Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus

Οκτώ Οκτωβρίου 2011, ημέρα Σάββατο αν δεν κάνω λάθος, και ένα μίνι φεστιβάλ με Lord Vicar, Hell, Ghost, Trouble και κορυφαίους τους Candlemass. Στην μέση του σετ άποχωρεί ο τότε τραγουδιάρης τους ο Robert Loweκαι μπαίνει ο Johan Längquist πού’χε αναλλάβει τα φωνητικά στον πρώτο τους δίσκο, το κλασικό Epicus Doomicus Metallicus. Έπαιξαν όλο τον δίσκο, κάτι που το έκαναν σε λίγα events, και έτσι καμιά χιλιαριά άτομα βρεθήκαμε μπρος σε μια άκρως συναισθηματική κατάσταση. Για τους περρισότερους ήταν ένας από τους λόγους που βρέθηκαν σε αυτό το γεγονός. Το Epicus Doomicus Metallicus δεν διεκδικεί θέση σε λίστες για τα δέκα ή είκοσι καλύτερα άλμπουμς. Αλλά εδώ έχουμε 43 λεπτά περίπου που σε παίρνουν από την επιφάνια της Γης και σε βυθίζουν σε σκοτεινά μέρη, που πρέπει να τα περάσεις, να τα βιώσεις, για να κατανοήσεις στο τέλος , το φως, την ελπίδα, την λύτρωση.\r\nΟ κιθαρίστας Mats "Mappe" Björkman , ο ντράμερ Mats Ekström, αλλά πάνω από όλα ο Leif Edling στο μπάσο, στην δημιουργία των τραγουδιών, και μαζί τους ο Johan Längquist να τραγουδάει, με τον τρόπο που μάλλον δεν ξανατραγούδησε, το έκαναν πραγματικότητα.\r\nΔέκα Ιουνίου του 1986 κυκλοφόρησε από την Black Dragon Records,και αν και τότε δεν έκανε μεγάλη αίσθηση, μέχρι σήμερα έχει περίπου δεκαπέντε επανακυκλοφορίες σε διάφορα φορμάτ, που φεύγουν σαν ζεστό ψωμάκι.\r\nΈξι τραγούδια περιέχει το Epicus Doomicus Metallicus, που τουλάχιστον τέσσερα από αυτά, δύσκολα λείπουν από ένα live set –list τους.\r\n\r\nSolitude, κιεδώ η μπαλάντα δεν μιλάει για έρωτες, αλλά για προσωπικές ήτες.Τα σπαρακτικά φωνητικά, η ακουστική κιθάρα στην αρχή, αλλά και το ηλεκτρισμένο riff που μπαίνει μετά, μάλλον από το distortion της ψυχής βγαίνει, παρά από ένα ειδικά διαμορφωμένο με εφέ μουσικό όργανο.\r\nDemons Gate, και να ένας περίεργος μουσικός κόσμος πίσω από αυτήν. Για πολλούς ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Candlemass.\r\n\r\nCrystal Ball και όλα, μελωδίες, κραυγές, μέσα από την μαγική σφαίρα περνούν και παίρνουν μια πιο ευχάριστη χροιά.\r\n\r\nBlack Stone Wielder και πέρα από την δυναμική εισαγωγή, και το ωραίο επαναλμβανόμενο riff μάλλον έχουμε την λιγότερο καλή στιγμή του δίσκου. Under The Oak και μια όμορφη σύνθεση, αλλά και μια ακόμη ομορφότερη ερμηνία βγαίνουν από τα ηχεία.\r\nA Sorcerer’s Pledge, και εδώ έχουμε τρία μέρη. Το πρώτο είναι μαζί με το Solitude τα πιο μελαγχωλικά μέρη που μπορεί να ακούσει κανείς, βγάζοντας μέσα από την πένθιμη μελωδία, την απόλυτη απόγνωση. Μετά οι ρυθμοί ανεβαίνουν, υπάρχει μια ανάταση , και στο τρίτο μέρος όλα σκοτεινιάζουν πάλι, μέχρι το λυτρωτικό φινάλε, που εκεί φαίνεται το φως και η ελπίδα, για όσους μπόρεσαν και άντεξαν μέχρι εδώ.\r\nΈτσι λοιπόν οι πρώην Nemesis, αφού έγιναν Candlemass ξεκίνησαν την πορεία τους στον χώρου του epic doom, επηρεάζοντας πάρα πολλούς στην πορεία, αν και για να γίνουν γνωστοί στον περρισότερο κόσμο έπρεπε να έρθει το σούροπο, και ένας περίεργος, ογκώδης τύπος.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n