Lacrimas Profundere - La naissance d'un rêve

~~                    Αναρίθμητες οι μπάντες που ξεκίνησαν να παίζουν doom/death metal για να μετατραπούν με τα χρόνια σε gothic rock καρικατούρες. Κάποιοι ίσως να τους προτιμούν έτσι αλλά δεν ανήκω σε αυτούς. Και δεν μιλάω μόνο για τις γνωστές Αγγλικές μπάντες. Έχουν και άλλες χώρες παραδείγματα όπως η Γερμανία. Θυμηθείτε πως κατάντησαν οι Darkseed.Ή οι Pyogenesis; Ή οι Lacrimas Profundere. Οι τελευταίοι δεν τα πάνε και τόσο άσχημα αλλά μην γελιόμαστε, καμιά σχέση με το παρελθόν τους. Και δεν φταίει η μουσική απόκλιση τους. Φταίει ότι είναι άνιωθοι πλέον. Το ηχητικό τους  μονοπάτι δεν υπήρξε απότομο αλλά σταδιακό. Το βλέπαμε να έρχεται όσοι τους παρακολουθούσαμε από το 1993 που δημιουργήθηκαν. Το ντεμπούτο τους έχει απίστευτες ιδέες, αλλά κάποιες δεν τους βγήκαν στην πράξη λόγω χαμηλού budget και απειρίας. Στο δεύτερο τους όμως, το νερό μπήκε στο αυλάκι και μας χάρισαν ένα απίστευτο δείγμα doom/death.  Συνέχισαν με πολύ ωραίους δίσκους που σιγά σιγά, άμβλυναν την αιχμηρότητα τους μέχρι που το συνθετικό τους μαχαίρι να στομωθεί εντελώς και να μην είναι ικανό να κόψει ούτε…συναίσθημα. Δεν ξέρω σε ποιο δίσκο συμβαίνει στο καθένα (αν συμβαίνει κιόλας, ίσως κάποιοι να του απολαμβάνουν και περισσότερο τώρα) αλλά νομίζω κάπου στον 4-5 δίσκο χάθηκε η μπάλα.
\r\n                 Το βιολί σε υποδέχεται με τον μελαγχολικό του ενώ ακούγονται τα κύματα να δέρνουνε τους βράχους. Σίγουρα νύχτα. Και η κιθάρα αρχίζει το μοιρολόγι, συνοδευόμενη από σπασμένα από οδύνη φωνητικά. Τα αδέρφια Schmid (φωνή ο ένας, ο άλλος κιθάρα)  πρέπει να έζησαν δύσκολη παιδική ηλικία για να εντρυφούν τόσο πολύ τον πόνο, για να μπορούν να τον μετατρέπουν τόσο εύκολα σε ήχους και μουσική. Το ‘’The Fairy’s Breath’’ είναι ένα δεκατριάλεπτο τραγούδι (θα ακολουθήσουν και άλλες, τεράστιες σε μέγεθος συνθέσεις) γεμάτο πλούτο. Σαν μια απέραντη θάλασσα που το νερό της έχει μετατραπεί σε γλυκό, σε πόσιμο, εξαιτίας ατελείωτων δακρύων που έχουν συσσωρευθεί.  Ότι μπορεί να δημιουργήσει μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, υπάρχει. Από επιθανάτια πλήκτρα, από θρυματισμένο βιολί, από ευαίσθητα γυναικεία φωνητικά που έρχονται σε αντίθεση με τα άγρια ανδρικά. Τα τύμπανα προσαρμόζονται από το να παίζουν σαν σε νεκρώσιμες ακολουθίες  μέχρι σαν σε Death Metal ξεσπάσματα. Και από το μπάσο, τίποτα λιγότερο από  παλικάρι που φοράει t-shirt των Death…
\r\n                    Λιγοστοί στίχοι, ποιήματα που προκαλούν νέα ροή όταν τα δάκρυα στεγνώνουν. Άλλοτε στα αγγλικά, άλλοτε στα Λατινικά και άλλοτε στην μητρική τους γλώσσα, τα Γερμανικά. Οι ήχοι ενώνονται μεταξύ τους και προκαλούν Στίγματα στον ακροατή. Θλίψη, ψευδαίσθηση χωροχρόνου και παρόρμηση για εσωτερικές σκέψεις. Αυτό το βιολί δημιουργεί ψυχικό καταναγκασμό, λες και παίζεται από τον ίδιο τον Χάρο. Οι κιθάρες βάλλουν πικρόχολα βέλη, τα πλήκτρα κάνουν εκτομή σε οτιδήποτε χαρούμενο. Και ενώ οι τέσσερις μεγάλες συνθέσεις είναι του Oliver (Schmid), οι δύο μικρότερες ανήκουν στον πληκτρά. Και φαίνονται, πιο ήπιες, χωρίς το την ένταση της φωτιάς που καίει, μόνο η στάχτη που απομένει. Πολλά πλήκτρα, πολλά γυναικεία, ακόμα και τα ανδρικά είναι καθαρά. Οι κιθάρες έχουν υποχωρήσει αρκετά. Δεν χαλάνε διόλου αυτές οι συνθέσεις, ίσα ίσα που τις βρίσκω χαλαρωτικές και αιθέριες.  Και για όσους λατρεύουν το φλάουτο, υπάρχει άφθονο στο κύκνειο άσμα του δίσκου, το ‘’Enchanted and In Silent Beauty’’. Εν τω μεταξύ θυμίζουν και πολύ Haggard, μια μπάντα που έκανε το ντεμπούτο της την ίδια χρονιά αλλά και αναφέρεται μέσω της ευχαριστήριας λίστας των Lacrimas Profundere. Κάπως έτσι μαθαίναμε μπάντες πριν 20 χρόνια (και πιο πριν).
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n