύμα του "Master of reality".

\r\n\r\n

Νιώθω κάπως περίεργα να πρέπει να περιγράψω τα αυτονόητα, ωστόσο θα το αποτολμήσω: Οι 8 συνθέσεις του δίσκου περιέχουν δύο μικρά ορχηστρικά κομμάτια ("Embryo" & "Orchid") που λειτουργούν ως εισαγωγές, και μία μπαλάντα ("Solitude"). Τα υπόλοιπα πέντε τραγούδια, όλα τους αρκούντως heavy, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, αποτελούν πραγματικά κομψοτεχνήματα. Αργά και γρήγορα σημεία εναλλάσσονται αρμονικά, ο Ward στα τύμπανα βαστάσει τα μπόσικα, ο Ozzy παραδίδει μαθήματα ψυχωμένων ερμηνειών και ο Geezer στηρίζει όλο το οικοδόμημα, το αστέρι όμως της παράστασης είναι ο ταλαντούχος Iommi, που δομεί τα τραγούδια πάνω σε ασύλληπτης ποιότητας riff, κατασκευάζοντας κατ’ ουσίαν ολομόναχος τον μελλοντικό ήχο του heavy metal. Εδώ, οι blues επιρροές έχουν πάει περίπατο, δίνοντάς τη θέση τους σε βαριές κι ασήκωτες συνθέσεις που δεν έχουν χάσει ούτε ελάχιστη από τη μαγεία τους, 43 χρόνια μετά. Κι αν δεν σας αρκούν όλα αυτά, τότε μάθετε ότι στο "Solitude" ο άρχοντας παίζει και πιάνο και φλάουτο.

\r\n\r\n

Να μιλήσουμε για επιρροές; Άσκοπο. Απλά ακούστε όλο το grunge κίνημα (Nirvana, Soundgarden, Screaming trees) ή το stoner-rock από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 κι εξής (Electric Wizard, Orange Goblin, Kyuss, Audioslave, Queens of the stone age). Ή αν δεν βαριέστε, ρίξτε μια ακρόαση στο "Black album" (1991) των Metallica και βρείτε τα riff του "Master of reality" σε κάθε πιθανή γωνιά (βλ. "Wherever I may roam", "Sad but true", "Don’t tread on me"). Χρειάζεται άραγε να αναφερθώ ξεχωριστά στο παρακλάδι του doom metal; Γι’ αυτό, ας μη μιλήσουμε για επιρροές, γιατί θα μας πιάσει νευρικό γέλιο.

\r\n\r\n

Στον στιχουργικό τομέα, θα ήθελα να τονίσω μία πλευρά του συγκροτήματος που συνήθως περνάει απαρατήρητη: Τη χριστιανική θεματολογία. Πράγματι, οι στίχοι των "After forever" και "Lord of this world", αλλά και του "Children of the grave" με την ευρεία έννοια, κρύβουν από πίσω τους μία στέρεη χριστιανική κοσμοαντίληψη (και μάλιστα καθολική), που περιλαμβάνει την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, στην ύπαρξη του Διαβόλου και στην πεποίθηση ότι η αγάπη τα υπερνικά όλα. Ίσως, βέβαια, το χριστιανικό στοιχείο να εξαντλείται στο μεγαλύτερο ποσοστό του στο πρόσωπο του Geezer, που έγραφε και τους περισσότερους στίχους, δεν παύει πάντως να εντυπωσιάζει η παρουσία του. Από εκεί και πέρα, στο "Into the void" η μπάντα προειδοποιεί για την καταστροφή του πλανήτη εξαιτίας της ρύπανσης , στο "Sweet leaf" υμνεί συγκεκαλυμμένα τη μαριχουάνα, ενώ στο "Solitude" σκιαγραφεί τη θλίψη ενός εγκαταλελειμμένου εραστή.

\r\n\r\n

Συνοψίζοντας, το "Master of reality" είναι ο πιο heavy δίσκος της πιο heavy μπάντας της δεκαετίας του ’70. Οι συνθέσεις κινούνται όλες σε δυσθεώρητα επίπεδα και οι στίχοι, αν μη τι άλλο, κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Αναμφίβολα μιλάμε για ένα πραγματικό αριστούργημα, με όλη τη σημασία της λέξης.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n