Rage - The Missing Link

~~                        Στο παρελθόν ασχοληθήκαμε με το ‘’Perfect Man’’ (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=3698&lang=en), τον πρώτο δίσκο της υπέροχης τριάδας των Wagner,Schmidt και Ευθυμιάδη που κυκλοφόρησε το 1988. Το ‘’The Missing Link’’ έμελλε να είναι ο τελευταίος τους, όχι μόνο γιατί έφυγε κάποιο μέλος από τα τρία, αλλά επειδή προστέθηκε και  ένα τέταρτο, ένας δεύτερος κιθαρίστας, ο αδερφός του  Χρήστου, ο Σπύρος. Το Missing Link του 1993 ήταν ο δίσκος που μου τους έμαθε μιας και όταν είχαν έρθει πριν λίγα χρόνια να μας επισκεπτούν μαζί με τους Running Wild, δεν γνώριζα καμιά μπάντα από τις δύο. Ο τελευταίος δίσκος με την Γερμανική Noise πριν προσχωρήσουν στην Gun και μείνουν και εκεί πολλά χρόνια. Το σαράκι των κλασσικών οργάνων αρχίζει σε αυτό τον δίσκο για να αυξηθεί σταδιακά αργότερα και να μετατραπεί σε αυτό που έδειξε η ιστορία.
\r\n                    Οι Σειρήνες προειδοποιούν. Έρχεται καταιγίδα. Ηχητική.  Αναταράξεις από τα ρυθμικά τύμπανα του Χρήστου που οδηγούν τις μελωδίες. Φυσικός ήχος, απλός, κρατάει τα γκέμια για να μην πέσει ο αναβάτης από τα αλαφιασμένα ζωώδη ένστικτα που κυριαρχούν. Σαφώς πιο μελωδικοί βέβαια από το παρελθόν τους, ότι speed/thrash ψήγματα υπήρχαν, έχουν εξαφανιστεί και πλέον οι αρμονίες έχουν αναλάβει ηγετική θέση. Μόνο η γρέζα φωνή του Wagner θυμίζει στιγμές προ δεκαετίας. Μια μουντάδα στην παραγωγή στερεί οποιαδήποτε, αυθαίρετη καλοδιαθεσία θα μπορούσε να στοιχίσει στην οξύτητα του ήχου. Συνθέσεις του Wagner με σημαντική βοήθεια σε πολλά τραγούδια από τον Schmidt και σε κάποια τραγούδια και του Ευθυμιάδη, δημιουργημένες δίνοντας μεγάλη βάση στις μελωδίες, σε κερδίζουν από το πρώτο άκουσμα. Βασικά riffs που επαναλαμβάνονται, επωδοί που χιλιοτραγουδούνται και μια δόση μαγείας και όλα ακούγονται θεμιτά και θελκτικά. Το σολαρίσματα δεν λείπουν σχεδόν από κανένα τραγούδι, δρομολογώντας την πόρωση κατευθείαν στα αυτιά μας.
\r\n                      Αδίκημα μεγάλο να ξεχωρίζεις τραγούδια σε αυτόν το δίσκο. Ή το ποιος από τους τρεις τους παίζει με μεγαλύτερη όρεξη. Υπάρχουν τραγούδια που βάζουν όλοι μαζί όλο τους το ‘’είναι’’ και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Ακόμα και όταν δεν ακούγεται κάτι το εκπληκτικό, κάτι το δύσκολο, κάτι το πρωτοπόρο. Το ‘’From The Underworld’’ είναι τόσο απλοποιημένο, τόσο βασικοαναθρεμμένο, τόσο περίεργα αγνό που σε τρομάζει που σου κολλάει τόσο πολύ στο μυαλό και σε ακολουθεί στην σκέψη. Αρχειακές μελωδίες να τις ακούν οι νεότεροι και να λατρεύουν την ευθύτητα, την εξωτερίκευση συναισθημάτων με νότες χωρίς να συναρμολογούνται από μηχανήματα. Ο μαχητικός τρόπος που σου εκσφενδονίζονται οι υμνικές εκρήξεις τους στο ‘’Wake Me When I m Dead’’ είναι αρκετός για να σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή. Η μανιέρα των Rage είναι τόσο επιτυχημένη που ακόμα και όταν ακούς τραγούδια με μικρές διαφορές σε σχέση με προηγούμενες τους συνθέσεις, πάλι τις λατρεύεις. Παράδειγμα τρανταχτό, το ‘’Lost In The Ice’’ το οποίο θυμίζει πολλά τραγούδια του παρελθόντος, όλα τόσο αγαπημένα. Επιπλέον στο συγκεκριμένο τραγούδι ακούμε βιολί και κοντραμπάσο, μια εισαγωγή στο μελλοντικό κόσμο των Rage. Αν και ο δίσκος διαρκεί μια ώρα, όχι μόνο η ποιότητα του δεν ολισθαίνει προς το τέλος αλλά έχει και τρία από τα καλύτερα τραγούδια στο κλείσιμο του άλμπουμ.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n