Paradise Lost - One second

Paradise Lost - Mercy

Paradise Lost - One second

Θα ακουστεί αιρετικό σε βαθμό που να πρέπει να με κάψουν, αλλά ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Paradise Lost, αυτή τη σπουδαία death-doom-gothic μπάντα από τη Βρετανία, ήταν από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα -και παραμένει- το εκπληκτικό "One second". Θυμάμαι καθαρά ότι όλα ξεκίνησαν όταν είδα εκείνο το πανέμορφο εξώφυλλο, που αναπαριστούσε ένα αγνώστου φύλου γηραιό πρόσωπο. Το αίσθημα που απέπνεε η εικόνα, κάτι μεταξύ συγκρατημένου πόνου και γαλήνης (άρα θάνατο;), μου φυλάκισε την ψυχή. Μετά έβαλα και τον δίσκο στο στερεοφωνικό και απόγινα. Το μαγικό πιάνο του ομώνυμου κομματιού, η παθιασμένη ερμηνεία του Holmes και οι διακριτικές lead του Mackintosh έχουν χαρακτεί για πάντα στο δέρμα και την καρδιά μου.

\r\n\r\n

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι ηχητικές επιλογές της μπάντας αφενός απομακρύνουν το "One second" απ’ οτιδήποτε είχε αυτή βγάλει στο παρελθόν, αφετέρου φανερώνουν την έντονη επιρροή των Depeche Mode. Και τα δύο ισχύουν, αν και το πρώτο θα μπορούσε να εγγραφεί ως επιπλέον δεδομένο στο αφήγημα περί κοινής πορείας όλων σχεδόν των συγκροτημάτων που ξεκίνησαν παίζοντας ατμοσφαιρικό death. Σε ό,τι αφορά τον διάλογο με τους Depeche Mode, οφείλω να πω ότι εντυπωσιάστηκα όταν ανακάλυψα πως το "One second" των Lost και το "Ultra" των Depeche βγήκαν με διαφορά μόλις τριών μηνών στην αγορά, με τους Depeche να προηγούνται. Για εμένα ήταν αυτονόητο ακούγοντας τους δύο δίσκους ότι το πρώτο επηρεάστηκε σημαντικά απ’ το δεύτερο, να όμως που η σχέση αποδεικνύεται πιο πολύπλοκη. Είναι αναγκαίο πάντως να σημειωθεί ότι τραγούδια όπως το "Mercy" θα μπορούσαν άνετα να συμπεριλαμβάνονται στο "Ultra", με μόνη προϋπόθεση την αντικατάσταση των φωνητικών του Holmes από τον Dave Gahan.

\r\n\r\n

Οι παραπάνω σημειώσεις δεν έχουν ως σκοπό να μειώσουν τη δημιουργική φλόγα των Paradise Lost. Κάθε άλλο: το album περιέχει 12 κομμάτια, από τα οποία, κατά τη γνώμη μου, τα 11 είναι εξαιρετικά, με μοναδική αδυναμία το κάπως κοινότοπο "Take me down" που ρίχνει την αυλαία. Από τα 11 διαμαντάκια, ξεχωρίζω τα "One second", "Say just words", "Soul courageous", "This cold life" και φυσικά το αριστούργημα που ονομάζεται "Mercy", ένα από τα καλύτερα, για εμένα, τραγούδια που έχει βγάλει ποτέ η μπάντα, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστό το "One second" συνολικά; Μα το αρμονικό πάντρεμα των ηλεκτρονικών ήχων με τα κιθαριστικά ξεσπάσματα, η ισορροπία μεταξύ απόγνωσης και σκεπτικισμού στους στίχους, αλλά και η σποραδική παρουσία ξεσηκωτικών στιγμών (βλ. "Soul courageous", "Say just words" και "Sane"), που τοποθετούνται πολύ έξυπνα στην αρχή, στο μέσο και στο τέλος του έργου.

\r\n\r\n

Ως γνωστόν, οι Paradise Lost είναι μια από τις δημοφιλέστερες μπάντες του σκληρού ήχου στη χώρα μας. Παρότι έχουν αλλάξει αρκετά στιλ κατά τη διάρκεια της μακράς πια πορείας τους, το κοινό μας μεταμορφώνεται μαζί τους και αγκαλιάζει κάθε νέα τους προσπάθεια. Αυτό σημαίνει πως ο καθένας μας εν τέλει μπορεί να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του στον τάδε ή τον δείνα δίσκο των Βρετανών. Λοιπόν, το δικό μου κομμάτι εγώ το βρήκα μέσα στις νότες του "One second".

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.